"Waktu Dulu" heet het debuutalbum van de Nederlandse band Herrek. De naam zoemt al een paar jaar rond in de scene, maar pas onlangs tekende de band bij Snowstar (I Am Oak, Luik) voor het uitbrengen van een eerste album. Herrek heeft qua historie, maar zeker ook in geluid, banden met de slowcore van Eklin. We horen invloeden uit de L.A. scene uit de periode 2006 - 2010, maar ook uit de lo-fi Brooklyn sound van afgelopen jaren. Daarnaast heeft hun muziek avant-gardistische trekjes. In het Groninger Museum kregen we een voorproefje van hun in februari te verschijnen plaat.

 

Herrek is niet van de grote gebaren, de spanning zit in de details, herhalingen en harmonieën. Bij vlagen lukt het Herrek om knappe sferen op te roepen. Het cerebrale karakter van de samenzang en synths grijpt je soms bij de keel. 

 

Het lukt de band nog onvoldoende de kwaliteit van het studiomateriaal live te vertalen. Omdat de klasse zit in details, is dat een minutieuze klus. Warmte of juist kilte van nummers als 'My People' en 'Team' komen onvoldoende uit de verf. De impact blijft te vaak uit en veel nummers worden daardoor kabbelend en leeg. Humor heeft deze muziek niet, maar wat op de loer ligt is apathie. Dat de nummers niet pakkend zijn, prima. Maar is het dan spannend? Zelden. Sfeervol? Te vaak niet. Tergend kaal en nihilistisch dan? Ja, dat wel. Maar niet op een beklemmende manier, eerder irritant en leeg. Het blijft wachten op het moment dat zanger Gerrit boos wordt of een zalvende toon aanslaat. 

 

Herrek eindigt de set met het enige uptempo nummer dat ze hebben. 'Tiger Eyes' voelt als een opluchting. Op zichzelf is het interessant om het je publiek ongemakkelijk te maken en tot slot wat zoets te geven in de vorm van een tribaal dansnummer. Helaas is de rest van de set te dun om die aanpak te rechtvaardigen. In deze drie kwartier zit gewoon te weinig om echt indruk te maken. De urgentie ontbreekt veelal en de muzikale aanpak kennen de liefhebbers zo langzamerhand wel van eerdere optredens.

 

6-