Amper een jaar geleden was Bombay Show Pig nog een trio, bijeen gekomen op het conservatorium van Amsterdam. Ze brachten een EP uit met daarop het nummer Curve Ball, dat door Eric Corton omarmd werd op 3voor12radio. In augustus vorig jaar verliet de extraverte frontman Christian Kratzsch het schip en schoven drummer Linda van Leeuwen en gitarist Mathias Janmaat letterlijk een stukje naar voren op het podium. Hoe dat in zijn werk ging? Wel, feitelijk werd Kratzsch simpelweg uit het bandgeluid geschreven, blikt liedjesschrijver Janmaat terug. "Het laatste materiaal dat we met zijn drieën maakten is alweer twee jaar oud. Toen ik een jaar geleden aan nieuwe liedjes begon was er iets veranderd aan het geluid. Vroeger was alles pushy, nu hebben we meer gezichten, nemen we meer de ruimte. Ik durfde meer van mezelf in de teksten te leggen, en daardoor voelde het vreemder om het door een ander te laten zingen. Bij een liedje als Timewaster - dat ook op het album staat - had ik voor het eerst het gevoel dat er iets niet klopte. We hebben het geprobeerd, maar uiteindelijk ging het gewoon niet meer."

Man-vrouw-duo
En dus schaarde Bombay Show Pig zich in het rijtje The White Stripes, Blood Red Shoes, The Kills: man-vrouw-duo's met felle gitaarpopsongs. De eerste bestaat niet meer, de laatste twee worden op basis van hun laatste album afgetroefd door de Hollanders. Vulture/Provider is namelijk een frisse plaat met een rauw randje en allerlei productionele slimmigheden. "De grote kracht van Mathias?", zegt Van Leeuwen. "Dat hij de juiste balans weet te vinden tussen catchy en corny. Het moet nooit te middle of the road worden." "Ik weet niet of ik wel super catchy kan schrijven", stelt Janmaat. "Ik heb geen top 40 knallers in me." In veel liedjes zitten kleine verrassingen, maar altijd in dienst van het geheel. Een paar subtiel aanzwellende blazers in Fingerprint, een vibrafoon in Start/Rewind, her en der extra gitaar- en baslijnen die moeilijk te reproduceren zijn op het podium. "We spelen nagenoeg alles live", zegt Van Leeuwen. "We werken met een paar samples, maar meer nog met gitaarloops. Dat moet precies kloppen, want het komt later terug." Janmaat: "Het moet een uitdaging zijn. Er is niets ergers dan op het podium te staan met het gevoel dat het wel goed komt."

Risico nemen is belangrijk, net als varen op het instinct. En dat terwijl het album begint met Sancho Panza, een verwijzing naar een van de personages in Don Quichot, doorgaans uitgelegd als een verpersoonlijking van de ratio ten opzichte van de grootse dromen van de held van het verhaal. "Voor mij is het eerder de rol van de underdog", zegt Janmaat, "Iemand die in de schaduw van een ander leeft. Een rol waar ik me wel verbonden mee voel. Of ik dat in mijn eigen leven herken? Ik heb veel gespeeld met Voicst en Dazzled Kid, dan voer je werk van anderen uit. Nu voel ik meer druk bij een kleine show dan toen bij een grote show. We wilden per se dat het op de plaat kwam, het paste bij onze ontwikkeling van bandlid naar frontpersonen. Sancho Panza is ook niet per se een ode aan de ratio, the song doesn't judge."

De simpele dingen des levens
Dat muziek voornamelijk met emotie te maken heeft, merkt Van Leeuwen in haar opmerkelijke bijbaan. Waar veel muzikanten hun vrije tijd doorbrengen achter de bar van een cafe of de kassa van een bioscoop - aardig werk, niet al te ambitieus - werkt Van Leeuwen in de zorg. "Het liefst zou ik helemaal van de muziek leven, maar werken in de zorg is voor mij de ideale bijbaan. Ik doe dit al vanaf mijn vijftiende. Ik werk in een bejaardentehuis, waar ik achttien demente bejaarden verzorg. Dat is niet altijd leuk, maar het maakt je heel erg bewust dat je in het moment moet zijn. Niet nadenken over ervoor of erna, maar gewoon even de krant lezen of koffie drinken. De simpele dingen des levens doen. Muziek speelt een belangrijke rol in het leven van die mensen. Ze zingen bijvoorbeeld heel Tulpen Uit Amsterdam mee. Het heeft te maken met een basisemotie, net als geur, het blijft ergens in het brein zitten."

Janmaat op zijn beurt heeft ook een opvallende achtergrond: zijn vader reisde veel voor zijn werk, en in zijn jeugd zag de zanger/gitarist dus al heel wat culturen van dichtbij. "Zo woonde ik een jaar in Amerika toen ik een jaar of vijf, zes was. We woonden in het zuiden, waar de mensen hard werkten en lange dagen maakten. Maar ook hielden ze er een absurd soort humor op na, minder droog dan hier. Dat zag je ook terug in tekenfilmpjes uit die tijd, die ik nog steeds tof vind. Ik herinner me nog goed dat mijn broer altijd mijn verjaardagscadeaus voor me uitzocht, om ze vervolgens in te pikken. Hij las graag van die rare science fiction boeken. Ik was zo geprogrammeerd dat ik op een dag bij de plaatselijke kruidenier van mijn eigen geld een Donald Duck pocket voor hem ben gaan kopen. Later zijn die rollen weer recht getrokken."

En dus is Bombay Show Pig nu een band met zelfvertrouwen, die met hard werken ver hoopt te komen. Ze kiezen nadrukkelijk voor de onafhankelijke weg, bij Kytopia. "We hebben altijd alles zelf gedaan", zegt Van Leeuwen. "Pas als je het niet meer kunt doen, geef je het uit handen. Bij Kytopia is overal over te praten en kunnen we zonder concessies maken wat we willen. We houden de touwtjes graag in handen."

Vulture/Provider van Bombay Show Pig verschijnt bij Kytopia. Het album wordt donderdag 3 mei gepresenteerd in een voormalig slachthuis op Lange Nieuwstraat 34 in Utrecht. 10 mei speelt Bombay Show Pig in Desmet samen met Drive Like Maria. De gastenlijst van die avond is nu geopend.