Het valt direct op dat er flink wat tijd gestoken is in een concept: de leden van Kate Boy zien er allemaal hetzelfde uit. Allen zijn ze in het zwart gekleed en dragen een pet. Er wordt eenheid uitgestraald en de muzikanten staan vooraan op het podium. Frontvrouw Kate Akhurst doet denken aan computerspelheld Lara Croft. Geheel in stijl van de bandnaam heeft ze iets jongensachtigs.

Het optreden van Kate Boy is precies wat de mensen op dit tijdstip op de zondagochtend nodig hebben. Ze krijgen de mensen aan het dansen, en dat is knap. Het begin is direct goed wanneer er na enkele noise soundscapes een stevige beat wordt ingezet. Het uitstekende geluid en de diepe bas zorgen voor een vibratie in je lichaam. Hoogtepunt in de set is wanneer ze met zijn vieren tegelijk op samplepads rammen. Hierdoor wordt de intensiteit opgevoerd, wat resulteert in een publiek dat meeklapt. Kleine kanttekening: het is niet de meest gecompliceerde muziek en de zanglijnen zijn hier en daar een beetje te makkelijk. Desalniettemin kan de Zweedse band terugkijken op een zeer geslaagd optreden. De kop is er af! (Tim Schakel) 

Schaam je niet, wij hebben ook op moeten zoeken wie of wat Mt. Wolf is. Het blijkt een kwartet uit Londen te zijn, dat haar muziek op Soundcloud tagt als 'dreamfolk' of 'futurepop'. Ze hebben net een paar EP's uit op kleine labeltjes, en de zangeres heet Kate Sproule. Een paar weken terug werd bekend dat ze in mogen vallen op Lowlands voor de Amerikaanse producer XXYYXX, die zijn Europese toer afzegde. Tot zover de research.

In praktijk blijkt het een betere liveband dan het gros van de concurrentie in het genre. Op de stille momenten klinken ze als Air's 'All I Need' vanwege de akoestische gitaar met elektronica - maar hun gesmurfde vocal samples zijn een stuk moderner. Aan het eind van de set komen ze helemaal los, en jammen drums, gitaar en de live gespeelde synths tot grote hoogte. Pluspunt daarbij is de blonde zangeres in afgeknipte spijkerbroek, die in de hoge regionen met Mariah Carey kan battlen. Een band met potentieel, die we graag terugzien op London Calling of Motel Mozaique. (Menno Visser)

Lowlands-directeur Van Eerdenburg staat goedkeurend te kijken, als Deap Vally opkomt: zangeres-gitariste Lindsey Troy met een roze hartjes bril, kort spijkerrokje en glitter-BH en drumster Julie Edwards met nog meer glitterkledij boven een tropische rok. Zo lief als het oogt, zo gemeen bluesrockend scheuren ze door de X-Ray. Het duo uit L.A. maakt rauwe bluesrock en garagepunk in de geest van White Stripes, vroege Black Keys en, dankzij de ritmische dance-drive, met een fijne Death From Above feel.

Het scheurende 'Lies' is een van betere voorbeelden van DFA (meets Blood Red Shoes). En probeer het rauwe prijsnummer 'End Of The World' maar eens te luisteren zonder aan Black Keys ten tijde van Thickfreakness/Rubber Factory te denken. Troy grijnst er niet eens vals bij, maar geniet en doet met de rugslag nog even een X-Ray surf. Ze heeft een hoge, soms bijna krijsende strot, waarmee je ook een grotere menigte kunt opruien.

