Als ik even na half één de dansvloer van Air op loop, start de Engelse dj Duke Dumont juist zijn single ‘Need U (100%)’, de hit die hem begin dit jaar in de mainstream katapulteerde. Het nummer werkt op de radio én in de club, het is één van de beste danceplaten van het jaar en heeft er voor gezorgd dat de strak gecoiffeerde Brit op de zaterdagavond van het Amsterdam Dance Event de dansvloer doet vol lopen. Gejuich dus, handen in de lucht. Het zal toch niet waar zijn dat het zijn laatste plaat is en ik alles heb gemist?
Welnee, het is zijn openingssalvo. Hebben we dat ook gehad, zal hij hebben gedacht. Dumont oogt een beetje vermoeid. Je ontkomt er bijna niet aan als dj tegenwoordig om regelmatig je armen in de lucht te steken, maar bij Dumont ziet het er wat halfslachtig uit. Liever laat hij de muziek spreken, en anderhalf uur lang draait hij een house-set die steady en smaakvol de boel in beweging houdt. Met melancholische platen als ‘Porchlight and Rocking Chairs (Kink Remix)’ van Jimpster maakt hij bovendien meer emotie los dan de spierballendance van de EDM-brigade. Dat Amsterdam hem niet alleen van zijn ene hitje kent, bewijst het enthousiaste onthaal van ‘The Runner’, Duke Dumonts undergroundhit van een jaar geleden. En voor wie wat later inschakelde: de dj eindigt met Skreams discoremix van ‘Need U (100%)’ en mag nog één keer zijn armen soort van triomfantelijk in de lucht steken.
In Air 2 – de kleine zaal van de club – vormt disco de hele nacht het hoofdmenu. DJ Greg Wilson begint tien minuten later dan gepland omdat er een verlengsnoer moet worden gezocht voor de enorme bandrecorder die hij altijd bij zich heeft. Wilson was dertig jaar geleden één van de grootste dj’s van Engeland, trendsettend met disco en electro. De houserevolutie van eind jaren tachtig eiste slachtoffers en de dj’s die niet meekonden, raakten in de vergetelheid. Greg Wilson was zo'n dj, tot de disco-revival van het vorige millennium hem terug naar de clubs bracht. Zijn edits uit de jaren tachtig waren weer helemaal hot, en de vijftigplusser vond schijnbaar moeiteloos aansluiting bij de jonge garde. Niet iedereen in Air snapt het (‘Dit is Rick Astley, toch?’ vraagt een jongen een beetje lacherig aan mij als Wilson een dubmix van ‘Yah Mo B There’ draait, de ’80s-classic van James Ingram & Michael McDonald), maar nergens wordt zo hard gedanst als hier. De enorme bandrecorder wordt alleen ingezet voor geluidseffecten en is vooral een (kilo’s zware) gimmick. Twee tracks van Wilsons ‘zoon’ Todd Terje brengen, aan het einde van zijn set, verleden en heden bij elkaar in een euforisch samenzijn: een spannend opgebouwde edit van Chics ‘I Want Your Love’ (Nile Rodgers loopt elders op het ADE rond, maar had natuurlijk hier moeten zijn) en het moderne piano-extravaganza ‘Strandbar’.
In de grote zaal blijft het bomvol tijdens een laptop-set van het Amerikaanse duo Benoit & Sergio, die de speelse, poppy house/discosound van hun platen opzij zetten voor een niet zo enerverend, op de clubs afgestemd uurtje. Orlando Higginbottom van de Engelse eenmansssynthpopband Totally Enormous Extinct Dinosaurs tracteert Air op een afwisselende dj-set die loopt van gestripte house tot daverende UK-bass en uitbundige disco en om half vijf komt levende legende Todd Terry (Yankees-petje achterstevoren op zijn hoofd) nog even laten horen hoe ze dat in New York doen, house: samples, trommels, recht op het doel af. ‘Keep on Jumpin’’, ja hoor, die evergreen ook. De lijn van disco naar house is voor het jonge Air-publiek inmiddels volkomen duidelijk.