Zeg eens eerlijk: wie heeft er een Vine-account geopend na de aanstekelijke campagne van Sticks? Of vond je het een beetje irritant, dat hij de hele tijd filmpjes zat te pluggen? Of dacht je dat ie er misschien voor betaald werd? Hoe dan ook: als je Sticks volgt, denk je er iets van. Een mening. Het bleek een experiment, met als doel een paar regels in Bommen In Boston, een Twitter-kritische track op het Great Minds album. "Koningen online, sukkel voor een tweetje. Anne Frank krijgt shine, dankzij Justin Bieber. En bij elke bom in het westen, haast men om te zeggen: het is ook elders hommeles hoor mensen."

Het kan Sticks weinig schelen dat we over vijf jaar waarschijnlijk allang niet meer weten wat er was met Anne Frank en Justin Bieber, of wat Vine ook alweer was. De andere twee lijken daar precies zo over te denken: Great Minds is een plaat die met al zijn details verankerd is in vandaag. Winne eet koekjes van de Koekela, Jiggy koopt een Cars-garage voor zijn neefje. Het lijken onbelangrijke details, maar dat zijn het niet. Hier worden zorgvuldig dagelijkse levens geschetst.

Wat stel je je voor bij Great Minds? Grote denkers? Wereldveranderaars? Mis, niet bij deze drie in elk geval. Wel drie mannen die over veel - lees: vooral muziek - hetzelfde denken. Alle drie verdienen ze al jaren hun brood met kwaliteitshiphop. Niet gericht op snel hitsucces, maar op een solide carrière. Alle drie hebben ze hun eigen stijl. Sticks is de man van de stapelbeeldspraak, teksten vol kleine verwijzingen die niet altijd meteen te plaatsen zijn. De gewone jongen met grote dromen maar realistische perspectieven. Jiggy Dje, de koning van de punchline slaat je weer om de oren met spitsvondigheden: "Als echt zijn een gimmick is, dan ben ik liever nep." Grenzeloos bijdehand, soms flauw, maar terwijl je nog om hem grinnikt ook onverwacht bloedserieus. Ze zijn aan elkaar gewaagd, die twee. En dan Winne, de gevoelige, robuuste jongen. Zijn raps zijn minder vernuftig en grappig, hij spreekt mensen aan met zijn ontwapenende directheid en een goed hart.

Die drie smaken mengen uitstekend op het speelse, losjes aanvoelende album. We horen de mannen samen in de auto praten over de beste hiphopplaat ooit gemaakt, zoals muziekliefhebbers dat doen. Die liefde voor muziek en voor het spel dat hiphop heet, is de belangrijkste rode draad in de plaat. In de producties komt van alles langs. Henning brengt een stukje g-funk in Dak Van De Wereld. Dr Moon brengt voornamelijk met soulsamples doorspekte beats in Wu Tang stijl. Het aantal tekstuele knipogen naar Wu Tang-leden (en andere rappers) is nauwelijks te tellen. En het kan nog subtieler: in onbetwiste hit Doag doet gastrapper Kleine Viezerik zijn opvallend sterke verse in Ol' Dirty Bastard stijl (let op: killah!). Als jet het weet hoor je het meteen, als je het niet weet, ontgaan het je.

Maar het hoeft je natuurlijk allemaal niet op te vallen om Great Minds een geslaagd project te vinden. In de basis kloppen de tracks simpelweg. Opener Hooggeleid - een verwijzing naar een niet-zo-snuggere man die ooit het Pownews haalde - is meteen raak, net als het kale Dat Dan Weer Wel. En Kan Er Maar 1 Zijn met weer een onnavolgbaar scherp rijmelvers van Rico, waarin hij teruggrijpt naar een oude Fakkelbrigade-zin om zijn ervarenheid te onderstrepen. Bands uit het Excelsior-kamp nemen tegenwoordig massaal hun album op tijdens een vakantie op Vlieland. Misschien moeten we van Parijs het nieuwe hiphop-Mekka maken? En laten we dan afspreken dat iedereen terugkomt met zo'n doordachte spontane topplaat.