Che Sudaka, Into The Great Wide Open, Sportveld, vrijdag 6 september
#GWO13: Altijd feest en zon met Che Sudaka
Catalaanse cumbiapunk gaat erin als flinterdunne koek
Het is te mooi om waar te zijn, te cliché om te bedenken; als Che Sudaka begint regent het op het Sportveld, maar al in het eerste zomerse cumbiapunk-nummer dat ze spelen breekt de zon door. Die gaat het grootste deel van de show niet meer weg. De Catalaans-Latijnsamerikaanse band is nog niet weg of de lucht betrekt weer.
HET CONCERT:
DE ACT:
Twee Argentijnse broers en twee Colombianen vormden met nog een stel (illegale) Latijnsamerikaanse immigranten tien jaar terug de band Che Sudaka in Barcelona. Grote invloeden zijn hun leermeester Manu Chao (en ook het steviger, meer punky werk van diens oude band Mano Negra) en andere bevriende/verwante bands als Amparanoia en Ojos de Brujo. De sound is typerend voor de culturele, muzikale smeltkroes die de Catalaanse hoofdstad al decennia is: Latijnse stijlen als cumbia, rumba en reggae, met punk en rock. Er zijn een paar bandleden opgestapt, waaronder een jaar geleden de drummer en twee maanden terug de bassist. Ergo: geen ritmesectie. En live komen die felle bekkens en drumritmes dus uit een kastje. Maar, zo verklapt iemand, die zijn wel door de ritmesectie van Manu Chao ingespeeld. Niettemin zijn ze zoekende.
HET NUMMER:
Het laatste nummer, feitelijk een medley van Amores (el trenecillo) en Come Una Bomba (eet een bom) gaat het publiek het hardst, meerdere keren zelfs. Eerst allemaal zitten en dan nog harder springen.
HET MOMENT:
Dat kan niet missen: Het moment dat de zon na een pittig buitje doorbreekt in het eerste nummer Almas Rebeldes, onder luid gejuich, is zonder twijfel een bijzonder festivalmoment. En ze hebben er patent op, zo zagen we op Parkpop vorig jaar.
OOK OPMERKELIJK:
Dat het daarna de hele show droog bleef.
HET PUBLIEK:
Frontman Kacha besteedt er veel aandacht aan. Hij heeft zelfs hele lappen Nederlands laten vertalen en op een stuk papier kalken. "Is iedereen blij, is iedereen gelukkig? Dit is onze eerste keer hier. Dank voor het komen. Wij houden zoveel van jullie." Sympathiek, hoewel overdaad kan schaden. Dit veld heeft volop plezier in deze zonnige show. De mensen springen en klappen steeds harder, de kids op de schouders met gekleurde koptelefoons deinen net zo hard mee en in het laatste nummer zien we de eerste crowdsurf.
HET OORDEEL:
Neem het nummer Sin Papeles (zonder papieren), een verwijzing naar de tijd dat ze zelf als illegale immigranten in Europa leefden. Het is ook een nummer dat nadrukkelijk verwijst naar Manu Chao's Clandestino en een bewuste remake van Sting's Englishman in New York. Er zit een idee achter, maar het komt verdomd goedkoop over. Wat onderscheidt Che Sudaka van de Manu Chao's en La Pegatina's? Hooguit dat ze geen ritmesectie bij zich hebben. Maar wie maalt daar om vandaag? Het feest en de meteorologische bonus zijn onmiskenbaar.