HET CONCERT:
MS MR, London Calling, zaterdag 2 november 2013
DE ACT:
De mister naast miss Lizzy Plapinger is producer Max Hershenow. Zij Florence, hij de machine, zeg maar. Waar London Grammar eerder op de avond zich inspande voor theatraal minimalisme, gaat MS MR voor barokke artpop met zo af en toe een New Yorkse discobeat. Samen maakten ze een redelijke plaat genaamd Secondhand Raptures. Live is het duo uitgegroeid tot een volwaardige band, die sinds Lowlands duidelijk meters gemaakt heeft.
HET NUMMER:
Toch lukt het niet om echt te overtuigen. De beste song uit het repertoire van deze band heet Hurricane en is strategisch aan het slot van de set geplaatst. Het is een mid tempo liedje met een refreintje dat technisch moeilijker is dan het op het eerste gehoor lijkt. Het gaat dan ook helemaal mis, want Lizzy hangt er pijnlijk naast. Dat geldt eigenlijk voor haar hele performance, maar dan in meer overdrachtelijke zin. Dat pakje met die gaten en die heupbewegingen suggereren dat het allemaal heel wat is, maar in werkelijkheid is deze dame zo sexy als de boekenbijlage van het Reformatorisch Dagblad.
#LC13 MS MR is Florence met gifgroen haar
De ambitie ligt hoger dan de kwaliteit
Tegen het einde van de set heeft de lichtman de ultieme setting gevonden: blauw en paars, met een subtiel wit licht op zangeres Lizzy Plapinger. En ineens komt dat gekke groen-geverfde haar wel tot zijn recht, als een milieuvriendelijk halo. Het is de dag van de vrouwen op London Calling, en dan moet je als dame alle veren uit de kast halen om te pronken.
HET MOMENT:
Het meest mis gaat het bij de twee covers in de set. Eerst Do I Wanna Know van Artic Monkeys, dat traag en harkerig uitgevoerd wordt, de spanning van het origineel ver te zoeken. Nog veel erger is LCD Soundsystem's Dance Yrself Clean, al maanden een vaste waarde op de setlist. Waar het origineel je vanuit een zekere stramheid aan het begin overvalt met een onweerstaanbare groove, staat MS MR zich er als een slangenmens met reuma doorheen te ploegen. De essentie van de song verdampt. De toetsenist rechts stuitert bij wijze van apotheose nog even over het podium, als een overenthousiaste aerobics-instructeur op zondagochtend.
HET PUBLIEK:
Toch reageert de nog altijd volle zaal zeker niet slecht op het spektakel. Het is op deze London Calling lang niet elke band gegeven de grote zaal goed te vullen, en qua geluid lukt MS MR dat in elk geval wel.
HET OORDEEL:
MS MR begon de set met het geconcentreerde Bones, met nep-strijkers en grootse drums. Het leek de opwarmer, maar achteraf kunnen we constateren dat het al het beste was wat we van MS MR mochten verwachten. De band doet een poging iets imponerends neer te zetten, maar uiteindelijk ligt de ambitie toch hoger dan de kwaliteit.
DE FOTO:
DE TWEET: