Goat, Lowlands India, zondag 18 augustus 2013 

Goat maakte dit jaar veel indruk op Roadburn in Tilburg, toen de maffe Zweden vele malen te groot bleken voor Het Patronaat aldaar. Maf zegt u? Zeg maar gerust prettig geschift, bont en carnavalesk in uitdossing en muziekkeuze. De groep maakt een bizarre fusion van psychedelica, samba, stoner, oriëntaalse muziek en wat al niet. De band beweert uit het Noord-Zweedse Korpilombolo te komen, daar al jong met lokale muziek besmet te zijn, in dertig tot veertig jaar al drie incarnaties beleefd te hebben (waarvan drie kernleden nog altijd actief zouden zijn) en ook voodoo zou een rol spelen. Dat laatste is het meest waarschijnlijke. Het vorig jaar verschenen World Music is een onwaarschijnlijk psychedelische trip, waarbij alle Mexicaanse paddo-ervaringen verbleken tot een mal grapje.

Goat herbergt voldoende satanische energie om een Alpha vol gelovigen voorgoed tot Lucifer te bekeren. Naast de vier stoïcijnse muzikanten en de maniakale strakke drummer zijn de twee danseresssen/zangeressen een belangrijk wapen. Goat is een band waarbij zoveel gebeurt dat het nooit en te nimmer in dit of een ander recensieformat zal passen.

Daar ga je al. Vooruit: dan het een na laatste nummer 'Det som aldrig förändras / Diarabi', dat aan het eind overgaat in set- en albumopener 'Diarabi'. Pak die 7.44 er op plaat/Spotify maar eens bij. Live besloeg dat dus een kwartier, bijna vijftien minuten dermate bezwerende muziek dat totale overgave vanzelfsprekend is. Dat het begrip trance ter plekke tot nieuwe dimensies opgerekt wordt. Tamboerijn en samba's versterken dat effect.

Ter illustratie:
Bekijk de hele show van Goat op Roskilde dit jaar.

Eén moment pikken is ook een zware opgave. De opkomst was al een zelden geëvenaarde vertoning: vijf muzikanten lopen naar de positie die ze de hele show zullen vasthouden. Hun gezichten gaan verscholen achter een bivakmuts, een sluier van een Arabische verzetstrijder of Toeareg, een niqaab of een gouden masker plus rode KKK-puntmuts. Binnen de minuut wervelen twee danseressen in witte doorzichtige gewaden wild dansend en wapperend met tamboerijnen naar de rand van het podium. Ze dansen als bezetenen bij een voodooritueel, heidens Zuid-Amerikaans carnaval of inheemse ceremonie om duivels op te roepen. Daar grijpen de Zweden je meteen bij oorschelp en netvlies om een uur lang niet meer los te laten.

Ja wat niet eigenlijk? 'Run To Your Mama' dan maar, wat meer vocalen (met de frase 'Boy you better run to your mama now') en 'yayaya' gejammer bevat. Het is het stuk in de set dat het dichtst bij Roadburn en welhaast classic rock ligt, waarop het publiek voor het eerst headbangt en waarna het drumstel gestut moet worden.

De tent is halfvol, want de concurrentie van onder meer Nick Cave is pittig, maar volledig in trance. Het is ook de enige optie, weggaan zit er al gauw niet meer in. Qua hypnotiserend gehalte kwam waarschijnlijk alleen Steve Reich (het NJO Reich Ensemble) in de buurt, maar dit is zoveel dwingender en intenser. Aan het eind van de show blijkt dat je ook prima haar kan slaan op de stonergrooves van Goat.

De Zweden vormen een van de betere livebands en verzorgen in ieder geval het beste wat ondergetekende dit jaar live zag. Wat is het geheim van Goat? Vooraleerst de totaal bezwerende muziek, die maar door- en doorgaat. De stuwende ritmiek van die razende drummer, bassist, djembéspeler en later nog een grote trom, de mantra's van de danseressen in songs als 'Goatlord' en die twee gitaren die om elkaar heen cirkelen in hypnotiserende oriëntaalse thema's en later stonergrooves neerleggen in nummers als 'Goatman' en 'Run To Your Mama'. 'Disco Fever' daarentegen is juist een mengeling van de Toearegblues van Bombino en Kula Shaker, maar dan drie keer sneller en gekker.

Het is muziek om je ogen bij dicht te doen, ware het niet dat er zoveel gebeurt dat dat crimineel en onmogelijk is. Dat je daardoor gedwongen die hpnotiserende trip met open ogen ondergaat, zoveel ziet, hoort en ervaart en aan het eind toch met nog zoveel vragen zit. De belangrijkste: waarom moest hier een eind aan komen?