Genoemde artiesten vormen duidelijk het loodzware hoofdmenu. Het voelt in de ochtend waarschijnlijk als een gespreid bedje voor afsluiter Len Faki, want voor de diehards zal het om half 8 echt niet meer uitmaken wat ze te horen krijgen.
Het lijkt de meeste bezoekers overigens deze avond niet echt uit te maken hoe elke dj van start gaat: als het maar hard is. En zonder ergens naar toe te bouwen. Opener Joel Mull zet echter wel een val voor zichzelf door meteen het zwaarste geschut in te zetten. Hij heeft daardoor totaal geen ruimte voor dynamiek. Een element dat juist zo belangrijk is in techno. Het gevolg is een vrij eentonige set.
#ADE13: Drumcode deelt genadeslag uit op meerdaagse Awakenings-marathon
Zweedse techno gigant Adam Beyer doet ijsverkopers glunderen
Het zweet van de vorige nacht is nog maar net opgedroogd in de Amsterdamse Gashouder of de dj’s staan alweer klaar om van start te gaan. Het door Adam Beyer opgerichte Drumcode label mag zaterdag de genadeslag uitdelen op het Westergasterrein. Natuurlijk staat Beyer er zelf, naast Alan Fitzpatrick, Joseph Capriati en Ida Engberg. Een nacht van nimmer stoppende loeiharde bassen die niet meer van de kick zijn te onderscheiden.
Ida Engberg kan daar weinig mee en begint met een schone lei. Ze kiest vanavond voor een set vol melodie en dynamiek. Het is met afstand de meest gevarieerde anderhalf uur die we vanavond krijgen. Een lichte amuse die we wel nodig hebben voor het verteren van de komende drie uur.
De chefkok in kwestie staat al te wachten in de coulissen. Adam Beyer - groot postuur, rustige uitstraling – is de man voor wie vrijwel iedereen is gekomen. Niets leidt deze man af, hoeveel lasersshow, rook en zelfs vuurwerk het visuele team ook inzet. Nagenoeg zijn hele set klinkt zoals Beyer er uit ziet.
Hoewel hij er in de eerste minuten naartoe bouwt door steeds heel duidelijk het accent van de beat op een andere plek in de maat te laten klinken, wordt overgebleven drie uur gedomineerd door een ondergrond die maar op hetzelfde tempo doordreunt.
In de set horen we hooguit drie eche breaks, daardoor wordt die repeterende beat een hypnotiserende kracht. Natuurlijk is er wel wat beweging hoorbaar. Meest opvallend zijn de synth melodieën die Beyer sporadisch inzet: de enige franje in een verder loodzwaar hoofdgerecht.
Hoewel hij duidelijk de headliner van de avond is, denkt niemand in de oververhitte zaal eraan om hierna al op huis aan te gaan. Daar is in ieder geval Ola dolblij mee vanavond, want de raketijsjes zijn niet aan te slepen.
Alan Fitzpatrick zorgt gelukkig voor de broodnodige lucht. Als hij de zware baslijn van de afgelopen uren vervangt voor een droge kick merk je wat zo’n zware bas met je doet. Natuurlijk krijgen we weinig tijd om adem te halen. De Brit gooit hi-hats in de strijd. Dan eens onnavolgbaar snel. Even later fel en syncoop. Niet alleen het ritme verandert, er is ook een opvallend groot aantal verschillende sounds voor diezelfde hi-hat.
Het ochtendgloren komt de zaal niet binnen, maar mensen die hun ogen sluiten kunnen zich makkelijk een mooie zonsopgang voor stellen bij de sfeervolle, diepe techno die de kleine Italiaan Joseph Capriati inzet. De nog steeds stampvolle zaal heeft de komende uren nog maling aan deze dromerige beelden en stampen door tot in de vroege ochtend.