Het oogt goed, klinkt goed, maar zou nog wel wat meer van het podium kunnen spatten om het naar niveau'tje sensationeel te tillen. Dit duo had Nevermind wel prima kunnen coveren, misschien volgend jaar een Bleach-projectje? Nog een puntje: Deap Vally is zo smerig en vuig dat het natuurlijk in de Titty Twister helemaal op haar plaats zou zijn. (Ingmar Griffioen)

Net als Pukkelpop moest Lowlands (vooral op dance-gebied) een paar afzeggingen slikken. Toen Evian Christ annuleerde viel het oog al snel op de Amerikaan Travis Stewart. Als Machinedrum stoeit hij op labels als Ninja Tune en Planet Mu met genres als glitch, hiphop, dubstep en drum 'n bass. Vandaag springt de man ook van vele hakken op takken. Hij bouwt op met IDM, trap, dubstep en meer. Om daarna toch een partij door te pakken met drum 'n bass, van de zware, duistere technogestuurde variant tot lichter, vernuftiger werk en ook fijne oldschool jungle. En de eigenzinnige producer beperkt zich niet tot nieuwe ontdekkingen of beproefd recent werk als Cashmere Cat, maar gooit net zo makkelijk oldies als Roni Size/Reprazent in de razend dansbare mix.

Het wordt steeds nerveuzer, gekker en opzwepender. Zelfs de beveiliger houdt het niet meer en staat te swingen op een verhoging. Machinedrum zweept de boel veelvuldig op met oproepen als 'Lowlands make some noise' en dat is nodig ook. De man heeft namelijk een beetje pech met deze spot, want hij staat nu tegelijk met James Blake (Bravo), waardoor de tent verre van vol staat. Als hij op een goede spot in de avond of nacht had gestaan, waren de golfplaten echt van de X-Ray geblazen. Zo was het uitvallen van Evian Christ, toch nog een zegen. Volgende keer meteen Machinedrum boeken. (Ingmar Griffioen)

Vroeger had Robert DeLong vast een goedbetaalde baan als marketingman. Overal duikt het oranje kruis - zijn handelsmerk - op. Het zit op z’n koptelefoon, z’n T-shirt, op zijn laptops en zelfs op z’n gezicht. En ook op jouw gezicht als je dat wilt, want een vrolijk hippiemeisje schildert kruisjes op de eerste rij. De Amerikaan zelf steekt gelukkig een beetje de draak met de marketing-overkill, door halverwege een reclamespotje af te spelen. Over Robert DeLong en z’n nieuwe album Just Movement.

Lachend surft de in LA neergestreken muzikant mee op de EDM-slipsstream van landgenoten als Skrillex en Deadmau5. Maar Delong wisselt zijn bloednerveuze melodieuze beats heel slim met catchy refreintjes. Complete liedjes zelfs. Bovendien is zijn show gewoon puik, met live percussie en een keur aan knutselinstrumenten. Zoals een WII-controller en een joekel van een joystick waarmee hij zijn ritmes regelmatig een zwieper geeft. Alles in zijn uppie, mind you.

‘Did I make money, was I proud, did I play my songs too loud, did I leave my life to change or did I make you fucking dance?,’ vraagt DeLong zich af op hitsingle Global Concepts. Beslist het laatste, Robert, al had die 'Miss You'-cover niet gehoeven. Wij zetten een kruisje bij Geschikt. (René Passet)

Een Engelse band vernoemd naar het beroemde park in Amsterdam. Dit zorgt voor verwarring bij een enkeling uit het publiek. 'Komen ze uit Nederland dan?,' vraagt iemand zich af. Voor een antwoord hoeft hij niet bij de band zelf te zijn. Ze zijn namelijk niet zo spraakzaam. De interactie met het publiek verloopt stroef en daar valt winst te behalen voor deze getalenteerde jongens. Het contrast met de sexy billen foto, die als visual door de band wordt gebruikt, kan niet groter.

Het optreden komt langzaam op gang en het duurt even voordat de bandleden zich comfortabel voelen op het podium. De concurrentie voor electrobands op Lowlands is moordend. Neem bijvoorbeeld een band als Poliça. Het niveau van deze act halen ze nog niet. Dit komt met name door de voorspelbaarheid en af en toe mis je bijvoorbeeld een spannend akkoord. Het optreden is verder dik in orde en in de toekomst gaan we meer horen van deze band. (Tim Schakel)