Pinkpop 2012: Afghan Whigs is (on)beperkt houdbaar

Retroromantiek blijft uit bij de sensatie van 1994

Robert Lagendijk ,

Dit jaar kenmerkt het Pinkpop-programma zich door de enorme dosis ouwe bokken op de podia: The Specials (hoogtijdagen 1979), The Cure (hoogtijdagen 1985) en Soundgarden (hoogtijdagen 1993). Afghan Whigs is ook bezig met een reünietournee. Zij speelden in 1994 op Pinkpop en hadden toen al diverse albums in de pocket waaronder de meesterwerken Congregation en Gentlemen. En met 'Miles Iz Ded' hadden ze toen een echt festival-anthem. Van de populariteit van toen is achtien jaar later weinig overgebleven. De tent is aan het begin van de show half gevuld en zo blijft het.

CONCERT
Afghan Whigs, Pinkpop Converse Stage, zaterdag 26 mei 2012

MUZIEK
Frontman Greg Dulli was ooit een fraaie verschijning: strak in pak en met een mooie lok voor de ogen. Een echte dandy. De rauwe scheur die hij tevoorschijn toverde als hij zijn waffel opentrok leek er nooit helemaal bij te passen en alleen dat maakte Afghan Whigs al bijzonder. Greg Dulli had soul, werd altijd gezegd. En dat klopt. Als een dominee schreeuwt hij zijn gehoor toe tijdens een mis waarvan het fundament wordt gevormd door een dikke laag gitaargeweld, stampende drums, gierende keyboards en een stevige bas. Gewone rockmuzikanten die samen iets bijzonders maken. Want niemand anders klinkt als Afghan Whigs. Vooral omdat Dulli geen mooizinger is. Bij vlagen zingt hij vals, maar dat is een pre. Kortom: Afghan Whigs maakt poprock op stadionformaat.

PLUS
Fietsen verleer je niet. Spelen met Afghan Whigs blijkbaar ook niet. Als de band na drie nummers de slag weer te pakken heeft – dit is zelfs de eerste reünieshow in Europa, klinkt alles als vanouds. Strak, ronkend, overtuigend en met de nodige branie en vooral: arrogantie. Vreemd dat tegenwoordig weinig bands zich begeven op de paden die deze band heeft platgetreden. Het klinkt allemaal zo vertrouwd en eenvoudig, maar tegelijkertijd bijzonder en vooral heel eigen. Bij 'Debonair', het andere hitje, gaat er zowaar een kleine juich door de tent. En welke rockband gebruikt nog een wahwah-pedal? Fijn om weer eens te horen. Daarnaast worden repetitieve rocksongs aangenaam afgewisseld met soulvolle ballads.

MIN
Afghan Whigs is ingehaald door de tijd. Na een half uurtje beginnen vooral de jengelrifjes op gitaar tegen staan. Waarom geen band tegenwoordig aan de haal gaat met de erfenis van de Amerikanen, is waarschijnlijk omdat de muziek al met al behoorlijk saai is. Want dat valt vooral op tijdens deze best-of set. Het volgende liedje kun je bijna zelf schrijven: jengelintro, zang erbij, pulserende basdrum, opbouwen naar het refreintje, even wachten ... nog even wachten, en dan kunnen alle pedalen ingetrapt en de knoppen op tien. En natuurlijk: de scheur van Dulli op elf. Na een klein uurtje verlaten ze het podium. 'Miles Iz Ded' staat dan nog als toegift op de setlist. Maar die wordt niet meer gespeeld.

CONCLUSIE
Vandaag blijkt dat Afghan Whigs beperkt houdbaar is, ondanks twee fantastische albums. Maar die hebben de kids van nu nog niet ontdekt. Vanmiddag geen grootschalige retro romantiek op Pinkpop. Daar is de band altijd al te marginaal voor geweest.

CIJFER
7

 

Afghan Wings Pinkpop 2012