Het is niet goed te zien op de Skype-verbinding. Is Jackson Fourgeauds nu natuurlijk grijs geworden in die acht jaar, of heeft ie het blond geverfd? "Blond", lacht hij. Het had natuurlijk gekund. Wie weet wat hem de afgelopen jaren grijze haren bezorgd heeft. Wie weet wat hij überhaupt deed al die tijd. Wel, Jackson wil er niet al te veel over kwijt, maar feit is dat hij zijn tijd verdeelde tussen Parijs en Berlijn. "Berlijn, dat was de post-Smash-periode. Ik wilde mezelf voeden met nieuwe dingen. Ik was de connectie met het clubleven helemaal kwijt. Er was deephouse, er was minimal, het was mij allemaal veel te serieus. Ik zocht een soort dada energie, iets wilders."

"Gabber was de eerste clubmuziek waar ik voor viel"
Juist, wilder. Over de specifieke aard van zijn Berlijnse avonturen blijft hij verder mysterieus, over zijn nieuwe album wil hij wel van alles zeggen. Het heet Glow en bevat prikkelende songtitels als Orgysteria en Blood Bust. Dat laatste is een nogal heftige track, die rechtstreeks teruggrijpt op Jackson's begindagen als raver. "Gabber was de eerste clubmuziek waar ik voor viel. Vooral in de begintijd was het voor mij en mijn vrienden echt experimentele, industriële noise, heel uitdagend. Het was onze punk. In Frankrijk had je dj's als Manu Le Malin, maar ik viel ook voor Engelse hardcore en muziek van het Hollandse Mokum label. De eerste Thunderdome compilaties waren ook gewoon cool, pas later werd het meer commercieel."

Natuurlijk maakte Jackson niet domweg een gabbertrack. Zoals eigenlijk niets op zijn album klinkt als iets anders. Je hoort vleugjes postpunk, electropunk, progrock, soms zelfs een soort science fiction synthpop, steeds met gemuteerde stemmen, die diep in het geluid liggen. "Blood Bust is inderdaad meer alsof The Ramones gabber spelen, een band uit de jaren zeventig met een nineties-geluid. Ik switch graag in de tijd, en ook van analoog naar digitaal. Dat zit hem in texturen, instrumenten, in de mix, in een soort psychedelische benadering die dwars door de tijd heen gaat. Daarom kan ik ook nooit zo goed antwoorden als mensen me vragen naar mijn directe invloeden. Ik kan ook niet 's morgens opstaan en denken: nu ga ik dit soort muziek maken. Alles loopt dwars door elkaar. Soms maak ik grofweg een track in twee uur, maar het kan me ook vijf jaar kosten om het definitief af te maken."

Aan de juiste kant van de indie-streep blijven
Wel was het een bewuste keuze om iets heel anders te maken dan acht jaar geleden. Smash - en met name de track Utopia - was met zijn glitchy opbouw en overstuurde sound eigenlijk een blauwdruk voor de hits van Justice, terwijl zijn melodiegebruik later terugkwam bij onder meer Modeselektor. Toen dus voor zijn tijdgenoten uit, maar er nu naar teruggrijpen zou juist ouderwets aanvoelen. "Ik ben helemaal niet in staat om met de laatste trends mee te gaan, daar ben ik veel te langzaam voor. Smash was destijds ook niet echt onderdeel van een scene. Het was ook geen grote release. Na de release heeft het album langzaam gesluimerd en kennelijk een goede indruk achtergelaten."

"Ik denk dat veel van wat ik doe draait om het zoeken naar de grens van goede en slechte smaak. Het is een vreemd mechanisme: waarom wordt sommige muziek wel geaccepteerd, en andere niet? Ik onderzoek dat. Het is super belangrijk om aan de juiste kant van de indie-streep te blijven. Ik wil iets nieuws maken, maar het moet wel iets zijn dat mensen direct begrijpen. Je moet ervan houden of niet, klaar. Het is geen muziek bedoeld voor in een kunstgalerie."

Hoe ga je als 19-jarige artiest opvallen?
Smash was volgens Jackson veel meer een album van het internettijdperk dan zijn opvolger. "In die tijd was ineens alle muziek beschikbaar. Ik downloadde me een ongeluk. Alles was al zoals het nu was, alleen de snelheid van je verbinding is anders. Gek genoeg heb ik het gevoel dat de wereld precies de andere kant op bewogen is dan iedereen toen beloofde. Je zou geen platenmaatschappij meer nodig hebben, je kon zelf een community opbouwen en direct contact onderhouden met je fans. In werkelijkheid zijn er nu minder artiesten op de radio en in de charts. Er zijn een paar big budget albums per jaar die de dienst uitmaken, maar hoe ga je als 19-jarige artiest opvallen tussen de ongelofelijke hoeveelheid concurrenten?"

Een van die big budget albums van 2013 is natuurlijk Random Access Memories van Daft Punk. De twee robots liepen in het Parijs van de jaren nul zo'n beetje net de spreekwoordelijke deur uit toen Jackson er binnen wandelde. Echt maten zijn ze dus niet, maar een deel van hun roots is hetzelfde. Maar hoe zit dat nu, nu de Daft Punks miljarden lichtjaren hoog aan het firmament prijken? "Ja, zij hebben toegang tot de duurste studio, tot de mooiste synthesizer en de beste studiodrummer van de wereld. Maar muziek blijft muziek. Dus ja, Daft Punk bevindt zich in een ander universum dan ik, maar ook weer niet. Je kunt nog zoveel marketingbudget hebben, maar uiteindelijk maakt dat niet of een song goed is of niet. Je kunt het de mensen hooguit een maand of twee laten denken. Als het product shit is, wordt het een flop."

Jackson and his Computerband speelt donderdag 17 oktober op het Rauw feest in de Melkweg tijdens ADE. Op dezelfde avond hoor je daar ook Joost van Bellen, 2 Many DJ's en Riton.