CONCERT
Kyuss Lives!, Pinkpop Main Stage, zaterdag 26 mei 2012

MUZIEK
De stevige temperaturen op het Pinkpopterrein passen wel bij deze band, die zijn oorsprong vond in de Palm Desert bij Los Angeles. Kyuss wordt algemeen beschouwd als de uitvinder van de stoner rock, een psychedelische harde rockstijl met karakteristiek laag gestemde gitaren. In de eerste helft van de jaren negentig verschenen vier klassieke albums, en toen was het ineens klaar. Een jaar geleden begon deze reformatie op Roadburn, in Tilburg.

PLUS
John Garcia heeft een klassieke heavy metal stem - afgeknepen, snijdend - maar dan zonder de show en de kitsch. Zeker niet de kitsch die regeerde in LA aan het eind van de jaren tachtig, met macho sterren als Mötley Crüe en Guns N Roses. Garcia is ook nu een meer statische, introverte frontman, zonder moves, met zonnebril. Brant Björk is een ferme, imponerend ogende drummer die zijn tanden graag laat zien. Belg Bruno Favery (Arsenal) neemt de riffs van Josh Homme waar. Ze zijn diep en zwaar, nooit frivool, meer gericht op jams dan op solo's. Alles in dienst van de groove. Die komt het meest nadrukkelijk uit de verf aan het eind van de set, met nummers als 'Whitewater' en 'El Rodeo'. De up tempo boogie van 'Greenmachine' is te classificeren als het 'hitje' van de band, terwijl elders slogans en popstructuren volstrekt ondergeschikt zijn aan de sound.

MIN
Het duurt wel even voor de machine echt op gang komt. Zeker de eerste drie nummers zijn erg rechtdoor, en Fevery - een begenadigd muzikant - lijkt voorzichtig de stoffige woestijnpaadjes te volgen waar hij Homme heeft zien lopen. Pinkpop hangt erbij en kijkt ernaar, met het voorste vak nog niet eens voor de helft gevuld. Dan realiseer je je dat Kyuss eigenlijk niet echt songs heeft voor een groot festivalveld als dit. Het was de sound die de band befaamd maakte, de popvertaling kwam later pas met QOTSA. 'Supa Scoopa and Mighty Scoop' breekt de set gelukkig fraai open, maar pas naar het eind van de set komt het jam-gevoel echt over. En dan nog is natuurlijk het geen echte jam, geen stomende vulkaan, maar lauwe lava.

CONCLUSIE
Heeft ie nou gelijk, die geldwolf van een Josh Homme? Die zuurpruim, die matennaaier? Of moet-ie deze jongens gewoon lekker laten spelen? Is Kyuss geen Kyuss zonder hem? Wat kan het hem schelen? Had hij het zelf willen doen? Was het zijn band? Wel, een halve reünie moet je eigenlijk niet doen. Wie alle flauwekul vergeet, ziet een behoorlijk overtuigende band met een geluid dat nog altijd overeind staat, maar die zonder een echte breedgedragen ster op het podium nergens echt legendarisch voelt.

CIJFER
7