Verschillende meidengroepen zijn de revue inmiddels gepasseerd. We kennen de Sugababes, TLC, Girls Aloud, Atomic Kitten: allemaal beeldschone vrouwen die meer gebruiken dan hun stem om zieltjes te winnen. Vandaag worden The Boxettes toegevoegd aan het rijtje meidengroepen. Wel met een groot verschil. Nou eigenlijk twee. Ten eerste hebben de vijf vrouwen geen band achter zich en ten tweede hebben ze een geheime troef, namelijk wereldkampioen beatboxen Bellatrix. En dat maakt ze anders dan andere meidengroepen.

Een aardig gevulde Lima leert The Boxettes tijdens het eerste nummer gelijk goed kennen. Eerst is er opera-achtig gezang, waarna vervolgens een stevige beat wordt ingezet. De beat die eigenlijk de rest van het concert blijft overheersen. We horen elektronische instrumenten (die er dus niet zijn), strakke hiphop, drum 'n bass en een afwisselende lead. Deze vrouwen zijn stoer in hun choreografie en met stem, maar niet opstandig. Met de dankbaarheid die ze tussen de nummers uiten ‘It’s so amazing to be here’ en 'Are you having a good time?,’ lijken ze af en toe zelfs schattig. Hoogtepunt is toch wel ‘Beatbox’ waarin Bellatrix de solo heeft. Het publiek joelt en stampt op de vloer, ze willen meer. En dat maakt ook gelijk duidelijk waar het bij deze meidengroep vooral om draait: The Boxettes is een bijzondere club en zeker geen dorrsnee meidenband. Tijdens het laatste nummer staat iedereen te springen en dat heeft zeker te maken met het enthousiasme van The Boxettes. (Iris Mooij)

Ze noemen zichzelf Peruaans, maar de helft van de band komt uit Engeland. En dus is de typische muziek van Latijns-Amerika verrijkt met westerse invloeden. Veel percussie, een lekkere latingroove en rifjes die we kennen van de surf. Pyschedelische cumbia, noemt de band het zelf. En sommige nummers zouden zo op de soundtrack kunnen staan van de nieuwe Tarantino.

De muziek is super simpel. Haast voorspelbaar. En de aanstekelijke melodietjes, meestal op gitaar en orgel, zijn meezingbaar. De zanger zweept als een malle hobbit het publiek op: 'Life can be hard, life can be sweet, it's time to move your feet!' En het publiek danst en springt en zwaait met de handjes in het lekkere zonnetje. In bij dit rommelige, maar leuke optreden zit weinig pretentie. Dat laten Los Chinches liever aan anderen over. Wat wel bewondering oproept, zijn de Hans Klok-trucjes van de zanger. Want als hij zijn güiro (google maar) in de lucht gooit, vangt hij het precies op de laatste noot van het liedje op. (Maarten van Heuven)

De Vlaamse zanger Delv!s – echte naam: Niels Delvaux - ziet eruit als een kruising tussen bouwvakker en knuffelbeer: hij is groot en zwaar, met spijkerbroek, zwarte blouse en vooral: met een enorme baard. Zijn soulvolle stem wordt wel vergeleken met die van Jamie Lidell. Vandaag gaf hij met zijn band voor het eerst een optreden in Nederland.

Glimlachend beklimt Delv!s met een gitaar het podium. Zoals een goede Vlaming betaamt, kondigt hij zijn eerste nummer aan: 'Dit liedje is een beetje romantisch.' De tent is nog leeg, maar na de eerste drie woorden komen mensen toch naar binnen gelopen om even luisteren. Er klinkt gejoel, de rest van de band komt er ook bij. 'I wanna get higher,' zingt Delvis, nou dat wil het publiek ook wel. Delv!s serveert niet alleen soul, maar ook andere stijlen als reggae en blues. Oh ja, er is ook iets met samples. Dat geeft wat meer diepte aan de nummers, die vooral het eerste half uur opvallen door hun ongebruikelijke en boeiende structuren. Bij het nummer 'Tell me' wordt Delv!s steeds vrolijker. De mensen die er zijn hebben het naar hun zin, maar echt vol wordt het niet in de Lima. Ook wel begrijpelijk, want Delv!s heeft nog niet eens een eerste album uitgebracht en zoekt zelf nog naar de vorm waarin hij zijn muziek wil gieten. Gelukkig krijgen ze de kans om meer op te treden, want potentie heeft de band zeker. (Iris Mooij)

