CONCERT:
The Maccabees, Best Kept Secret Stage 1, vrijdag 21 juni 2013
MUZIEK:
Grappig om te zien hoe The Maccabees zo'n beetje dezelfde ontwikkeling doormaken als Bloc Party, Foals en vele andere post-punk-bands uit de tweede helft van de zeroes: aanvankelijk was hun geluid uptempo, springerig en energiek, met van die staccato baslijnen die hoog op de hals worden gespeeld, hoekige gitaarlijntjes en hyperactieve drums. Door de jaren heen groeide het geluid van The Maccabees steeds weidser, kleurrijker en trager, met galmende, subtielere gitaarpartijen en die hoge afgeknepen stem van frontman Orlando Weeks.
PLUS:
Zullen we het 't trucje van The Maccabees noemen? Volume opbouwen, steeds meer drumgeweld erbij, drie lagen overstuurde gitaren door elkaar weven en spanning creëren, en dan opeens alles wegtrekken voor bloedmooie verstilde stukken met vaak niet meer dan een gitaartje en die typische stem van Weeks. Vandaag toont het Britse The Maccabees zich er meester in met minstens vier songs met die truc, en telkens werkt het oproepen van die contrasten uitstekend. De lawaaierige stukken voelen nog intenser, en de pracht van stilte valt extra op.
Daarbij zijn de hipsterdandy's ook nog eens bijzonder in hun sas. Het zestal staat met een glimlach te spelen, ze knipogen naar elkaar en botsen bij wijze van grap af en toe gemoedelijk tegen elkaar aan. Dat straalt af naar het publiek (wat hebben dié er de hele dag al veel zin in!), dat nog tot voorbij de geluidstafel meeklapt met de Macca's. Als dat zo doorgaat, staat het veld zometeen bij Arctic Monkeys in lichterlaaie.
#BKS13: The Maccabees leven bij contrasten
Britse dandy's mogen post-punk achter zich laten voor het Macca-kunstje
Mogen we het publiek van deze allereerste Best Kept Secret alvast een 10 geven? De eerste moshpit geschiedde al bij de eerste show van de dag, ook bij Danny Brown was er al een fervente aanhang aanwezig en bij The Maccabees op het hoofdpodium gaan de handjes tot ver voorbij de geluidstafel de lucht in. Zou er iets in het water van Hilvarenbeek zitten?
MIN:
Dat post-punkgeweld dat The Maccabees nog steeds tentoonspreiden: dat is toch eigenlijk een beetje over? Ze deden veelvuldig het voorprogramma van Bloc Party - eigenlijk is vandaag niet anders - en zeker hun puntigere liedjes leggen het telkens af tegen het oudere repertoire van Bloc Party. Daarbij is het geluid een beetje een brij: zeker wanneer The Maccabees het volume opschroeven en de gitaren even op de staart trappen, veranderen de gelaagde liedjes in een warboel waar de zang in verdrinkt. Het hoog is bijzonder schel en fluit je oren binnen, het laag van de basdrum galmt over het veld en overstemt juist de subtiliteit die The Maccabees zo goed maakt.
CONCLUSIE:
Het best zijn The Maccabees wanneer ze afwijken van de post-punk-formule: bijvoorbeeld in het ingetogen Feel To Follow, dat vandaag redelijk vroeg in de set zit, en het zomerse Pelican, met een hoofdrol voor meerstemmige zang. Laten dat nou toevallig de nummers van die laatste plaat Given To The Wild zijn, waar die puntige gitaarlijnen vrijwel helemaal zijn verdwenen. Vooruit: de aansluiting die The Maccabees met het oudere werk vinden bij Bloc Party (na hen op het hoofdpodium) is logisch, maar laat ze die liedjes van vroegere tijden toch achter zich laten. Dan had dit een behoorlijk magische show kunnen zijn.
CIJFER:
7