Chic ft Nile Rodgers, Into The Great Wide Open, Sportveld, vrijdag 6 september 2013

Nile Rodgers begon zijn carrière in disco-act Chic, maar groeide in de tien jaar daarop uit tot een man met een onnavolgbaar gevoel voor pophits. Van Madonna tot Duran Duran tot Bowie tot INXS, hij schreef en produceerde een ongelofelijke reeks. Gelukkig is er ook ruimte voor iets minder bekende hits als Chic's My Forbidden Lover en Sheila's spacedisco kraker Spacer. "Ik stopte met mijn opleiding om muzikant te worden", zegt hij op het podium. "Mijn moeder vond het geen goed idee, maar ik zei: ik schrijf gewoon een paar wereldhits."

Wat te kiezen? Le Freak? Good Times? De twee gouden discoklassiekers waarmee het allemaal begon? Het Sister Sledge blokje? Diana Ross' I'm Coming Out? Nee, het nummer van deze set is de Song van het Jaar, het nummer dat Rodgers beloofde niet te spelen zonder de twee Franse robots: Get Lucky. Nummer 1 in 97 landen, laat Rodgers niet na te vermelden. Een ongelooflijke comeback voor de nestor, die een paar jaar geleden nog met kanker aan de verkeerde kant van de streep dreigde te belanden. De band speelt het inderdaad niet, maar direct na het optreden mag dj St Paul het instarten. En terecht: dit is precies de reden dat Chic met zijn oude hits hier vandaag staat. Nu mag het weer even, ook al is het eigenlijk een oldies act. Ok, niet helemaal het effect van Glastonbury, maar het moest even. Iedereen wilde dit horen.

Even daarvoor eindigt de set met Good Times, met die legendarische baslijn, en dat karakteristieke luchtige gitaargeluid. Toen het in 1979 uitkwam zullen velen het als wegwerpmuziek beschouwd hebben, wat dat was disco natuurlijk. Het ging nergens over, het was pure luchtigheid. Niets is minder waar, deze song verdient een ereplaats in de popgeschiedenis. De apotheose wordt opgeleukt door alle vrouwen die zich backstage bevinden het podium op te dirigeren, inclusief countrysoul zangeres Valerie June. Vooral de meisjes in de buurt van de ventilator links op het podium gaan verschrikkelijk lekker. Ook Claw Boys frontman Peter Te Bos sneakt erbij. Een memorabel gezicht: de superstrakke Nile Rodgers - zijn lange dreads samengebonden met een witte hoofddoek, het spleetje tussen zijn voortanden - en dan die slordige slungel van een Te Bos.

Direct na opener Everybody Dance gaat even alles mis. Het geluid bij de front of house valt uit, de snaredrum moet vervangen worden, zelfs Rodgers haar blijft aan zijn microfoonstandaard hangen. "Er moest een keer zoiets gebeuren", zegt Rodgers. "Het is zo'n ongelofelijk voorspoedig jaar voor ons geweest. Ik hoor net dat de curfew 1:15 uur is. Ik ben nog nooit in mijn leven gearresteerd, misschien moet dat vandaag maar eens gebeuren, en dan wel vanwege te lang muziek maken." Hij houdt woord: bijna een uur na de afgesproken tijd stapt de band pas van het podium. De boswachter knijpt een oogje dicht.

Hits hits hits, en ze gaan erin als zoete kook. Great Wide Open heeft wel eens moeilijker afsluiters gehad - Spinvis met een diepe set, het bombast van Woodkid - maar deze totaal ongedwongen set wordt met een grote glimlach omarmd.

Nile Rodgers draait al jaren op routine zijn rondjes. Niks nieuws onder de zon, superstrak, met meer zelfvertrouwen dan Ivo Niehe. Prima, leuk voor de fans. De discohits van Chic en Sister Sledge komen wel beter uit de verf dan de 80s pophits die onlosmakelijk verbonden zijn aan direct herkenbare vocalisten als David Bowie en Madonna. Deze versies halen het bij lange na niet bij hun origineel. Maar het zijn wel stuk voor stuk liedjes die iedere suffe bruiloft tot leven kunnen wekken. Jeugdsentiment voor minstens drie generaties. Alleen dit jaar een volstrekt logische boeking.