3voor12 bespreekt Album van de Week (19): Mikal Cronin

Vertwijfeling verpakt in puntige powerpopliedjes

Timo Pisart ,

In december stond Mikal Cronin nog bij Ty Segall op de Le Guess Who-headliner-slot om het extatische publiek te overladen met een bak top notch fuzzrock. In mei komt Cronin terug naar Nederland, en met MCII bewijst de rechterhand van Ty Segall ook zelf een neusje te hebben voor puike powerpopmelodieën in puntige liedjes. Het likje fuzz is ook hier aanwezig, maar overgoten met rijke strijkersarrangementen. MCII is 3voor12 Album van de Week.

Herinnert u het zich nog? Hoe garagerockheld Ty Segall begin december Tivoli Oudegracht op z'n kop zette met een zinderende set? Die langharige knul in het kleurvolle tie-dye-shirt naast hem, zijn rots in de branding met de supersteady baslijnen en gouden backing vocals, dat was Mikal Cronin. Ook op eigen kracht is hij zéér de moeite waard, zo bewijst Cronin met album nummer twee: MCII.

Zijn eerste plaat, simpelweg Mikal Cronin getiteld, was nog een garagerockplaat waar overstuurde en rammelende gitaartjes de overhand hadden, die uitkwam op Trouble in Mind. Ook onze eigen psychrocker Jacco Gardner bracht er zijn debuutalbum uit, en een keur aan andere liefhebbers van de Nuggets-verzamelaars die hun hart zijn verloren in de stoffige garages van de sixties.

Likjes fuzz en blikjes violen
Op MCII, zijn eerste voor platenlabel Merge, laat Mikal Cronin dat verre verleden achter, om zich te scharen in het rijtje jaren ’90 powerpop-acts als The Lemonheads, The Posies en zelfs Big Star en gewoon héle goeie liedjes te schrijven. Het likje fuzz is wat naar achter in de mix om een blik strijkers open te trekken. Luister hoe de violen een catchy popdeuntje als Weight larderen. Je hebt bijna niet door dat de strijkers daadwerkelijk aanwezig zijn, totdat Cronin de overstuurde gitaren op 3 minuut 20 wegstreept.

Ondertussen is het bijna zonde om te verklappen dat Cronin vrijwel alle instrumenten zelf inspeelde en de liedjes dus laag voor laag opbouwde. Zo klinkt MCII namelijk absoluut niet. Eerder als een ambitieuze bandplaat, alsof Cronin en een stel gretige muzikanten de nummers in één levenslustige take op tape ramden.

Onzekerheden
Tekstueel is Cronin heel wat minder zeker. Op prijsnummer Shout It Out vraagt Cronin zich vertwijfeld af: “Do I shout it out? Do I let it go? Do I even know what I’m waiting for?” Een liedje later verzucht hij of hij het wel bij het rechte eind heeft, in het wat dweperige slotnummer Piano Mantra (een hele terechte titel) werpt hij zo nog een handvol vertwijfelingen op. Hij weet het zelf ook niet meer, wil Cronin maar zeggen. Inderdaad, Cronin klinkt niet zo trefzeker als zijn goede vriend Ty Segall, maar dat siert hem alleen maar, zeker als dat resulteert in een plaat zo goed als MCII.

MCII komt op 13 mei uit bij Merge/Konkurrent is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Mikal Cronin is op 14 mei live te zien in Paradiso en op 18 mei op Le Guess Who May Day.