Het is een magisch mechaniek. 3000 bands zijn deze week in de stad. Overal, op elke lantaarnpaal, op elke straathoek, op elk toilet wordt je geconfronteerd met flyers en uitnodigingen, met wandelende orkestjes, met uitladende bandbussen. Gratis bier, gratis bbq, en bandjes. Het is de schreeuwcultuur in optima forma, en toch komen er uiteindelijk een paar namen boven drijven die iedereen minimaal een keertje gezien moet hebben. Natuurlijk gebeurt dat niet echt op dag 1.

Alabama Shakes kwam niet met lege handen aan in Austin. Alleen al op basis van een EP van vier nummers gonste het op internet over deze band. Bon Iver en Adele hebben al lovende dingen over de band gezegd, ze deden een paar belangrijke tv-shows en bij een paar kleine optredens in Londen twee weken geleden waren alle belangrijke mensen aanwezig. En dus staat het om 16:00 uur 's middags in het sfeerloze Radio Day Stage (type Jaarbeurshal, grijs en oceaan-groenblauw tapijt) al bomvol met bobo's.

Waarom deze band? Is dit het achtste wereldwonder? Alabama Shakes is een soulvolle bluesrockband. Met toetsen als belangrijk element, maar met die frontvrouw als WOW-factor. Brittany Howard. Erg glamoureus ziet ze er niet uit, met haar bepaald niet hippe bril, met haar doodnormale geblokte shirt, met haar waanzinnig indrukwekkende black woman's dijen. De eenvoudige looks werken in haar voordeel, want ze verwijzen de aandacht onverdeeld richting haar rauwe stem. Ze heeft zo'n stem waar je niet omheen kunt, waarvoor iedereen in deze zaal zich na een half nummer gewonnen geeft.

Brittany Howard, en dan een behoorlijke tijd niets. Want zo bijzonder is haar band niet. Niet om te zien, maar eerlijk gezegd ook niet om te horen. Ze spelen redelijk standaard bluesrockriffs, zonder al te speciaal gitaargeluid, zonder noemenswaardige solo's, zonder verrassende ritmes. Hun single Hold On - midtempo, met een scream uit de tenen - is potentieel een heel grote hit, maar de set loopt nog niet over van de monumentale vijf-sterren-liedjes. Ze zijn wel gevarieerd. Soms wat sneller, soms wat langzamer, soms een instrumentaal uitstapje (zij het zonder frivoliteiten), soms wat meer richting garagerock, soms met trillende soulstem.

Later op de dag, om 23:15 in Stubb's BBQ, het belangrijkste podium van de stad, is het opnieuw raak. De ruimte is vol, de band speelt straf en gedecideerd, in deze veel mooiere setting nog wat overtuigender en ook wat ruiger dan vanmiddag. Alabama Shakes, ze zijn de uitverkorenen vandaag, daar is geen twijfel over mogelijk. En ondanks alle weinig flatteuze feitelijkheden in de vorige alinea, is heel goed te begrijpen waarom. Want zo simpel kan het zijn: zij heeft het. Haar wil je zien, live, in een volle Paradiso, op een festival.

Bruce Springsteen somt de volgende ochtend in zijn keynote speech alle genres op die tegenwoordig bestaan in het versplinterde poplandschap. Ieder zijn eigen subgenre, ieder zijn eigen helden. "En achter elke naam kun je 'post' of 'neo' plakken. We leven in een post-authentieke tijd. Authenticiteit is een huis vol spiegels. Het gaat erom wie je bent en wat je maakt als de spotlights uit gaan. Je muziek, hoe je je uit, dat het is belangrijkste." En zo kan het dat het ouderwetse, basale maar trefzekere Alabama Shakes er met de kroon vandoor dreigt te gaan.