Zou het fijnproeverslabel Bella Union een monopolie hebben op de mooiste winteralbums? Eerder brachten ze al de platen uit van Beach House, Fleet Foxes, The Low Anthem, Midlake, M. Ward, John Grant, Father John Misty, Peter Broderick en véle anderen uit, en nu is daar plotsklaps het magistrale debuutalbum van de Zweedse zangeres Sumie. Laat je niet afschrikken door de hoes: een gezicht dat wordt bedolven onder de bloemen, met een stel nachtvlinders ronddwarrelend door de lucht, een trap naar de maan en achterop een bootje dat over de oceaan dobbert. Wie er op die vrolijke collage afgaat, zal denken dat het debuutalbum van Sumie een kleurrijk, meisjesachtige folkplaatje is. En veel meer ís er eigenlijk niet om op af te gaan, want Sandra Sumie Nagano is een nog volstrekt onbekende zangeres, woonachtig in het Zweedse Gothenburg. Ze is de oudere zus van Little Dragon-zangeres Yukimi Nagano, maar ze delen geen enkele muzikale gelijkenis.

Om ter zake te komen: Sumie ís geen bloemrijk, meisjesachtig folkplaatje te noemen. Sterker nog: eigenlijk is dit album haast geen 'folk' meer te noemen, alleen al omdat het heel atypisch voor het genre zoals we het de afgelopen jaren hoorde: niet de harmonieën die karakteristiek zijn voor Britse of Amerikaanse folk, maar mysterieuze kleuringen die eerder passen bij traditionele Scandinavische muziek. Luister maar eens naar eerste 'single' Show Talked Windows: een traag meeslepend loopje op haar gitaar terwijl ze melancholische beelden van stormen, regenjassen en traag brandende kaarsen oproept. Af en toe hoor je spookachtige achtergrondvocalen die huilen als de wind, maar de essentie van de plaat: álleen een akoestische gitaar en die betoverende stem van Sumie.

Dat is geen stijlkeuze, zegt Sumie elders. Met twee kleine kinderen wilde ze thuis geen lawaai maken, dus tokkelt ze stilletjes op akoestische gitaar, vertederend voor haar nageslacht. En haar muzikale eersteling is daardoor prachtig minimalistisch, met vrijwel niets dan die nylonsnarige gitaar en haar stem. Zo minimalistisch zelfs, dat de achtergrondruis bijna wordt verheven tot instrument. Dat is wellicht ook te wijten aan de uitstekende 'productie' van pianisten Dustin O'Halloran en Nils Frahm, die de liedjes hebben ontdaan van alle franje en hebben uitgekleed tot op het bot. Maar tegelijkertijd weten ze met een kleine toets piano hier, een strijker daar en een tweede stem op de juiste plekken écht te raken. In Let You Go bijvoorbeeld, waar alleen het refrein een simpele harmonie meekrijgt: kippenvel. Speed Into You krijgt een beklijvende cellopartij mee, Midnight Glories een zoetgevooisd koortje.

De teksten van Sumie zijn vaak gehuld in mysterie: nergens wordt echt duidelijk of ze haar kinderen bezingt, een verloren geliefde, of haar Japanse afkomst. In ieder geval schetst ze een schaduwrijke betoverende wereld vol diamanten nachten, koude kussen en ijzige seizoenen. We durven dit debuut nog niet te scharen tussen klassiekers als Teen Dream van Beach House en Fleet Foxes titelloze debuut, maar één ding is zeker: Sumie maakte een prachtig melancholisch winteralbum om je aan te warmen als aan een haardvuur. Bella Union flikt 't 'm weer.

Sumie - Sumie is uitgekomen via Bella Union/PIAS en nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.