Club 3voor12 Utrecht Hollandse Nieuwe stage
Goede tradities moet je in stand houden: op donderdagavond kun je in dB's elk jaar terecht voor het Club 3voor12/Utrecht Hollandse Nieuwe podium, met een mooie selectie aan Nederlandse underground. Zo zien we de terugkeer van Michiel Flamman (Solo) als folk noir zanger Unterwelten. Over sixties psychedelic band Twin Shades zijn we al zo enthousiast dat we ze ook meteen voor Noorderslag vastgelegd hebben. Verder op het programma Nouveau Velo, Atlantis en True Roman. Alles over Club 3voor12/Utrecht meets Le Guess Who lees je hier. Ook toegankelijk zonder Le Guess Who kaartje.

Damien Jurado
De meeste muzikanten hebben na een album of twee, drie hun kruit wel verschoten. Dat geldt niet Damien Jurado. Twee jaar terug verscheen zijn tiende album Maraqopa, en ineens hingen de Nederlandse journalisten aan zijn lippen. De liefde is wederzijds, want Jurado vertoeft graag in ons land, ook de komende tijd weer. In januari verschijnt de opvolger, en die is zelfs nog wat beter. Brothers And Sisters Of The Eternal Son wordt de beste psychedelische singer-songwriterplaat die je de komende maanden zult horen.

Cheap Time
Ook dit jaar heeft Le Guess Who weer een uitstekende selectie rammelige gitaarpop. De Fuzzbox avond rond Ty Segall krijgt een vervolg met een door hem gehoste avond in de Helling (let op: hij speelt akoestisch werk van zijn Sleeper plaat), maar ook in ACU staan een paar goede rock 'n roll bandjes (dat woord welbewust en met respect gebruikt). Neem bijvoorbeeld Cheap Time, opgericht in 2006, en nog op tour geweest met wijlen Jay Reatard. De band heeft al verschillende wisselingen ondergaan. Jemina Pearl van Be Your Own Pet was in de begindagen zelfs nog even bassist, maar de belangrijkste man in de band is toch duidelijk frontman Jeffrey Novak. Deze maand verschijnt album nummer vijf bij In The Red.

The Black Angels
Een van de onverwachte hoogtepunten van Into The Great Wide Open. Nou ja, onverwacht, dat The Black Angels in Le Guess Who kringen hoog aangeschreven staat, wisten we wel. Maar dat de band live zo vreselijk goed geworden is toch niet. De psychedelische rock van het kwartet is super heavy, niet al te melodieus, maar zeer bezwerend. Het draait bij deze band niet zozeer om de losse songs, als wel om het geluid en om de totaalervaring.

Linda Perhacs
Veel succes heeft folkzangeres destijds in 1970 niet kunnen oogsten van haar album Parallelograms. Maar de laatste jaren werd haar engelachtig gezongen psychedelische plaat - experimenteel maar zeker niet onluisterbaar - opnieuw ontdekt, en in het nieuwe millennium zelfs twee keer opnieuw uitgebracht. Perhacs maakte deel uit van de zogeheten Laurel Canyon scene, een creatieve community die zich aan de rand van Los Angeles concentreerde, en die recent weer muzikaal tot leven gewekt werd door Jonathan Wilson. Perhacs schijnt te werken met nieuw materiaal, met onder meer Julia Holter.

Pharmakon
De meest angstaanjagende act van het festival is een dame: Margaret Chardiet alias Pharmakon. Ze brengt haar muziek uit bij Sacred Bones, een label dat ons de laatste tijd bijzonder spannende, rauwe releases gaf, waaronder de twee Chileense krautrockbands Follakzoid en The Holydrug Couple, ook te zien op Le Guess Who. Pharmakon is nog wel even een stuk taaier dan die twee. Neem Crawling On Bruised Knees, een noise experiment dat klinkt als een bombardement, waar je jezelf inderdaad al op bebloede knieën voor weg ziet vluchten. Belooft genadeloos te worden. En de openingstrack van haar plaat, Milkweed / It Hangs Heavy, is zo mogelijk nog enger.

Laurel Halo
Nog een dame, in een heel ander genre: Laurel Halo groeide de laatste jaren uit tot de grande dame van Hyperdub, het label van Kode9. Het tekenen van deze Amerikaanse is maar weer eens een teken dat Hyperdub bepaald geen dubsteppuristenlabel is. Halo maakte eerder al een opvallend vocaal georiënteerde plaat, haar nieuwe album Chances Of Rain bevat waanzinnig geraffineerde elektronica, waarin techno en bass ritmisch haasje-over spelen. Halo staat gepland op een opvallende plek: wereldmuziektheater Rasa, een locatie die wel eens heel goed zou kunnen passen bij haar knappe balans van hoofd en hart.

Wooden Shjips
San Francisco psychrockers Wooden Shjips zijn inmiddels veteranen. Hoewel ze meteen liefde kregen in de niche, duurde het een paar jaar voor ze de obscuriteit ontstegen. Ze stonden al eens op Le Guess Who in een met rook gevulde dB's, recenter maakten ze indruk met een groot project op Incubate. Hun songs zijn vaak gericht op diepe, stomende grooves, opzwepend gespeeld en met een aangehoudene, rond je hoofd zoemende gitaarsound. Het nieuwe Back To Land is 3voor12's Album van de Week. Ook de moeite waard op dezelfde avond in de Helling: de Chileens siamese krautrocktweeling Follakzoid en The Holydrug Couple.

Olafur Arnalds
Le Guess Who heeft dit jaar een nieuwe locatie, en bepaald niet de minste: in de Janskerk vinden dit jaar een paar stijlvolle concerten plaats. Eerder genoemde Linda Perhacs strijkt er neer, oude brombeer Mark Lanegan, en het IJslandse neo-klassieke wonderkind Olafur Arnalds. Zijn laatste werkje werd opgenomen in zijn huiskamer, met een krakende pianokruk als ritmisch detail. Eens kijken of hij die galmende kerk net zo naar zijn hand kan zetten.

Oneohtrix Point Never
Elektronische muziek volop tijdens Le Guess Who, maar zelden met dansen als hoofddoel. Neem Daniel Lopatin alias Oneohtrix Point Never, een van de meest vooruitstrevende producers van de laatste jaren, met een combinatie van drones, filmmuziek-achtige soundscapes en vlijmscherpe beats. Recent verscheen zijn eerste album op WARP, genaamd R Plus Seven. Collega Rene Passet zag hem dit jaar op Todays Art en noteerde liefdevol: "De in Boston geboren Oneohtrix Point Never mag er dan uitzien alsof hij vanmiddag nog op snoekbaars heeft gevist, zijn set is van diepzeeniveau." Blijf vooral ook hangen voor de gitzwarte set van Roly Porter, die na Oneohtrix speelt.