Debuutalbum Horn Of Plenty (2004) stond vol lo-fi uitvoeringen van psychedelische songs, opgenomen door Edward Droste in zijn slaapkamer. Inmiddels hadden de overige bandleden zich bij hem aangesloten en leverden een bijdrage aan het schrijfproces van opvolger Yellow House (2006). De lijn van psychedelische folk werd doorgetrokken, maar de lo-fi werd ingeruild voor breekbare kamerpop, wat een verzameling meer gebruiksvriendelijke, maar nog altijd vreemde liedjes opleverde. Denk bijvoorbeeld aan de surrealistische videoclip die zij opnamen voor Knife. Een definitieve doorbraak kwam met Veckatimest (2009), waar hun meest toegankelijke liedjesformule werd gevonden. Met het zojuist uitgebrachte Shields laten zij zien dat ze nog lang niet klaar zijn met hun ontwikkeling.

Een van de grootste verschillen met de voorgaande albums is de vergrote inspraak van Drostes medemuzikanten. En dan met name Daniel Rossen. Wie verder kijkt dan de frontman zal al snel Rossen aanwijzen als drijvende kracht achter de groep. Zijn speelstijl en vocale bijdragen drukken een grotere stempel op een Grizzly Bear-album dan ooit tevoren. Na hun laatste tour nam Grizzly Bear een half jaar ‘pauze’ zodat Rossen tijd had om een EP, Silent Hour / Golden Mile genaamd, op te nemen. Op deze plaat stonden nummers die hij had geschreven voor Shields, maar uiteindelijk niet gebruikt werden. De hoge kwaliteit van deze liedjes beloofde alleen maar meer voor het nieuwe werk van de band.

Terwijl Veckatimest nog erg gepolijst overkwam, toont Shields zich een stuk rauwer. De gitaren zijn minder schoon en gaan vaker met elkaar het gevecht aan, zoals op opener en klassieker in wording Sleeping Ute die het album mooi samenvat in één nummer. Verwarde synthesizerlijnen en gitaargetokkel kruipen door de productie en het punt van stadionvullend bombast wordt tijdens bepaalde climaxen geraakt. De arrangementen en harmonieën zijn nadrukkelijker aanwezig en de hooks en melodielijnen zijn subtieler. Een hit als Veckatimests Two Weeks zal Shields niet opleveren, maar de songs nestelen zich wel met een ‘luister mij nog eens’-stemmetje in je achterhoofd.

Tekstueel staat Shields vol met abstracte uitingen van emoties. In de meeste gevallen wordt een liefde aangesproken, maar persoonlijke observaties worden ook niet uit de weg gegaan. Zo zingen zij tijdens het nummer gun-shy: ‘The sky keeps staring at me / Frozen in the tracks / Nothing else to see / And when I move my face left / You’re always standing there.’ De betekenis van een songtekst als die van Speak In Rounds laat meer naar zich raden, maar getuigt alsnog van persoonlijke kwesties met een zin als: ‘Step dad just wants to learn how to be alone.’

Niet elk element van Shields is even toegankelijk. Zij opereren natuurlijk niet voor niets onder het label Warp, dat bekend staat om een zeer experimentele benadering van musiceren. Yet Again eindigt bijvoorbeeld met snerpende gitaren en de ambientcollage van Adelma vormt Grizzly Bears eigen sfeervolle albumscheiding zoals Radiohead deed met Treefingers. Na een eerste aantal pakkende songs schakelt het album geleidelijk over naar een meer artistieke en uitgeklede vorm van musiceren. De arrangementen worden nadrukkelijker naar voren gehaald en het tempo zakt een beetje. Op zich jammer voor de hitsinglegevoelige luisteraar, want zo pakkend als tijdens de eerste helft wordt de plaat niet meer. Toch bieden ook deze detailrijke nummers een meer dan interessante luisterervaring. Een doorbraak naar een nog groter publiek zal Shields voor Grizzly Bear waarschijnlijk niet betekenen. Maar hun persoonlijke groei wordt aangetoond met hun tot nu toe meest ambitieuze album, dat doet vermoeden dat het beste zelfs nog moet komen.
 

Shields is verkozen tot album van de week. Dit vierde album van Grizzly Bear is uit op Warp/V2 en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.