Het kost een paar nummers, maar daar breekt de glimlach door. En daar komt het tongetje naar buiten. Niet viezig, maar speels. Matthew E White is een grote, knuffelbare man uit Virginia, stevig bebaard. Een half jaar geleden was hij nog nagenoeg totaal onbekend, maar voor zijn debuutplaat Big Inner oogstte hij her en der lyrische recensies. Het is inderdaad een knappe plaat. Neem Big Love, de single, een liedje met een gospelkoor, strijkers en blazers, en toch niet bombastisch. Al die tierelantijntjes zijn op tour natuurlijk niet te betalen en het smetteloze witte pak van de hoes heeft hij ingeruild voor een casual outfit. Gelukkig blijkt White een goede muzikant met een buitengewoon competente band. Big Love spelen ze net wat sneller, met een soort Grand Funk Railroad vibe. Een beetje southern rock, een beetje soul. Eerlijk gezegd is deze gejaagde versie wat minder geslaagd dan het origineel, maar op andere momenten overtreft hij zichzelf juist en vliegen de vonken er vanaf. De ingetogen folk van het album horen we maar heel af en toe, en omdat zijn vocalen wat dun klinken zijn dat niet de meest memorabele momenten van de set. Jesus Christ, he is your friend, zingt White in het vlammende Brazos. Zo is dat. (Atze de Vrieze)

Na Mister and Mississippi mogen we ook Daughter in de folkhoek scharen, maar het verschil is levensgroot. Meteen in de opener geeft de elektronica en het minimale snarenspel de Londense band een duistere, trippy feel. "Thank you very much", stamelt zangeres Elena Tonra giechelend. Haar schuchtere oogopslag ontwapent. Hoe minimaal de groep ook opereert, ze weet de spanning vast te houden. En de aandacht van bijna de hele nokkievolle Corso, uitgezonderd het laatste, luidruchtige deel bij de bar uiteraard. Schitterend zoals ze in Youth onderkoeld 'we are the reckless, we are the wild youth' zingt, zo in weerwil van tempo en expressie, maar toch zo oprecht en raak. Bij Daughter, en vooral bij zangeres Tonra voel je dat er zoveel meer onder de oppervlakte zit, dat onvermijdelijk onderhuids kruipt. Ook Love (van de Wild Youth EP van 2012), het intens voortkruipende Smother en Touch gaan diep met grote post-rockesque spanningsbogen. Enkele nummers krijgen door de elektronica en noisende gitaren een stuwende finale en zo weet de groep binnen één set en één nummer zowel donker en schuchter als trippy en dansbaar te klinken. Als een mix van Pien Feith, post-rock en The XX. "If you'll have us back, we'll gladly come and sing for you again." Deal. (Ingmar Griffioen)

De vijfkoppige band oogt nog jong. Frontman Yellen start de sessie in Rotown met het openingsnummer van de debuutplaat Faithful Heights. Dit a capella uitgevoerde nummer wordt door de langzaam vollopende zaal aandachtig ontvangen. De band bedankt het publiek al na enkele nummers voor de stilte en de toewijding. Ze zijn gewend aan jongens die luidkeels aan de bar om tequila schreeuwen. De besnorde/bebaarde heren zetten een dromerige countryfolk neer met elektrische gitaren. Hometown Nashville is duidelijk terug te horen in de muziek. De toetsenist pakt bij diverse songs een slide gitaar, waardoor het geheel een country/americana soundscape vormt. De muziek brengt je naar een ruwe woestijn met een eenzame jongeman die op cowboylaarzen met een fles bourbon op zak, rouwt om zijn verloren liefde, op zoek naar geluk in een verder opgelegen stadje. De zanger blijft sterk staan en haalt zonder vals te zingen de hoge noten. De band staat echter nog wat wankel en de jongens ogen onwennig. Het concert wordt vooral gedragen door de stem van Yellen. (Paul Bijkerk)

Rond de tijd dat het trieste nieuws bekend werd dat Woodkid vanavond niet kan optreden, beginnen de Belgen van Marble Sounds aan hun set in de Kleine Zaal van de Schouwburg. Voorafgaand aan het optreden kreeg de band rondom Pieter van Dessel, aangevuld met leden van onder andere Isbells, veel persaandacht. Het vijftal maakt dromerige rockmuziek, met een dik aangezette sound vol synths en riffs. De toon wordt gezet door een inleidende banjo tijdens het Eels-achtige the Summer of the Sun. Van Dessel klinkt helaas wat monotoner dan op plaat. Met zijn melancholische teksten brengt de formatie vooral werk van het nieuwe album 'Dear Me, Look Up'.

''We spelen voornamelijk liedjes van de nieuwe cd, maar dit is een van de eerste'', vertelt de zanger droogjes, waarna de single Sky High wordt ingezet. Deze aankondiging is overigens een van de weinige interacties met het publiek, naast de gebruikelijke Belgische beleefdheid in de vorm van 'Dank U'. Variatie in de songs is gelukkig wel aanwezig, vooral door de wisselende aanpak van arrangementen. Het publiek luistert ondertussen aandachtig en knikkend, de band staat er zelf nogal stoïcijns bij. De nummers worden nochtans met veel gevoel gespeeld. Fraaie liedjes als het opwekkende Dance Clarence Dance en de naar een climax stuwende afsluiter The Time to Sleep zorgen voor een onderhoudend concert, dat echter nooit iets extra's teweegbrengt. De meeste bezoekers hadden voor aanvang van dit optreden nog zin in een feestje, dankzij Marble Sounds wil iedereen liefst zijn bedje opzoeken. (Lodewijk Hoebens)