De eerste kennismaking met Factory Floor stamt al uit 2010, toen het trio op London Calling een imponerende set speelde. Er was toen nog weinig materiaal, maar met wat er lag maakte Factory Floor het muziekjournalisten en andere duiders makkelijk. Na de eerste single werden eigen tracks Wooden Box en Lying namelijk meteen geremixt door twee van hun grootste invloeden: Stephen Morris en Chris Carter. Met Morris - drummer van Joy Division en later New Order - nam de band later een single op, maar Chris Carter - Throbbing Gristle, Chris & Cosey - lijkt nog veel belangrijker voor het geluid van de band.

Het handelsmerk van Carter: repetitieve synth arpeggio's, die met veel precisie opgevoerd en vervormd worden. Factory Floor is bijzonder schatplichtig aan de industriële experimenten die Carter en andere industrial acts de afgelopen dertig jaar uitvoerden, maar hun eigen muziek is uiteindelijk veel dansbaarder, minder afgeleid door noise-experimenten dan in hun begintijd. De synth van Dom Butlers stuurt geen melodieën uit, maar een repetitieve puls, zo fel dat hij overkomt als een manische messteker. Hij geeft het ritme aan, minstens zo sterk als drummer Gabe Gurnsey dat doet. Gurnsey is een buitengewoon straffe drummer, en de eerste maten van de plaat laten meteen horen waar zijn vernuft in zit. Turn It Up begint heel snel, maar als de beat even later echt invalt blijkt het tempo ineens veel lager te liggen. Het snelle ritme schuift er slim achter en geeft zo de track een hectische, jachtige sfeer.

Je kunt over zo'n basis bronstig spreek-zingen als James Murphy, je zou een sterke hook kunnen verzinnen, maar Nik Void's vocalen zorgen eerder voor minder dan voor meer houvast. Haar stem is net zo vervormd als de gitaar die ze af en toe aanslaat, en ze zucht in flarden. "Did you feel like you were going to fall high?", klinkt het onheilspellend. "Did you feel like you needed to be off the ground or to be like falling higher, higher, higher, higher." Tijd om echt uit het veld geslagen te worden door die prangende vragen gunt ze je niet. Op drie korte interludes na - individueel speelmomentje voor de drie leden - houdt Factory Floor je in een opwindende wurggreep op de dansvloer. Breathe In, eindigt de plaat. Het had beter Breathe Out kunnen zijn, na een adembenemend uur.