Een kwartier later dan gepland gaan de deuren open en is gelijk een trend onder de gemiddelde Romero-bezoeker te spotten: het is niet je standaard ADE-publiek, zelfs verre van. Veel brede bonken en opgedirkte meisjes staan te popelen om naar binnen te mogen. Het is een publiek dat je associeert met de EDM-cultuur waar Romero en co. uit tappen. Dat blijkt al gelijk bij opener Martin Garrix, het andere wonderkind die afgelopen zomer op 17-jarige leeftijd een hit scoorde met 'Animals', die hij hier wijselijk bewaart tot het einde. Bijna alle nummers hebben dezelfde formule: beukende ritmes, larger-than-life synthesizers en zanglijnen die makkelijk in het gehoor liggen. Garrix durft al seen van de weinigen met de stijl te breken door halverwege Kill Frenzy’s ‘Booty Clap’ zwaar te vertragen en ermee te experimenteren. Dat lukt half, maar toch respect dat hij de eeuwige BPM van 128 durft te doorbreken. Een andere verrassing is een bliksembezoek van Tiësto die goedkeurend toekijkt en een schouderklop geeft aan de jonge producer. Is de wereldster dan misschien een van de geheime gasten straks bij Nicky?

We komen er pas later achter, maar niet voordat John Dahlbäck zijn opwachting maakt. De Zweed heeft een opmerkelijke ontwikkeling doorgemaakt: begonnen als deep house producer, tegenwoordig van de electro house en nog meer electro dan house. Hij maakt er een sport van om nummers uit te kiezen met een opbouw die vervolgens geen klap kennen. Het komt hem op gejouw te staan, maar dat kan hem vrij weinig boeien en dat is volkomen terecht. Een beetje pesten mag wel. Dat is wat er juist ontbreekt bij Don Diablo die een vrij veilig setje draait met uitstapjes naar trap en folk door middel van Asaf Avidan’s ‘One Day’ zonder de Wankelmut-remix. Misschien is het het ongeduld voor de grote headliner die erna zit te komen, wellicht dat de Don daarom ook niet teveel mag of kan knallen.

Geen vuurwerk of ander theater aan het begin van Nicky Romero's set. Het oud-Hollands devies ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ is hier van toepassing en om de no-nonsense houding kracht bij te zetten, opent Romero gelijk met hit ‘Toulouse’. Het startsein is gegeven van twee volle uren met genadeloze electro house dat soms tegen de hardstyle aanschuurt. Bijna Amerikaanse taferelen vinden in de zaal plaats met meisjes op de schouders van vriendjelief, de balkon die letterlijk onder het gestamp staat te trillen en jawel, toch nog wat CO2- en confetti-kanonnen die nu pas voor het eerst worden gebruikt. Romero staat met zichtbaar plezier te draaien en gooit de ene anthem na de andere er tegenaan. Een remix van Tiësto’s ‘Flight 643’ luidt de beste man in die voor de rest weinig hoeft te doen dan met een dikke grijns toekijken. Hij is niet de enige dj die Romero opvoert als grote inspiratiebron: ook Fedde Le Grand wordt in het zonnetje gezet en mag zelfs een vol half uur draaien. Dat gaat hem redelijk goed af, al kakt het tegen het einde wat in. Dat lijkt bijna te zijn afgesproken, want zodra Romero weer plaats neemt achter de tafel, knalt zijn hit ‘I Could Be The One’ die hij samen met Avicii maakte er dubbel zo hard in. Aan Dimitri Vegas & Like Mike de eer om de avond in stijl af te sluiten en dan mag Romero achterover leunen en genieten van een geslaagde avond.