Tangarine start met twee liedjes. Het is heerlijk wegdromen op de melancholische stemmen van Sander en Arnout Brinks. Daarna heet Gerdi Verbeet, tot voor kort voorzitter van de Tweede Kamer, het publiek welkom. Zij is vanochtend de voorganger. Want, zo vertelt ze, ze vindt het fijn om een samenkomst te hebben, net zoals vroeger, toen geloof nog een rotsvaste pijler was van het dagelijkse leven. Nu is dat veel minder belangrijk.

Ze draagt een gedicht van Slauerhoff voor, Zeekoorts. Het is een exemplarisch voorbeeld voor Slauerhoffs levensvisie. Hij zou niet passen op deze ochtend, grapt Verbeet. Daar was hij inderdaad veel te veel einzelgänger voor. Slauerhoff is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met de zee. Daarom is het ook zo passend om een gedicht van hem voor te dragen op dit eiland en op deze natte ochtend.

Het programma gaat verder met Jeroen Kant die met zijn gitaar, mondharmonica en grappen het publiek losschudt. We mogen meezingen, maar alleen met het lalala-refrein. Hij zingt verder over zijn grootste angst: een vrouw bezwangeren en alle problemen die daarvan komen, zoals spuuglelijke baby’s. Peter te Bos, ook een spreker vanochtend, voegt een religieuze dimensie toe aan het onderdeel, namelijk zijn vertaling van de tien geboden. “Blijf eerlijk van God los,” is er eentje. Het publiek moet zijn elf geboden reciteren. Belangrijkste les: doe wat je wilt.

Dat heeft Marten Winters ook gedaan. Van de gemeente Leeuwarden (“van die ambtenaren”) moest hij iets kleins doen met kunst. Hij kijkt er smalend bij. Hij ging uiteindelijk iets groots maken. Hij heeft namelijk een schip (de Lading) gemaakt van papier maché. Niet alleen, maar met een gigantische groep Leeuwarders. “Het is een cliché dat Leeuwarders cynisch zijn. Het is niet waar. Ik heb heel anders meegemaakt.” Eigenlijk zou Winters voorlezen uit de Schrift, maar hij praat met zoveel passie over zijn vak, dat hij niet meer aan de Bijbel toekomt.

Daarna gaat het snel. Het programma loopt lichtelijk uit, maar dat is niet vervelend. Zo’n ochtend mag tot diep in de middag duren. Thijs Kleinpaste houdt een preek, waarbij hij vertelt over zijn frisse moed om de Bijbel onderuit te halen. Ook spreekt hij over George Orwell. Nyk de Vries, een paar weken geleden nog op Noorderzon in Groningen te zien, draagt Kamer en Carnaval voor. Hij kijkt priemend de zaal in en dat sluit er precies bij aan.

Roosbeef sluit het programmaonderdeel af met honende opmerkingen. Ze zegt dat ze graag wil gaan treuzelen, want dat is tegen de regels. Ze mocht twee liedjes spelen, maar wil liever halve liedjes spelen, omdat daar geen limiet aan zit. Het eerste liedje houdt abrupt op als ze de lyrics kwijt is. Dan doet ze een liefdesliedje en zij sluit af met een gelegenheidslied dat ze schreef voor de Domkerk in Utrecht. Ze speelt zoals gewoonlijk nonchalant en daardoor des te overtuigender. Voor de vorm haalt ze haar drummer Tim van Oosten op het podium. Hij mag echter niet meedoen.