Sam Amidon is multi-instrumentalist, zanger en liedjesschrijver en ook nog es de levenspartner van Beth Orton. Dat laatste zegt overigens niets over de muziek van Amidon zelf. Het concert wordt aangekondigd als een romantisch folkconcert, maar humor is een net zo belangrijk ingrediënt in deze set. Amidon speelt afwisselend akoestisch gitaar, banjo en viool. Hij wordt op het podium bijgestaan door een drummer die (vaak tegelijkertijd) bas speelt en spaarzame electronics bedient.

Er is niet veel publiek aanwezig in de Lima. Inmiddels wordt het dit weekend ook wel duidelijk dat het merendeel van de bezoekers hier is om te feesten, niet om te ontdekken. Dat het concert werd aangekondigd als romantische folk zal velen hebben afgeschrokken. Maar degenen die er wel bij waren, zijn getuige geweest van een concert dat het midden hield tussen de swampfolk die we kennen van C.C. Stoneking, die hier in 2011 speelde, en de ingetogen laidback folk van Nick Drake. En dat alles wordt gebracht met een flinke dot gortdroge humor. Zo wordt er een kreet ingezet die zo vals is als een kraai, die enige tijd toch op z’n pootjes terechtkomt. Ook de referenties aan freejazz, met zelfs een gescatte solo van Chet Baker was tegelijkertijd grappig en stiekem van hoog niveau. In het publiek fronst de helft de wenkbrauwen, terwijl de anderen hartelijk moeten lachen om dit soort curieuze intermezzo’s. Toch mooi dat Lowlands een act als deze programmeert: geen veilige keuze, maar in dit geval wel één die ontzettend goed uitpakt. (Pieter van Hoogdalem)

Het is momenteel geen hippe term, maar Patchanka is toch echt helemaal een multiculti band. Het zestal heeft Denemarken als thuishaven, maar de bandleden hebben diverse achtergronden: Spaans, Indonesisch, Italiaans en Deens. Ook hun muziek toucheert diverse windstreken. De feestmuziek, veelal met ska en reggae als basis, wordt ingekleurd met accenten uit Latijns Amerika, Balkan en het Midden-Oosten. De poprefreinen kunnen na een keer luisteren worden meegebruld en elk nummer is uptempo.

Net zoals bij bands als La Pegatina en Dubioza Kollektiv, dat gisteren speelde op dit podium, gaat het hier om feesten, hossen, crowdsurfen en helemaal losgaan. De nummers worden niet opgebouwd tot een climax, je weet meteen waarom het gaat. Pretentieloze feestmuziek zonder verrassingen dus, zoals we die wel heel erg veel hebben gehoord in de Lima dit weekend. Hopelijk blijft er op dit podium in de toekomst nog genoeg ruimte voor bijzondere ontdekkingen zoals Charles Bradley, Lianne La Havas of Sam Amidon. (Pieter van Hoogdalem)

Hoe vaak zouden de woorden ‘let’s go’ en ‘jump’ op het Lima podium voorbij zijn gekomen dit weekend? Wij zijn de tel kwijtgeraakt.

Fiddler’s Green is dit jaar de afsluitende band van het podium en er zijn veel mensen op afgekomen. De groep komt uit Duitsland en bestaat al sinds 1990. Ze maken Ierse folkrock, steevast met een ideaal spring tempo en soms met wat poprock elementen. Nog voordat de band begint te spelen, hebben ze het publiek al voor zich gewonnen. Toch is het maar moeilijk voor te stellen dat al deze mensen al weten wat ze voor hun kiezen krijgen. Maar wat er komt, gaat er in als zoete koek: crowdsurfers, hossende kids en meebrullers getuigen hiervan. Publieksparticipatie is hier wederom het sleutelwoord. En de band heeft geen enkele moeite om de massa haar wil op te leggen. Hartstikke leuk als je een borrel op hebt of iets anders, maar voor ondergetekende is het al snel tijd om elders een kijkje te nemen. (Pieter van Hoogdalem)