Het interview zit er op. Een aantal biertjes en jointjes later springt voorman Abel op. “Kut, ik ben wat vergeten. Ik wil er een punt van maken dat The Don't Touch My Croque-Monsieurs Nederlandstalige muziek maken. Als ik Back to the Zoo Engelstalige shit hoor doen, doet dat af aan de authenticiteit van de muziek in het geheel. Je hebt eigenlijk alleen Nederlandstalige hiphop. Rappers zijn niet bang om zich in de eigen taal te uiten. Terwijl dat eigenlijk je eerste keus zou moeten zijn, omdat je je daar het beste in kunt uiten. Over Engelse woorden en formuleringen moeten negen van de tien artiesten nadenken, ploeteren, dat doet iets af aan het directe en je gevoel.” De epiloog van het gesprek zegt veel over de band: uitgesproken, geëngageerd en wars van cliches. Net een echte punkband en toch zo hedendaags. Terwijl de buitenwereld nog wat lacherig deed, wisten Abel en de zijnen al dat ze iets bijzonders in  handen hadden, zo zelfverzekerd gaan ze het gesprek aan. Niet zo gek ook na beluistering van BESTE. STUURLUI. OOIT., een aanstekelijk conceptalbum over piraterij, liefde, het leven en de penetratie van een zeemeermin.

Destiny’s Child
Lang niet alle woorden van Abel en gitarist Kaj worden met caps-lock uitgesproken, maar NOORD! schrijf je hoe dan ook met hoofdletters. De Amsterdamse enclave aan de overkant van het IJ is de bakermat van de band en wordt in de openingstrack van het nieuwe tweede album op prachtige wijze bezongen. Met de mooie lelijkheid en lelijke schoonheid, van Canta’s tot de eerste zoen, is de toon gezet. Deze twee bandleden kennen elkaar sinds de basisschool. Drummer Nout kwam er op de middelbare school bij. Om de band te complementeren kwam een vriendin met haar broer, bassist Rowan, aanzetten. Eigenlijk tweede keuze want de band hoopte eigenlijk op die vriendin. Of zoals Abel zegt: “Een vrouw op bas, dat is toch fucking geil!”. TDTMCM begon als coverbandje; tijdverdrijf in de zomer van 2007. De mannen spelen overigens nog steeds een leuk mopje Destiny’s Child, Bloodhound Gang, MC Hammer en ABBA. Hoezo Led Zeppelin covers? “Het was veertig graden buiten en we zaten midden op de dag op de bank tv te kijken”, aldus Abel. “Mijn pa zei dat we eens wat moesten gaan doen. We keken fucking MTV en ik zei tegen Kaj dat we een punkband moesten beginnen. Dus dat deden we.”

Krakershol met een labrador
Ze konden nog niet zo goed spelen en waren boos, per definitie, dus dan ga je punk maken. Inmiddels is de nieuwe plaat zeker geen punkplaat te noemen, hooguit in de mentaliteit en bepaalde thematiek. Kaj: “Misschien is wat wij doen wel hedendaagse punkmuziek. Je hebt nu zoveel gassies die rondlopen met hanekammen en leren jackies die beweren punk te zijn. Waarom zou je in godsnaam leven in een stijl en houding van de jaren ‘70. Een beetje wonen in een of ander krakershol met een labrador, omdat het er bij hoort.” De term post-moderne punk doet TDTMCM eigenlijk geen recht, maar Abel kan er wel wat mee: “De cliches uitvergroten en laten zien dat je je bewust bent van de origine van het genre. Het nadeel is dat we daardoor vaak als een gimmick worden gezien.” Nadeel is dat TDTMCM met hun post-ironische teksten en niet te plaatsen cross-overs nu voornamelijk geboekt worden voor ‘arty dingen’ en dat de band nu niet echt goed ligt bij programmeurs van diverse zalen. “We hebben het ons nu al niet makkelijk gemaakt, maar we hebben wel lol gehad”, lacht de zanger.

Omslag
De band zou graag van de muziek willen leven, maar is niet echt bereid daar concessies voor te doen. Mede daarom brengt het de plaat ook zelf uit. “Ik zou graag zien dat Nederland door krijgt dat dit echt is, dat die Back to the Zoo shit allemaal bij elkaar gejat is. Dat men er geen behoefte meer aan heeft en zin krijgt in iets dat echt is. Die omslag zie je nu al, bijvoorbeeld in hiphop met de populariteit van Lil B die ook zonder label werkt”, zegt Abel. Kaj valt hem bij: “Niets tegen die Go Back to the Zoo gasten. Nu lijkt het alsof we onze pijlen daar op richten. Het zullen heel goede gasten zijn die andere keuzes maken; maar de muziek zwemt in gematigdheid en imitatie. Ik zie dat in het hele Nederlandse bandjescircuit waardoor die hele shit onvermijdelijk naar de kanker gaat. Daarom geloven wij in wat we doen en pushen we ons eigen ding. Ten eerste zodat mensen zien dat het wel kán en ten tweede om ze open te laten staan voor zij die die jas van gematigdheid wél af durven te werpen.”

Zomaar
De rode lijn van BESTE. STUURLUI. OOIT. is de stem van zanger, tekstschrijver en componist Jeroen Zijlstra in de skits tussen de tracks door. Hij vertelt het verhaal van de muitende bende die TDTMCM is geworden. Zijn albums zijn de soundtrack van het ouderlijk huize Abel. Zijlstra is vaste gast in de stamkroeg van TDTMCM en een samenwerking was snel geboren. De beste man is ook nog eens verantwoordelijk voor de trompet op het album. Iets dat de band moest en zou hebben en niet eens als knipoog naar Kyteman. Abel: “Je moet oppassen met verwijzingen en knipogen. Enorm postmodern, maar het versterkt ook het gevoel van een gimmick. Daarom heb ik dat in mijn teksten ook zo min mogelijk gedaan, alles is ECHT.” Echt is ook het engagement van de band. Maar Abel onderschrijft hoe lastig dat is anno nu. “Punk als klassieke tegenbeweging is ouderwets, maar fuck nihilisme. Fuck tegelijk het zomaar overal een mening over hebben; het zomaar rellen. Dat is wat ik wil zeggen met een zin als ‘ik heb geen mening over oorlog’. Alle informatie, alle input, alle sociaal wenselijke eisen en toch zorgen dat het niet omslaat in nihilisme. Je hoeft niet per se ergens voor of tegen te zijn, je mag ergens neutraal tegenover staan. Saai hè?!”

Het album van TDTMCM is vanaf 17 mei verkrijgbaar in platenzaken, via de site en bij shows. Op 17 mei wordt tevens de plaat gepresenteerd in Paradiso. Beluister BESTE. STUURLUI. OOIT. nu alvast op de Luisterpaal.