Neem alleen die albumtitel van het derde Vampire Weekend-album. Je zou Modern Vampires of the City kunnen interpreteren als flauw grapje: Ezra Koenig, Rostam Batmanglij, Chris Tomson en Chris Baio als figuranten in Twilight, bloedzuigers in een soort volwassen teenage-drama waar ze eerder ook al de soundtrack voor maakten. Maar het album is óók een ode aan New York, de stad waar de mannen wonen. Ten slotte is de titel een verwijzing naar One Blood, de reggaeklassieker van Junior Reid. De track werd gesampled door zowel Wu-Tang Clan in One Blood Under W als It's Okay (One Blood) van The Game. Duizelt je hoofd al?
 
Zachtjes wenen voor Babylon
In dat laatste kader kun je meer van het album plaatsen: neem de prachtig lome single Ya Hey, waarin je de thematiek van Babylon kunt zien als systeem dat de machtelozen uitzuigt. "Babylon don't love you", weent Koenig zachtjes. En even later voegt hij er bijna lichtvoetig aan toe dat zijn ziel het bijna begeeft als hij op een festival hoort hoe een dj "Israelites" laat overvloeien in "19th Nervous Breakdown". En wie er dan toch volledig in wil duiken: Israelites was in de jaren '60 een nummer 1-hit van Desmond Dekker over het toenmalige noodlot van de slaven in Israël. Als je nóg een stapje verder wil gaan: je zou de uitroep "Ya Hey!" zelfs kunnen zien als een fonetische verbastering van Yahweh, de god van Israël.
 
En dan hebben we pas één van de tracks van het album besproken. Zo kun je het hele album door gaan: Hannah Hunt zou net zo goed een liefdesliedje kunnen zijn als kritiek op de crisis en haar effect op New York. Diane Young een knipoog naar dying young en het snelle leven dat rocksterren leven, und so weiter.
 
Bomvol muzikale geintjes
Van al die razend slimme ideeën zou je bijna vergeten dat Modern Vampires of the City óók een hele vrolijke, fijne plaat is bomvol muzikale geintjes. De afropop is goeddeels ingeruild voor een wat minder lichtvoetig geluid, maar nog altijd met supercatchy tracks, rijkere orkestratie en zelfs kinderkoren. Single Diane Young lijkt een speelse knipoog naar de rock 'n roll van Buddy Holly (die ook al zo vroeg is gestorven! Toeval?), in Unbelievers en Finger Back herken je wellicht tóch nog die afropop. Hudson is verreweg de meest stemmige track, die welhaast op het debuutalbum van onze zuiderburen Balthazar had kunnen staan. Ya Hey is als een lome reggaetrack zonder de backbeatgitaar, met speels omhooggepitchte vocals. Dat digitaal omhoog- en omlaagstemmen wordt wel meer gedaan op Modern Vampires of the City: ook de zanglijnen op Diane Young schieten speels heen en weer, en de drums zijn op verschillende tracks op eenzelfde manier bewerkt. Die hypermoderne foefjes worden gecountered met bijna barokke melodieën, zoals de baslijn en strijkpartij op Hudson, de klavecimbel op Step en Don't Lie en het pianolijntje op Ya Hey. Het klinkt allemaal fantastisch, maar zou dat contrast tussen nieuw en oud óók al een diepere betekenis hebben?
 
Notoire haters geven toe
Nee, van het imago van hyperintelligente, pretentieuze studenten dat al sinds hun debuut aan ze kleeft zal Vampire Weekend niet afkomen met een plaat als deze, maar vele notoire haters van de band bekennen Modern Vampires of the City wel degelijk een fantastische plaat te vinden. Terecht, want dat ís het album ook.
 
Hierbij de belofte dat je niet alles uit deze plaat gaat halen. Het lukt ook mij niet na een tiental luisterbeurten. Da's alleen maar mooi, want wie wil kan alsmaar door blijven graven naar diepere betekenissen, lagen en muzikale partijen. Totdat je niet meer weet wat jíj er nou bij hebt bedacht, en wat de band precies in het album heeft gestopt. En voor wie dat niet wil, maar slechts met onbevangen oren wil luisteren staan er 'gewoon' een paar hele fijne liedjes op. Zoals gezegd: Modern Vampires of the City is een plaat waar we ook over jaren nog ons hoofd kunnen én willen breken.
 
Modern Vampires of the City komt vandaag uit bij XL/Beggars en is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.