CONCERT
Gravenhurst, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, vrijdag 2 november
MUZIEK
Gravenhurst maakt al een jaar of tien albums, maar doorgebroken kan je ze niet noemen. Het in 2005 uitgebrachte Fires In Distant Buildings werd goed ontvangen, maar was alleen bestemd voor de liefhebber van obscure bandjes. Opvallend is dat zij zijn getekend door het label WARP, dat voornamelijk bekend staat om hun elektronische experimentele muziek zoals Aphex Twin en Autechre. Elektronisch zijn zij nauwelijks te noemen, maar het experiment is duidelijk aan te wijzen. Nick Talbot, de singer-songwriter achter Gravenhurst, mixt graag shoegaze en post-rock door zijn muziek zonder het liedje te vergeten. Het dit jaar uitgebrachte The Ghost In Daylight is iets toegankelijker - er zijn meer folk-elementen ingeslopen - maar nog altijd donker en atmosferisch. Live krijgt hij vrouwelijk gezelschap van een bassiste/toetseniste en een drumster.
#LC12: Gravenhurst laat atmosfeer exploderen
Uitgebalanceerde set verrast op het juiste moment
Voor elk bandlid staat een beker rode wijn klaar, Casa Maria uit 2011. Een goed muziekjaar? Voor Gravenhurst is 2012 in ieder geval beter; hun album The Ghost In Daylight wordt goed ontvangen en dat heeft ze een plek op London Calling opgeleverd. En net als wijn toont de band twee kanten. Aan de ene kant straalt de drank warme deftigheid uit, maar als de fles bijna leeg is sluipt er een onvoorspelbare roes in. Zo ook bij Gravenhurst, die het optreden langzaam opbouwt om vervolgens met een climax af te sluiten.
PLUS
Er wordt duidelijk ergens naartoe gebouwd dit half uur. Opener Circadian is afkomstig van hun nieuwe album en één van de meer toegankelijke nummers. Deze draait voornamelijk om Talbot’s repetitieve gitaarloopjes en zijn kalme stemgeluid. Met ogen gesloten zet hij een ontspannen sfeer neer. Langzaam laat hij het nummer evolueren door met een pedaaltje een extra laag gitaarresonantie door te laten sijpelen. Herhaling is hun sleutelwoord. Elk lied wordt gedragen door een hypnotiserende gitaarlijn die in veel gevallen ondersteund wordt door doffe klappen op de drums. Tegen het einde vervalt de band in een aantal jams die langzaam voor zich uit slepen, zoals bij Hourglass. Afsluiter Black Holes In The Sand is duidelijk afkomstig van hun oudere experimentele werk. Van singer-songwriter ontpopt Talbot zich tot geluidstovenaar wanneer hij naar de grond duikt en met precisie aan zijn pedaaltjes begint te draaien. De muur van het geluid die hij optrekt komt langzaam op het publiek af om vervolgens verpletterend in te storten. Als je iemand omver duwt zal hij je beter herinneren dan wanneer je hem een hand geeft, dat heeft hij goed begrepen.
MIN
Het duurt een paar nummers voordat de band en het publiek er lekker inzitten. Een enkel nummer is zelfs wat saai te noemen. De samenzang tussen de drie is ook niet altijd even fraai, maar dat lag voornamelijk aan de drumster.
CONCLUSIE
Een overweldigende apotheose zoals bij Black Holes In The Sand is precies wat de band nodig had om het optreden naar een hoger niveau te tillen. Aan zijn kwaliteiten als songwriter heeft het nooit gelegen, maar Talbot heeft met zijn nieuwe album nu genoeg materiaal verzameld om een gebalanceerde set te spelen. Die doorbraak zou je ze alleen al gunnen omdat ze dan eindelijk fatsoenlijke wijn kunnen kopen.
CIJFER:
7,5