3voor12 bespreekt Album van de Week (33): The Staves

Kippenvel van bloedmooie folkzusjes op Dead & Born & Grown

Timo Pisart ,

Zoetgevooisd is niet altijd een vies woord, zo bewijzen de bloedmooie zussen van The Staves. Debuutalbum Dead & Born & Grown staat bomvol close harmony, folk- en country-invloeden van pak 'm beet de afgelopen 50 jaar, zonder overigens gedateerd te klinken. Volgende week staat de band op Lowlands, maar ze scoren nu al het 3voor12 Album van de Week.

Broertjes in bands, dat schijnt vaker fout te gaan dan goed. Oasis viel uiteen na de constante strijd tussen Noel en Liam Gallagher, in een dronken bui heeft Caleb Followill van Kings of Leon een van zijn broers wel 'ns op zijn muil getimmerd, en The Everly Brothers spráken zelfs tien jaar lang niet met elkaar. Hoe zou dat zitten met zusjes? Dit jaar op Lowlands staan er maar liefst twéé trio's zussen: het gehypete HAIM en het zoetgevooisde The Staves. Het zou ons niets verbazen als die laatste geen enkel conflict hebben. Muzikaal is alles in ieder geval in perfect harmonie en vullen de drie elkaar uitstekend aan, zonder dat een van hen in de spotlights duikt. Dat blijkt wel op hun debuutalbum Dead & Born & Grown.

De gezusters Stavely-Taylor maakten een prachtig, typisch folky album, maar waar hedendaagse folkzangeressen dúídelijk in de Joni Mitchell-traditie passen, flirt The Staves eerder met de Americana-getinte muziek van Emmylou Harris en Gillian Welch. De drie groeiden op in het Engelse Watford, en Crosby, Stills and Nash en The Beatles werden met de paplepel ingegoten. Wat doe je dan als zussen onder het afwassen, in de auto en op willekeurige momenten? Uitbarsten in samenzang, natuurlijk, totdat de omgeving er horendol van wordt.

Geen nummer op hun debuutalbum gaat dan ook voorbij zonder die zoetgevooisde driestemmige samenzang waarmee ze verhalen over winterlandschappen, besneeuwde bomen en liefdesverdriet. Met openingsnummer Wisely & Slow geven ze al een duidelijk signaal af: de eerste minuut is geheel a capella en driestemmig gezongen. Ook opvallend: na tweeënhalve minuut slaat het nummer om naar een soort knip-en-plak-drums en veel te galmende zang, als om een signaal af te geven. "Nee, zó traditioneel zijn we ook weer niet."

Eigenlijk blijven ze de rest van de plaat wél zo traditioneel, en springen ze vrijwel nergens muzikaal uit de band. Gone Tomorrow is een droevig doch troostrijk liedje, The Motherlode is niet heel anders, Pay Us No Mind had een kinderwalsje kunnen zijn, voor Facing West worden er even een ukelele en fluitsolo uit de kast getrokken. Gelukkig: op Winter Trees weerklinken enkele dissonante akkoorden, stevige drums en een sitar die een prachtcontrast vormen met de suikerzoete zang in het refrein. Ook slotnummer Eagle Song is een stuk spannender, en had bijkans op die prachtige laatste plaat van Laura Marling gepast.

Voor sommigen zal Dead & Born & Grown wellicht een té mierzoete plaat zijn. Neemt niet weg dat het debuutalbum van The Staves een heleboel kippenvelliederen kent, die in het zonnetje van de Lima zomaar voor 'n stel magische momenten zouden kunnen zorgen.

Dead & Born & Grown van The Staves komt uit via Warner en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. The Staves staat vrijdag 16 augustus om 14:45 op Lowlands in de Lima. Ze spelen maandag 12 augustus in Tivoli en dinsdag 13 augustus in Rotown. Bekijk hieronder ook de sessie die de drie eerder deden op Into The Great Wide Open.