Sonja Moonear past in ieder geval goed bij dit minimal-gezelschap. Soms lijkt het alsof er minutenlang niets gebeurt, maar wie goed oplet, hoort wel degelijk verschuivingen. In de tracks zijn de veranderingen heel subtiel, maar doordat de Zwitserse dame zich in een fijn tempo door haar platenkast heen werkt, gebeurt er toch genoeg. Na een uur besluit ze het gaspedaal wat verder in te trappen: het cement trilt tussen de bakstenen van het Warehouse vandaan.
Onze eigen Steve Rachmad besluit de avond vervolgens opnieuw te beginnen. Na de minimal van Moonear begint hij zonder pardon met een moddervette acidplaat. Er gebeurt ontzettend veel in de eerste paar minuten, maar dit lijkt vooral om de aandacht te trekken. Zodra alle ogen op hem gericht zijn is hij alweer een stap verder: hij smeert een toch al weinig toegankelijk nummer rustig over een kwartier uit. Rachmad is echter de beroerdste niet en verwerkt ook een paar flinke bangers in zijn set. Hij zoekt de grens op van wat acceptabel is voor een clubnacht, gaat daar af en toe zelfs wat overheen, maar blijft zijn publiek toch in het oog houden.
#ADE13: Radicaal minimalistisch stampwerk bij Villalobos & friends
Chileen houdt het tussen eigenzinnig en onbuigzaam
Vrijdag heeft het Studio 80 Warehouse aan de Elementenstraat een verdomd interessante line-up klaarstaan. Minimalkoning Ricardo Villalobos komt langs, en neemt zijn beste vrienden mee. De grote man zelf draait maar twee uur, maar doordat daaromheen namen als Steve Rachmad en Sonja Moonear staan, kan niemand er echt mee zitten. Radicaal minimalisme op een minstens zo minimale locatie - dit zou wel eens een speciale nacht kunnen worden.
Het contrast met de kleine zaal kan haast niet groter. Hier geven Studio 80-residenten Alex Salvador en Daan Groeneveld een opzwepende houseset weg volgepropt met vocals. Uitdagende minimal versus groovende house dus. Het verschil tussen de twee zalen wordt het meest duidelijk als je de visuals met elkaar vergelijkt. In de hoofdzaal is het stikdonker, op enkele lichten en een verdwaalde stroboscoop na. De kleine zaal zwemt juist in een zee van licht - regelmatig flikkert er TL-licht waarbij je met gemak de krant zou kunnen lezen. Het is natuurlijk fijn dat er voor ieder wat wils is, maar op een avond waar minimalisme domineert vallen Salvador en Groeneveld met hun happy house wel erg uit de toon.
Snel terug naar de hoofdzaal voor man van de avond Ricardo Villalobos. Al vroeg in de set blijkt dat de Chileen nog wat meer van zijn publiek durft te vragen dan Rachmad. De set begint rustig en pas na een half uur komt er een beetje tempo in. Veel is het nog niet echter: Villalobos werkt duidelijk ergens naar toe. We besluiten dus even in de kleine zaal te gaan kijken. Onze favoriete dorpsgek San Proper krijgt hier vier uur de tijd om er een eind aan te breien. Hij kiest voor een diepere en minder toegankelijke sound dan zijn voorgangers. De spaarzame vocalen zijn ontzettend vaag gepitcht en hij houdt er een onconventionele manier van draaien op na. De nacht gaat langzaam over in dag, maar Propers platenkeuze wordt alleen maar obscuurder. Een set waar je vier uur lang met open mond op danst.
Ondertussen is het duidelijk geworden waar Villalobos naar toe wil. De toch wat vlakke minimal van het begin combineert hij nu met stuwende baslijnen. Het is jammer dat zijn set eigenlijk pas na een uur echt van de grond komt. Natuurlijk bouwt hij zijn set duidelijk op, maar doordat hij maar twee uur de tijd heeft, zou een andere werkwijze waarschijnlijk beter hebben uitgepakt.
In het tweede uur blijkt eens te meer dat Ricardo alles behalve een makkelijke vent is. Hij doet er maar liefst een kwartier over om naar een climax op te bouwen. In dat kwartier tease't hij de drop minstens tien keer door de bas slechts een paar seconden lang open te draaien. Dan blijkt weer hoe heerlijk eigenwijs Villalobos is: de eigenlijke drop blijft uit, en hij mixt doodleuk het volgende nummer erin. Eigenzinnig en onnavolgbaar of onbuigzaam en een tikkeltje arrogant? Wat ons betreft vooral het eerste.