Het doet toch iets met je, zo'n zaal. Veel bezoekers van vanavond kun je je uitstekend voorstellen om 04:00 uur 's nachts op de dansvloer van TrouwAmsterdam, maar vandaag hebben ze hun netste overhemd aangedaan. Het Concertgebouw dwingt zoiets af, met die enorme kroonluchters, het gigantische praalorgel, de indrukwekkende foyers. Je ziet dat Patrice Baumel het zich realiseert als hij de trap afloopt, daar waar grote dirigenten hem voor gingen. Baumel deelt het podium met Dominique Vleeshouwers, een percussionist die vandaag vooral marimba zal spelen. Samen buigen ze zich over Steve Reichs Drumming Part 2, een minimalistisch stuk dat volledig drijft op ritmische loops, die Baumel live samplet en aanvult met elektronische soundscapes. Een heel aardig begin van de avond, al voelt het wel nadrukkelijk als een opwarmer. Hier willen we wel meer van horen.

Veel meer tijd is er voor Henrik Schwarz. De Duitser hoort bij de Innervisions familie en is al zodanig al jaren huisvriend van club TrouwAmsterdam. Hele marathonsessies hield hij er, met of zonder vrienden Dixon en Ame. Nu heeft hij acht van zijn producties laten bewerken door het Nederlands Kamerorkest, iets wat iedere ambitieuze producer natuurlijk een keer moet doen in zijn leven. Terwijl paarse en gele lampen het plafond aftasten, bouwen de - pak hem beet - twintig orkestleden de zwoele grooves op. Zelf neemt hij comfortabel plaats naar de geluidstafel. Hoofdrollen zijn er voor castagnetten die hi-hats imiteren, voor opnieuw de marimba, en vooral voor een elektrische bas die heel subtiel achter de cello's verscholen zit en er toch een four to the floor van maakt. Al is opstaan en dansen volstrekt geen optie. Aan die cello's wordt natuurlijk vooral geplukt, terwijl de violen af en toe een gebroken melodie mogen bijdragen. Klinkt allemaal best interessant, maar Schwarz' set is met een uur al een erg lange zit.

Zo'n beetje een uur later dan gepland kan een man op het balkon hardop verzuchten: 'Zo, eindelijk is dat klassieke gedoe klaar, nu snappen wij het ook weer.' De hoofdact van de avond is Darkside, het nieuwe project van Nicoas Jaar met zijn gitarist Dave Harrington. Of project: Jaar noemt het zijn nieuwe album, hij zet er alles op in. Het duo neemt zijn naam letterlijk: de eerste twintig minuten blijft het licht uit, duwen en trekken Jaar en Harrington allerlei synthesizers en elektrische gitaren. Het publiek tast intussen in het duister over de richting van de muziek. Op hun album is deze track - 'Golden Arrow' - ook al tien minuten, maar daar wordt meer naar een punt toe gewerkt, hier laat het duo alles vervliegen dat dreigt te ontstaan. Nicolas Jaar wordt vaak een wonderkind genoemd, maar hier is hij duidelijk meer op zoek naar iets goeds dan dat hij het gevonden heeft. Pas de tweede helft van de set wordt Darkside concreet genoeg om de aandacht te vangen. Dan begint ook de gigantische spiegel die boven het instrumentarium hangt zijn werk te doen. De lampen sturen weerkaatste tunnels van licht de zaal door. En als dan ook de enorme rij lichtbakken achter de twee in werking gezet worden ontstaat uiteindelijk toch nog iets bijzonders.

Zo was deze eerste TrouwAmsterdam avond in het Concertgebouw wat onevenwichtig en langdradig, maar waren er toch ook genoeg aanknopingspunten voor een bijzondere serie, waarin je dingen kunt horen die je nergens hoort. 2014, zo belooft de poster in het gang.