Aan het opnemen van Factory Floor's debuutalbum kwam een echte fabriek te pas. Zangeres en gitarist Nic Void nam haar intrek in een oude kledingfabriek uit de jaren twintig. Een grote ruimte, onopvallend, een plek waar ze een studio konden opbouwen waar ze rustig de tijd hadden om te sleutelen aan hun geluid. "Als we vier jaar geleden hadden opgenomen, waren we achteraf beslist ontevreden geweest" zegt Gabe Gurnsey, de meedogenloze drummer van het trio. Hij maakt weliswaar gebruik van digitale drums, maar hij is toch echt ambachtelijk strak. "We konden iedere avond de spullen achterlaten zoals ze waren, en de volgende dag verder gaan."

Eigenlijk was Factory Floor in 2009 lang niet zo ver als het leek. Het klonk als een band met een visie en een richting, maar dat was helemaal niet zo. Ze hadden elkaar pas net ontmoet, zangeres Nic Void voegde zich er als laatste bij. Hun geluid klonk heel imponerend, maar materiaal was er nog nauwelijks. Eigenlijk alleen dubbelsingle Lying / A Wooden Box. Die single deden ze in een envelop met daarop: Stephen Morris, Macclesfield. Dat moest genoeg zijn om bij de voormalig Joy Division en vervolgens New Order drummer te belanden. Gek genoeg was dat niet alleen zo, de veteraan was ook nog eens geïnteresseerd. Dat gold ook voor Chris Carter, industrial pionier met Throbbing Gristle en vervolgens Chris & Cosey. En zo werkte Factory Floor al direct met twee van hun grootste helden. Nic Void maakte vorig jaar ook nog eens een album met Chris & Cosey onder de naam Carter Tutti Void. De roep om een tour was groot, maar het kwam er door planningsproblemen niet van. "We denken wel na over een nieuwe opname", zegt Void.

"Met andere mensen samenwerken is heel belangrijk geweest voor onze ontwikkeling", zegt Nic Void. "We begonnen vanaf het begin live te spelen, en hebben vervolgens ruim de tijd genomen om samen te werken met Stephen Morris. We stuurden files heen en weer, reisden naar Macclesfield om daar te werken. Het heeft een maand of zes gekost." Het belangrijkste resultaat was slechts een single, (R E A L L O V E). "We vonden het geweldig om met Stephen te werken, maar we hebben er ook de les uit getrokken dat we geen producer van buitenaf meer willen. We hebben inmiddels te veel eigen ideeën over hoe we willen klinken. En we wilden minder nadrukkelijk vanuit een songstructuur werken."

"Die fabriek in onze naam zegt veel over hoe we onszelf zien: drie losse elementen in het productieproces, samen aan het werk aan een gezamenlijk eindproduct. We werken in die zin heel democratisch. Om de beurt voegen we onze elementen toe." Op het album zijn tussen de lange, op ritme gebouwde nummers, drie 'interludes' te vinden, waarin elk van de drie leden even helemaal alleen zijn gang mocht gaan. Heel even zien we de individuele persoonlijkheden die de rest van de tijd in dienst staan van het geheel. Nic Void experimenteert in haar 'schets' vooral met haar gitaar, Gurnsey juist niet met zijn drumstel. "Mijn drums zijn in elk nummer te horen, ik wilde daar niet ook nog eens een drumsolo aan toevoegen. Ik heb juist een fragment van Nic's stem gebruikt dat uiteindelijk de plaat niet haalde."

Voor de rest werkt het trio samen aan een groove. "Repetition is the platform for free thinking", claimde Gabe Gurnsey onlangs in een interview op The Quietus. Een interessante stelling, want je zou kunnen betogen dat Factory Floor zichzelf met hun sterke nadruk op herhaling bewust beperkt. Hun songs zijn allemaal langer dan zes minuten, ze voelen als lange rechte wegen, strak en minimaal opgebouwd. "Ik vind absoluut niet dat we onszelf beperken, integendeel. Als we een versie van Fall Back doen van twintig minuten of een half uur, gaat de muziek nieuwe dimensies in. Er gebeuren onverwachte dingen, nieuwe ideeën vinden een weg. Chris Carter is heel erg goed in deze manier van werken. Veel krautrock-bands zaten op hetzelfde spoor, een act als Pan Sonic ook. Ook hier speelde samenwerking met buitenstaanders een rol. Toen we met Peter Gordon werkten, moesten we in ons hechte geluid plek maken voor een vierde persoon. Dat dwong ons na te denken over 'ruimte' in ons geluid."

De songs werden kaler en tegelijk juist meer dansbaar. De industriële elementen bleven - met name het onconventionele gitaarspel van Nic Void - maar er zijn ook meer lichte elementen in het geluid. Zo hoort Factory Floor tegenwoordig helemaal in de DFA-school van LCD Soundsystem. Dat label brengt het debuutalbum uit. "Dat het meer dansbaar werd, kwam absoluut door de reacties van het publiek", zegt Void. "We zagen dat als we lang bij een nummer bleven - een uur soms - het publiek gaandeweg helemaal gek werd. Zo bereikten we de hypnose waar we naar zochten. Het is escapisme, even niet nadenken over je zorgen. Een combinatie van licht en donker."

Factory Floor speelt zaterdag 17 augustus om 16.00 uur in de Lowlands X-Ray.