Concert
Ben Howard, Pinkpop Converse Stage, zaterdag 26 mei 2012
Muziek
Britse singer/songwriter die september vorig jaar zijn debuutalbum Every Kingdom uitbracht. Howards muziek is eigenlijk helemaal niet zo Brits: het is warmbloediger, Australisch eerder. Naast muzikant is hij ook actief als surfer, wat aan de typische laidback vibe in zijn folky liedjes te horen is, vooral in de kwieke single Keep Your Head Up. In het Verenigd Koninkrijk (zese plaats in de charts) en hier in Nederland (twaalfde) doet het album het goed, wat Howard een mooi slot op Pinkpop oplevert, 's avonds in de Converse tent.
Plus
Een rasmuzikant is Howard zeker: technisch is het gebodene uitstekend in orde. Howard heeft een wat hees, prettig in het gehoor liggend stemgeluid dat zich uitstekend leent voor een uithaal hier en daar. Ook zijn gitaarspel is knap, met name in het tweede nummer op de set, 'Under The Same Sun', waarin hij de gitaar liggend op zijn schoot bespeelt en tegelijk als percussie-instrument gebruikt. De singles die Howard tot nu toe uitbracht – 'Only Love', 'Old Pine', 'Keep Your Head Up' en 'The Wolves' - worden met een warm onthaal begroet en volop meegezongen. Het zijn dan ook stuk voor stuk sterke songs. Vreemd genoeg eigenlijk vooral in de coupletten, de refreinen zijn wat standaard. 'The Fear' is een opzwepende track met een rootsy gitaarriff die in het refrein juist weer wat saaier wordt, en vooral de coupletten van de louterende, spirituele track 'Keep Your Head' zijn wonderschoon.
Min
Veel van de albumtracks van Every Kingdom die Howard vanavond brengt, zijn aan de saaie, veilige kant qua compositie. Met name 'Black Flies' valt een beetje dood, hoewel de leadgitarist de coupletten weet op te leuken door met echo-effecten interessante soundscapes te creëren. De band van Howard valt als geheel een beetje tegen; de drummer, gitarist en bassiste weten weinig kleur in de arrangementen te brengen. Op het stevig geproduceerde album van Howard klinken de nummers rijker aan sfeer. Het is live wat te flets, hoewel dat ook door de geluidsman komt die soms niet helemaal door heeft wat er gebeurt. Zo zingen de bandleden hun achtergrondzang geregeld in een microfoon waarvan het volume uitgedraaid is. Af en toe wisselen ze van instrument, maar het nut daarvan is niet helemaal duidelijk. Zo legt de bassiste in afsluiter 'The Fear' haar bas neer om percussie te gaan spelen, terwijl de drummer juist een basgitaar erbij pakt en dat combineert met voetenwerk op de basdrum. Een beetje moeilijk doen om het moeilijk doen.
Conclusie
Howard speelt een degelijke, strakke en goede show die door het publiek in de Converse tent met veel enthousiasme begroet wordt. Mensen klappen, bewegen, zingen mee en meisjes barsten in huilen uit bij de gevoelige momenten. Maar als Howard iets meer spanning in zijn muziek en in zijn live-show zou weten te leggen, zou het echt interessant worden. Nu is hij vooral een vakman, en geen kunstenaar.
Cijfer
7