HET CONCERT:
Tindersticks, Tokkelbaan, Into The Great Wide Open, zaterdag 7 september

DE ACT:
Eenentwintig jaar bestaat de kamerpop-formatie Tindersticks alweer. In die tijd maakten ze zeker tien studioalbums, speelden ze twee maal op Pinkpop en bouwden ze gestaag aan hun reputatie als de zachtste band van Europa. Maar Stuart A. Staples lijkt die schepen achter zich te willen verbranden op Vlieland: ze spelen louter werk van de laatste twee platen The Something Rain en Across Six Leap Years en de enkele Neil Young-cover A Man Needs a Maid, waarop het gaspedaal overigens nog amper wordt ingedrukt. Het is van die rokerige nachtclubmuziek waar je eigenlijk niet op mag lachen. Hoogstens een grimas waaruit blijkt dat het allemaal zinloos is.

HET NUMMER:
Stuart A. Staples lijkt pissig, zelfs een beetje boos. Hij slaat af en toe venijnig op zijn tamboerijn en spuugt zijn woorden uit. Ingehouden, maar die spanning is wel degelijk aanwezig en dat maakt juist het ingetogen werk het gevaarlijkst: A Night So Still bijvoorbeeld, het bijna smooth dromerige slotnummer Come Inside en onbetwist hoogtepunt Sleepy Song. Het begint misschien wel het allerzachtst van allemaal, maar barst plotsklaps los met een Spaanse trompetsolo en dik aangezette, slepende ritmes. Daar komt dat vuur tevoorschijn in de ogen. Tindersticks gaat in de aanval, zoals ze in een eerder interview al beloofden.

HET MOMENT:
Eventjes wordt het gaspedaal écht volledig ingedrukt. "I can't see you now, I can't see you anymore", gromt Staples in Say Goodbye To The City, met een vervaarlijk pompende baslijn en een pisnijdige drumpartij. Het bijt en brandt.

OOK OPMERKELIJK:
Toch mogen we dit bepaald geen revancheoptreden noemen. Al was het maar omdat ze 35 (!) minuten te laat beginnen met spelen, na een dramatisch lange soundcheck. De roadie neemt uitgebreid de tijd om bij alle microfoons te zeggen welke frequenties er méér in moeten, welke minder en welke galm er precies op moet. Al na het eerste nummer wordt de show nogmaals stilgelegd: er lijkt iets mis te zijn met de gitaarversterker. Het zullen wel perfectionisten zijn, maar het publiek wordt er behoorlijk ongeduldig van…

HET PUBLIEK:
…en het is dan ook bijna gênant om te zien hoe de Tokkelbaan leegloopt tijdens de set van Tindersticks. Aanvankelijk was het veld zó vol dat niemand er meer bij werd gelaten en puilde de baan uit met fans van het eerste uur, maar voordat de show is afgelopen staat de baan voor hoogstens een derde vol. Ruimte te over voor lichtelijk aangeschoten mannen met puntige bakkebaarden om wild en wat vervelend te dansen.

HET OORDEEL:
Het was een gouden greep van het festival om de band niet op het wat lawaaierige Sportveld neer te zetten - we voorzagen al Cross-Linx-praktijken. Dit had het revancheoptreden moeten zijn van Tindersticks. Dat optreden waarna je zegt: "Zie je wel dat het kan? Dat Tindersticks prachtig is, zo 's avonds in de open lucht?" De omstandigheden waren er wel naar en er waren heus wat hele intense momenten, maar helaas, een revancheoptreden was het allerminst. In de concertgebouwen waar Tindersticks normaliter staat, kan de band volledig tot zijn recht komen, maar waarschijnlijk moeten we ze hierbij definitief afschrijven voor de Nederlandse festivals.