"All of you young girls where do you hide?", gromt Cave in Water's Edge. In Finishing Jubilee Street droomt hij een "very young" meisje te hebben gehuwd dat de bliksem uit de hemel trekt. In Mermaids bezingt hij het in vuur en vlam steken van, nou ja, de "snatch" van een zeemeermin. Goedemorgen, Nick Cave is 55 - de leeftijd waarop Nabokov zijn Lolita schreef - en nog altijd potent. Excusez le mot, maar met Push The Sky Away heeft hij een prachtalbum afgeleverd, een hoogtepunt in zijn toch al enorm omvangrijke oeuvre.
Intiem, duister en zwanger van onheil
Waren zijn laatste platen met The Bad Seeds en vooral Grinderman extreme tours de force vol herrie en felle gitaren, Push The Sky Away is van een heel andere orde. Rustig, traag en prachtig. Voor de kenner: niet zoals zijn eerdere zoetgevooisde ballads Nobody's Baby Now, Where The Wild Roses Grow en Into My Arms, maar duisterder en zwanger van onheil. Luister Water's Edge en We Real Cool bijvoorbeeld, die beiden worden voortgestuwd door een donker pompende baslijn, waar Cave overheen bromt en desolate pianoklanken speelt. En vergeet ook vooral niet de prachtige arrangementen van violist Warren Ellis. Maar een echte drumbeat? Ho maar, en dat maakt de songs ongekend spannend. Ook zoiets: de hoge zuchtzang op de achtergrond die af en toe akelig intiem contrasteert met de bariton van Cave.
Maar hoe zou het komen dat Push The Sky Away muzikaal zoveel introverter is geworden? Ongetwijfeld heeft het vertrek van Mick Harvey daarmee van doen, de gitarist die al vanaf het begin van The Bad Seeds van de partij is. Sterker nog: het duo Cave-Harvey trekt zelfs al samen op sinds 1973, het jaar dat ze The Birthday Party oprichtten.
Meligheid is hem vergeven
Op het leeuwendeel van Push The Sky Away bewijst Cave nog altijd angstaanjagend en relevant te zijn, en ja, hij groeit met de tijd mee. In We Real Cool bezingt hij de Wikipedia-generatie die niet meer zo nodig alles hoeft te herinneren, maar gewoon maar opzoekt wat de afstand tot Sirius eigenlijk is, in Higgs Boson Blues verbindt hij het piepkleine deeltje met helden van toen (Robert Johnson) en nu (Hannah Montana).
Helaas slaat Cave af en toe door in een melige stream of consciousness-manier van schrijven, zoals in Finishing Jubilee Street: "I had just finished writing Jubilee Street / I lay in my bed and fell into a deep sleep / and then I awoke believing I had taken a bride called Mary Stanford." Het zij hem vergeven, want wie na meer dan twintig albums met onder andere The Birthday Party, The Bad Seeds en Grinderman nog steeds de hemel blijft bestormen en zichzelf blijft uitdagen en vernieuwen, die verdient alle lof. Zou het ooit voorbij gaan? Als we Cave mogen geloven niet: "I got a feeling I just can't shake [...], You've gotta just keep on pushing, push the sky away." En dat is precies wat Cave al jaren doet, en hoogstwaarschijnlijk nog jaren zal blijven doen.
Push The Sky Away komt uit bij Mute/PIAS en is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.
3voor12 bespreekt Album van de Week (8): Nick Cave
Onheilspellend Push The Sky Away is zwanger van ranzige passie voor jonge meisjes
Nick Cave is weder opgestaan met alweer zijn vijftiende album met The Bad Seeds. Weg zijn de uitroeptekens van hun laatste plaat DIG, LAZARUS, DIG!!! en weg is vooral ook de opgefokte agressie van recente platen met Grinderman. Wat overblijft is een man van middelbare leeftijd die al lang geen heroïne meer schiet en, wie weet, in een midlifecrisis verkeert. Zijn teksten duiden er wel op: Push The Sky Away is doorrookt van een ranzige passie voor meisjes - meisjes ja, geen vrouwen. Het is een prachtig, onheilszwanger album geworden en, u raadt het al: Album van de Week bij 3voor12.