De Oostenrijkse Brit (of Britse Oostenrijker) S O H N heeft de wind ongelofelijk mee. Een paar tracks zette hij op Soundcloud - officieel uit op het kleine labeltje Aesop - en meteen wordt hij door allerlei smaakmakers opgepikt. Niet zo gek. Kijk maar. Met drie bandleden met grote stapels synthesizers doet hij iets dat populair is. Hij zou zomaar de nieuwe James Blake of Trentemoller kunnen zijn, nietwaar? Waar Blake voorzichtig tegen de dubstep-bass scene aan schurkt, doen de beats van S O H N eerder denken aan 90s triphop of downtempo elektronica, bij vlagen voelt het juist heel futuristisch. En waar Trentemoller meer en meer koos voor filmisch bombast, houdt S O H N het subtiel.

De eerste twintig minuten levert dat helaas verrassend weinig spannends op. De drie muzikanten vouwen subtiel drie lagen synthesizers over elkaar heen. Ze zijn veel belangrijker dan de beats die er onder liggen. Een van die drie lagen komt nu en dan los van de rest om te veranderen in niet altijd even interessante soloriedeltjes. Pas de tweede twintig minuten krijgen de inspanningen richting. Met name slotnummer The Wheel, een absolute klassesong, met een melodramatische tekst ("I died a week ago, there's nothing left. It's caught on video, the very last breath"), maar vooral met een wervelend palet aan ritmes en melodieën. Als S O H N meer spul van deze kwaliteit kan maken, wordt hij echt een act om rekening mee te houden. Laten we hem die tijd vooral gunnen. (Atze de Vrieze)

IJsland is goed vertegenwoordigd deze editie van Motel Mozaique, met niet alleen Valgeir Sigurdsson, maar ook de jonge honden van Retro Stefson. Dat er uit een land met nog geen half miljoen inwoners zoveel goede muziek kan komen is gerust bijzonder te noemen. Retro Stefson is in hun thuisland razend populair. Ook de bezoekers van Motel Mozaique weten hen in groten getale te vinden. Corso staat goed vol als de zevenkoppige band zich aandient op het podium. Vanaf de allereerste noot verandert de zaal in een enorme deinende massa. Retro Stefson maakt uiterst dansbare muziek en onder leiding van frontman Unnsteinn Manuel Stefánsson, nu al een meester in het bespelen van het publiek, wordt er gesprongen op alle mogelijke manieren, geschreeuwd en gewuifd met de armen.

Het gaat hen allemaal erg gemakkelijk af. Vooral bassist Logi Pedro Stefánsson staat te grooven alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het publiek kan geen genoeg krijgen van de swingende, meertalige (afro)pop die Retro Stefson brengt. De band voelt dit aan en Stefánsson betitelt dit optreden als de beste show van deze tour, met het leukste publiek. Retro Stefson geniet zelf duidelijk ook enorm van dit optreden en geeft alles. De energie van de band neemt op geen enkel moment af en de stampende bas die kenmerkend is voor Corso bedient de band goed. Onvermoeibaar rent, springt en danst Stefánsson over het podium, onderwijl vaak theatraal gebarend, terwijl hij het publiek meeneemt van het ene naar het andere muzikale avontuur. Corso zal nog dagenlang nadreunen van deze IJslanders. In Rotterdam zal IJsland nu niet meer alleen bekend zijn om geisers, Björk, Icesave, Sigur Rόs, Eyjafjallajökull en Of Monsters and Men. Retro Stefson mag zich vanaf heden met recht bij dit rijtje voegen.
(Guido den Boer) 

Ahmed Gallab is een bijzondere artiest. Hij speelde al bij meerdere bands, waaronder Yeasayer en Of Montreal, maar stapt nu naar de voorgrond met zijn eigen dansbare afrobeat meets elektronica-project Sinkane. In de middag gaf hij met zijn vierkoppige band al een bijzonder sterk voorproefje op het 3voor12 podium en dat lijkt zich te hebben uitbetaald. Voor zijn optreden is Bird vrijwel volledig gevuld en het publiek staat klaar om te swingen op de afrobeatnummers. Die mogelijkheid krijgen ze ook. De Afrikaanse roots van Gallab komen boven in een stevig funkend geheel en hij krijgt de heupen dan ook in no time los.

Hoogtepunt in de set is een lang uitgesponnen versie van Jeeper Creeper, waarbij de afropop en underground dance perfect samenkomen en ook afsluiter Runnin wordt zeer sterk uitgevoerd. Voor een optreden van een uur heeft Sinkane nog net te weinig sterk materiaal, maar ga er ook maar aanstaan met slechts een plaat op zak. Sinkane is een zeer geslaagde liveact die op geen enkel festival uit de smaak zal vallen. Of het nu North Sea Jazz, Lowlands, Into The Great Wide Open, Pitch of State X/New Forms is.
(Christiaan Walraven)

In de Mini Mall is het aan Stuart Howard om te laten zien dat het nachtprogramma van Motel Mozaique niet vergeten mag worden. Onder het pseudoniem Lapalux maakt de DJ annex producer uit Essex zulk furore met zijn debuutplaat Nostalchic dat collega-producer Diplo fan is. De plaat kwam uit op Brainfeeder het label van Flying Lotus, waar de gelaagde beatcollages en soulvolle samples thuishoren.

Live vallen diezelfde collages en samples als een puzzel in elkaar en de halfgevulde Mini Mall slikt het voor zoete koek. Van glitch tot hip-hop en diepe groove tot subtiele trap. Lapalux knipt, plakt en mixt alles succesvol door elkaar. Binnen een kwartier weet de Brit het publiek op te warmen om daarna voortvarend door te bouwen in zijn set. In de donkere industriële omgeving van de Mini Mall voelt hij zich beslist thuis. Na drie kwartier worden de randen van zijn set opgezocht. De experimentele breakbeats springen alle kanten op en Lapalux geniet er zelf zichtbaar van. Zijn set van een klein uurtje voelt na afloop als iets te kort en smaakt naar meer. Het zal de buzz rond Lapalux in ieder geval in stand houden.
(Klaas Bakker)