Alsof het Amsterdam Dance Event nog niet genoeg te bieden heeft, treden deze dagen ook nog eens de Duitse elektronicapioniers Kraftwerk op in Eindhoven. Logistiek onhandig, maar het zijn natuurlijk wel de grootste pioniers uit de beginjaren van de elektronische muziek, en dus wagen aardig wat mensen de oversteek naar het Brabantse. De combinatie met de warmbloedige Dekmantelavond in het MC Theater levert een nasmaak waar je gerust even over na mag denken.
De laatste twintig jaar is Kraftwerk een slapende vulkaan, die nog maar af en toe lava langs de hellingen naar beneden laat glijden. Dat neemt niet weg dat het kwartet met flink wat ambitie naar Nederland komt. De groep doet een poging een nieuwe dimensie toe te voegen aan het onaantastbare werk, letterlijk. En dus staan 1200 mensen in het vijftig jaar oude Philips-pand Evoluon met 3D brilletjes, omringd door 120 speakers die het befaamde geluid om je heen doen zoemen alsof de Volkswagens, Mercedessen en Trans-Europe Expressen op je af denderen.
Het songmateriaal is nog verbluffend fris, en het heeft wel wat dat de inmiddels 67-jarige Ralf Hutter was krasjes op zijn stem begint te krijgen. De locatie is ook nog eens geweldig. En toch is het juist de surround-experience die je aan het denken zet. Ja, er zijn momenten dat het goed werkt, vaker ervaar je uit die ene box achter je een soort toevallig pruttelend geluidje dat los is komen te zweven van het geheel. Soms ook ('The Model' bijvoorbeeld) lijkt het of de lijntjes van de visuals expres een beetje scheef gelegd zijn zodat ze recht liggen met dat onhandige brilletje op. Dat is iets anders dan de overweldigende ervaring die bijvoorbeeld de recente 3D Hollywood-hit Gravity te bieden heeft, een film waarbij je je daadwerkelijk in de ruimte waant. Kraftwerk is en blijft een 'installatie' om naar te kijken, meer dan dat je er echt ingezogen wordt.
#ADE13: Dekmantel experience ook zonder 3D spectaculair
Warm bad in MC Theater na ijzersterk maar afstandelijk Kraftwerk
Wie zegt dat je geen appels met peren mag vergelijken? Ondergetekende - zeg maar gerust: ik - heb gisteren meer genoten van de wervelende marathon van Prins Thomas en Todd Terje dan van Kraftwerk. There, I said it. En dat terwijl Kraftwerk in Eindhoven - jazeker, een Eindje verderop - een meer dan uitstekende show gaf. Waarom die appel-peer vergelijking? Omdat de Duitse pioniers met hun 3D-show gedachten losmaakten over de ultieme elektronische 'experience'.
En juist op dat vlak voelt zo'n Dekmantel-feest op het Westergasterrein als een warm bad. Zo afstandelijk als Kraftwerk ook - doelbewust - is, zo gastvrij en uitnodigend voelt Dekmantel. De locatie heeft een natuurlijk charme, de investering in een goed Funktion One geluidssysteem betaalt zich altijd terug, en het publiek doet de rest. De avond drijft vooral op de muziek, maar toch ook voor een heel belangrijk deel op sfeer. Het viel weer op bij de presentatie van het boek Mary Go Wild, over 25 jaar dance in Nederland: vrijwel iedereen werd in de begindagen overvallen door het gevoel van eenheid en saamhorigheid. En dat is nog steeds zo. De ultieme elektronische 'experience' zit hem vandaag uiteindelijk niet in een 3D-brilletje, maar in wie er naast je staat te dansen.
Ondertussen vullen Terje en Thomas de avond met de ene na de andere geweldige plaat, acht uur lang. Ze draaien organische discotracks, soms space, soms met wavy vocalen, en sowieso voortdurend diep en warm. Ze jagen wat mensen weg met een paar acid-knipogen, krijgen ze gek met hysterische vocalhouse. Kortom: er ontstaat een sfeer waarbij je voortdurend benieuwd bent naar de volgende plaat en bijna altijd beloond wordt. Noorse weelde. Terje scoorde afgelopen jaar zowaar een soort hitje met het vrolijk 'deuntje' (met respect gesproken) 'Inspector Norse', maar de faam is hem niet naar zijn hoofd gestegen. De lange Noor staat hier in een van de kleinste locaties van het ADE kalm met zijn armen over elkaar toe te kijken hoe zijn vriend het mooiste werk verricht.
Geen hitjesset dus, en daar lijkt ook niemand op gerekend te hebben. Op de eerste rijen wemelt het van de verbluffend mooie mensen. Meisjes van begin twintig die beschaafd extatisch dansen, jongens met baarden die langzaam langs die meisjes schuifelen. Op deze avond kun je met iedere willekeurige voorbijganger een praatje aanknopen. Setting, publiek en muziek vallen uitstekend samen.
De grote zaal kent een soortgelijke opbouw. Daar staan iets meer namen op de line-up, maar het voelt als een geheel. Rode draad zijn Soul Clap en Wolf + Lamb, die verschillende tijdsblokken voor hun rekening nemen. Zij grijpen terug naar de oorsprong van de house - disco - met de kennis van alles wat erna kwam. Ze weten de juiste boogie en soul (inderdaad met veel handclaps) te selecteren, met van die warm zoemende bassen. Dat kan natuurlijk ook ontaarden in een soort Groove Armada-achtige kitsch, maar de Soul Clappers houden het veelal instrumentaal en vooral heel erg diep.
Wat een reeks zet Dekmantel neer. Eerder dit jaar zetten ze al de succesvolle kleine evenementen Lentekabinet en Dekmantel Festival neer. Vorig jaar pakten ze op Amsterdam Dance Event ambitieus uit met vier avonden in het sfeervolle MC Theater, dit jaar komt daar de North Sea Jazz Club bij. Alle avonden zijn uitverkocht, met zo'n 1800 bezoekers. En als ze alle vier zo'n niveau halen als deze, is Dekmantel definitief de te kloppen organisatie van het moment.