Mikal Cronin, Lowlands India, vrijdag 16 augustus 2013
#LL13: Mikal Cronin is caught by the fuzz
Grungy band geeft gouden liedjes een vuile oplawaai
Ergens tijdens het optreden gaat een snaar los van Mikal Cronins gitaar. Hij rukt hem eraf en rondt de set af zonder. Het tempo moet er vooral in blijven. Roadies en gitaarwissels zijn nergens te bekennen. Mikal Cronin is nogal no nonsense. Net als de rest van z’n band trouwens.
HET CONCERT:
DE ACT:
Op MCII, de plaat die Mikal Cronin uit San Fancisco dit jaar uitbracht, staan louter sterke liedjes. Het debuut mocht er ook al wezen. Daarop schuurde Cronin wat meer. Maar op MCII laat hij melodieën opbloeien als een lentetuin. In de powerpop van Cronin klinken The Lemonheads en Brendan Benson door, maar de grungeharen van Cronin zijn een stuk wilder. Het fuzzpedaal wordt diep en gretig ingetrapt. Dat hij vaak heeft meegespeeld met Ty Segall, mag geen verrassing heten.
HET NUMMER:
‘Weight’ is de begrijpelijke albumopener van MCII. Ook live is het de ideale combinatie tussen Cronins gouden songschrijfkunst en de vuige rand die de band eraan geeft.
HET MOMENT:
Op ‘Green And Blue’ begint de gitarist hard met z’n haargordijn te zwaaien. Bij hem weet je zeker: die gaat direct na het optreden naar Slayer kijken.
OOK OPMERKELIJK:
‘Change’. Zo goed. Ze zetten het nummer gewoon in de fik.
HET PUBLIEK:
De opkomst in de India is matig. Te matig. In het publiek is geen hipster te bekennen, maar des te meer geïnteresseerde muzieknerds.
HET OORDEEL:
Het viertal van Mikal Cronin ziet eruit als een grungeband. Het lijkt haast een wonder dat ze zulke melodieuze nummers zijn gaan maken. Gelukkig hebben ze een rijk palet aan gitaarpedalen voor zich staan die gretig worden ingedrukt. De band toont zich niet heel bewust van het publiek voor zich. De jongens op gitaar en de dame op drums zitten vooral in hun eigen trip. Tijdens het ontspoorde ‘Green And Blue’ geeft de gitarist met afgeknipte spijkerbroek zijn haren een paar woeste slingers mee waardoor hij zijn hardrockvoorliefde extra verduidelijkt. Nog meer dan op de platen krijgen de nummers een gruizige behandeling. Cronin is al vanaf de start in zijn element. Zijn zang kan uitstekend tegen het fuzz-pedaal op. Het publiek is niet talrijk, maar de komers en blijvers halen hun gelijk als Cronin ‘Weight’, ‘See It My Way’ en ‘Shout It Out’ achter elkaar speelt. Dat is best een heilige drie-eenheid. Communicatief is het gezelschap niet, maar ze hebben het tempo van een jonge garagerockband. De Wreckless Eric-cover ‘Whole Wide World’ is een prima slot en daarna kan de gitarist snelwandelend naar de Grolsch. Die gast gaat écht wel het slot van Slayer meepikken.