Nieuw-Zeelander Ruban Nielson heeft de neiging zich af te sluiten van anderen, terwijl hij besloten heeft dat het tegendeel beter is. Daarom tatoeëerde hij een oog op zijn keel en schrijft hij liedjes over eenzaamheid. Isolation can put a gun in your hand. Vorig weekend nog uitstekend op Le Guess Who May Day.

Charlie Boyer heeft zichzelf gezegend met een klassieke 50s bandnaam en een klassiek 70s artrock bandgeluid. Althans, op de uitstekende debuutsingle I Watch You. Veel meer weten we nog niet, maar op basis van dat ene liedje ligt de lat hoog.

S O H N is een Engelsman in Wenen, die buitengewoon delicate elektronische liedjes maakt. Enigszins vergelijkbaar met James Blake (zeker zijn live setting), al mist S O H N de aansluiting met de dubstep scene. Zijn introspectieve liedje The Wheel werd zelfs zonder officiële release al een bescheiden internetfenomeen.

Rapper Mykki Blanco is een vat vol explosieven. Geef hem de tijd en de juiste plek, en hij komt tot ontploffing. De artistieke en modegevoelige New Yorker is een bijzonder geval, zo bleek ook op SXSW. Niet alleen is hij homo, hij laat zich ook nog eens graag als 'zij' aanspreken. Dat levert een krachtenveld op dat je zelden tot nooit hoort in de hiphop.

De NME beschouwt Palma Violets als de redders van de Britse rock 'n roll. Dat dankt de band aan hun eerste single Best Friend (een echte meebruller!) en een paar legendarische optredens in een onhippe wijk van Londen. Hun optredens zijn in elk geval gegarandeerd energiek, ondanks dat hun liedjes een typisch no nonsense sfeertje hebben.

Het voordeel van Australië: het is zo ver dat een idee rustig kan groeien voor het een hype wordt. Neem nu Velociraptor, een maar liefst twaalfkoppige band die al vanaf 2010 bezig is. Ze maken garagerock, een genre dat je normaal met drie of vier man ook wel af kunt. Zou wel eens een bijzonder intens gebeuren kunnen worden in de bovenzaal.

Geheel tegen de Canadese traditie in heeft METZ juist weinig bandleden. Drie om precies te zijn. Precies is ook hun muziek, een buitengewoon luide en gerichte aanval van gitaarnoise. Een band die overweldigt zonder chaos te laten uitbreken. Vorig jaar kwam hun debuut uit bij kwaliteitslabel Sub Pop.

Ze staan in Paradiso op een steenworp afstand van de groenstrook die hen hun naam gaf, maar Vondelpark is wel degelijk een Engelse band. Na jaren met sterke EP's en overtuigende optredens komt de dromerige elektronische band nu eindelijk met een debuutplaat. Nu hopen dat het kwartje valt in de kwebbelige Paradiso.

De gebroeders Eoin en Rory Loveless bevinden zich in een lange traditie van gruizig rockende garagebluesers, met enkel gitaar en drums als wapen. De nieuwe Black Keys of White Stripes? Dat is na één single nog lang niet te zeggen, maar het optreden op Motel Mozaique beviel uitstekend.

Een man op een paard, een cactus, en verder vooral zand. Dat zien we op de hoes van Lonesome Dreams, het debuutalbum van Ben Schneider, die met zijn folkband Lord Huron in een lange traditie staat van Amerikaanse roadtripmuziek. Lord Huron speelt zorgvuldige en rijk gearrangeerde songs zonder obligate bier-hef-momenten.