Parker is verhuisd naar Parijs om meer tijd door te brengen met zijn vriendin, Melody Prochet. Hij produceerde haar plaat, zij staat als Melody’s Echo Chamber binnenkort op London Calling. “Ik had overal naartoe kunnen verhuizen, maar ze woont toevallig in Parijs. Dus het was niet zo dat ik de geest van Serge Gainsbourg wilde belichamen. Dat had gekund, maar hier zit ik dan, en ik kom in de verste verte niet in de buurt van Gainsbourg.” Over Gainsbourg gesproken, die was niet vies van wat samples van pratende mensen. Op Keep On Lying hoor je ook mensen praten. Is er toch wat van de Franse slag in Lonerism geslopen? “Ha, nee. Dat heb ik met mijn dictafoon opgenomen. Ik zei tegen wat vrienden dat ze moesten praten. Ik wilde het nummer een gevoel van een filmscène meegeven. Het hoort dat gevoel over te brengen.”

Futuristische Motown-groove en suikerzoete popmelodieën
Tame Impala gooide in 2010 met het pyschedelische Innerspeaker hoge ogen. Om de druk van het schrijven van een opvolger weg te nemen deed Parker alsof hij nummers voor anderen schreef. “Het voelde niet alsof ik nummers schreef voor mensen die nieuw materiaal verwachtten van Tame Impala. Dat was heel bevrijdend, ik voelde me vrijer dan ooit.” Parker zegt enorm te houden van suikerzoete popliedjes. Hij heeft uiteindelijk ook wel dat soort nummers geschreven, maar die hebben het album niet gehaald. Wat het album wel gehaald heeft is een futuristische Motown-groove. Een wat? “Misschien niet zozeer een Motown-groove maar meer Motown-space. Dat kun je je wel voorstellen, toch?”, zoverklaart Parker het nummer Apocalypse Dreams, dat afgelopen zomer als één van de teasers van het nieuwe album uit kwam. Hij slaakt een diepe zucht. “Tsja, wat zal ik zeggen?”, waarna hij lachend zegt: “Het is apocalyptische Motown!” Die zoetheid van Lonerism zit ‘m volgens Parker in de melodielijnen, maar die worden dan weer compleet overschaduwd door de “rare en gekke fucked up productie.” “Althans, dat was het idee erachter, ik weet niet of het ook zo overkomt,” aldus Parker. Grootste invloed op deze liedjesvorm is een band waar je bij invloeden van Tame Impala misschien niet zo snel aan zou denken: Supertramp. De Britse progressieve rockband scoorde in de jaren ’70 in Engeland hits met Dreamer (1975) en Breakfast in America (1979). Parker blijkt groot fan van de band te zijn. “Supertramp is geweldig, die band heeft me oprecht diep geraakt. Supertramp heeft precies de juiste combinatie van groots klinkende productie voor stadionpop, en tegelijkertijd maken ze ook breekbare melancholiek."

Lonerism is als voorloper van Innerspeaker 'een stap vooruit'
Hoewel Parker met Lonerism naar eigen zeggen een stap vooruit neemt, noemt hij het tweede album ook de voorloper van Innerspeaker. “Ik zing vanuit het perspectief van iemand van mijn eigen leeftijd. Dus van een jong iemand die nog in de fase in z’n leven zit waarop hij dingen aan het uitzoeken en ontdekken is en die als lot heeft een eenling te worden, in tegenstelling tot iemand die het allemaal al voor elkaar heeft. Daarom voelt dit album alsof het voor Innerspeaker komt.” Op Innerspeaker hintte Parker met het nummer Solitude Is Bliss al naar de einzelgänger. Volgens Parker trekt Lonerism de gedachte van dat nummer niet door. “Solitude Is Bliss heeft een andere houding. Dat nummer verheerlijkt het alleen zijn, terwijl dit album meer over de persoon gaat die nog moet uitvogelen hoe het is om een eenling te zijn.” De meeste nummers zijn volgens Parker ook niet per definitie blije nummers. “Ik wilde over iets schrijven waar iets mis mee was, vanwege het idee van praten over iets waar je niet over kunt praten. Het idee van woorden eruit krijgen die je er normaliter op geen andere manier uit krijgt. Het was zo’n opluchting om over iets te zingen waar ik niet over kan praten.” Die filosofische insteek heeft Parker vaker. “Ik ben erachter gekomen dat ik zing over problemen die opgelost moeten worden. Ik zing ook vaker over vragen dan antwoorden.” Dat het Parker niet in zijn koude kleren is gaan zitten blijkt wel uit het feit dat het proces hem naar eigen zeggen twee jaar volledig in beslag nam. “Ik ben zoveel avonden op gebleven, als ik er aan het eind niet blij mee zou zijn, zou er iets mis zijn."

Producer Flaming Lips zat aan de knoppen van Lonerism
Net als op Innerspeaker werkte Parker wederom samen met Flaming Lips-producer David Fridmann, die het album gemixt heeft. Fridmann is altijd een idool geweest van Parker. “Hij is één van mijn favoriete geluidstovenaars. Het was niet eens mijn idee om hem te vragen om mee te werken aan het album, daar kwam onze platenmaatschappij mee. Het voelde meer als een fantasie dan werkelijkheid.” Fridmann had niet zoveel invloed op het geluid van Tame Impala. “Zijn rol was meer wetenschappelijk. Hij zorgde ervoor dat onze ideeën werkelijkheid werden. Hij luisterde naar mijn mening en wilde begrijpen wat ik met de nummers probeerde te doen. Dankzij hem klonken onze nummers niet als psychedelische soep, maar werden het pulserende songs.”

Parker is een eenling 'in hart en nieren'
Parker lijkt zich tussen twee werelden te begeven: aan de ene kant hoeft hij niet noodzakelijkerwijs alleen te zijn om nieuwe muziek te schrijven. Tegenstrijdig genoeg noemt hij schrijven toch een "eenzaam proces." Dat doet hij overal en vooral onderweg als hij op toer is. Aan de andere kant vindt hij dat hij hard moet werken voor sociale interactie en houdt hij van op zichzelf zijn. Parker noemt zichzelf een “eenling in hart en nieren”. “Het zit zeker in mijn bloed. Misschien is iedereen wel een eenling maar realiseert niemand zich dat. Ik voel me het meest mezelf als ik niet door veel mensen omringd ben.” Zo zingt hij in Music To Walk Home By bijvoorbeeld ‘trying so hard to be myself’. Toeren is ook een opgave. “Het is een behoorlijk ingewikkeld proces. De gasten in mijn band zijn mijn enige vrienden. Optreden kan vervreemdend werken, maar voor een teruggetrokken persoon kan spelen in een band juist goed zijn. De muziek doet toch het woord.” In een recent interview met het Amerikaanse Spin Magazine vertelde Parker over zijn interesse in de wanhoop die zich manifesteert als je aan jezelf gaat twijfelen. “Dat had te maken met de emotie van het album. Dan komen dat soort woorden vanzelf, als ik onderdeel ben van de muziek. Dat personage komt er dan uit door die wanhoop en eenzaamheid. Dat is een gevolg van de muziek.”

Tame Impala – Lonerism komt 5 oktober uit en is nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. 29 oktober speelt Tame Impala in Paradiso, Amsterdam.