Wat zegt hij over zichzelf? "I'm a soldier, set you free", zingt hij in Heal, het pittige tweede nummer op het titelloze debuut. "Got to, got to, got to heal your soul." Dat klinkt spannend, nietwaar? Verderop op de plaat horen we: "I am a mountain top, I'm a child of love, I'm a warrior." Het zijn grote, veelomvattende termen, die iets zeggen over de spirituele lading die The Child Of Lov zijn album meegeeft. Maar wel met een knipoog, getuige de wat kolderieke hoesafbeelding, waarin we hem zien als een soort oosterse God tussen een tijger, een flamingo, een olifant en nog wat exotische dieren.

Wat weten we nog meer, iets feitelijker graag. We weten dat de beste man zich Cole Williams noemt, dat hij Belgische en Nederlandse roots heeft, dat hij in Alkmaar en Amsterdam opgroeide. En natuurlijk dat hij als totale onbekende een opmerkelijk goede connectie heeft met de internationale muziekwereld. Zo werkte hij met Damon Albarn van Blur en Gorillaz en rapper DOOM. Met Albarn werkte hij daadwerkelijk samen in de studio aan de track One Day, die als derde op het album staat. Het is een relatief trage, diepe song. Het is even zoeken naar Albarn, maar halverwege is hij krakend maar onmiskenbaar te horen. Even daarvoor zingt The Child Of Lov zelf de onheilspellende woorden: 'Hold me until the morning. One day, I gotta die, gotta lay down'.

Het is helemaal niet de beste track van het album, en daar behoort die met rapper DOOM ook niet toe. Veel overtuigender zijn felle tracks Heal en Fly, of juist het sensuele Call Me Up, en het slepende Give Me. Als Fransman Woodkid iets meer op songschrijven had gelet dan alleen op zijn bombastische visuals, had hij deze tracks willen maken. En ja, dit is het hypermoderne r&b-pad dat Jamie Lidell graag had willen vinden na zijn uitstapje richting radiosoul. Spannend, een beetje vreemd, maar wel ontzettend catchy. Met die rare, maar toch op een natuurlijke manier vervormde stem, met daar omheen hoge en lage backing vocals, een techniek die sterk aan George Clinton's Parliament-Funkadelic doet denken. De manier waarop hij ieder instrument enorm bewerkt met effecten en het geheel toch een eenvoudige, kale indruk weet te geven, is echt knap gedaan.

Als album heeft The Child Of Lov hier en daar wel een wat schetsmatig karakter, een echte hit heeft hij nog lang niet op zijn naam staan. En als ie hem geschreven had, was het door dat gekke kluizenaarschap vast een 'onterecht niet doorgebroken single' geworden, want zo werkt de wereld nu eenmaal. Maar het is een dappere poging om iets echt eigens neer te zetten. Laten we hopen dat deze mysterieuze artiest nog niet klaar is, en dat dit het startpunt is van een grillig oeuvre.