De meest onwaarschijnlijke hype van het moment: Michael Kiwanuka, een Britse Afrikaan die deze maand debuteert met het album Home Again, een album dat niet alleen vanwege zijn titel, maar ook muzikaal gezien in elk woonprogramma gebruikt kan worden. Kiwanuka maakt klassieke soul in de stijl van Bill Withers, met hier en daar een folkrandje. Muziek die aanvoelt als een aai over je bol, een geruststellende klop op de schouders. De deur veilig gesloten, schoenen uit en met de benen opgetrokken op de bank. Woensdagmiddag speelt Kiwanuka zijn eerste show in Austin het in Convention Centre, op de niet al de sfeervolle Radio Day Stage. Meest opvallend: hij speelt nog altijd in kleine bezetting, met enkel een bassist als begeleider, hij zelf op akoestische gitaar. Precies zoals hij ruim een halfjaar geleden op het bospodium van Great Wide Open stond. Dat Michael Kiwanuka gezegend is met een gouden stem, hadden toen al geconstateerd. Het is jammer dat de Brit niet in staat is ook live de volgende stap te zetten, en die weelderige fluiten en percussie van zijn album mee te nemen naar het podium. Nu blijft het wel erg voorzichtig, al is zijn talent onmiskenbaar.

Zo eenvoudig als het lijkt bij Lee Fields is het echter helemaal niet, blijkt als direct na hem Nick Waterhouse het podium betreedt, een blanke jongen uit Los Angeles met een wat studentikoos uiterlijk. Het is een knipoog naar de fifties, wat Nick Waterhouse houdt van rock 'n roll en vroege rhythm & blues. Maar hij is helaas ook een soort Mayer Hawthorne zonder swap. In zijn band drie prachtige dames, waar gek genoeg toch geen seks vanaf straalt, zelfs in hun cameltoe-strakke zwarte broeken. Erger: hun zanglijnen zijn niet zo interessant. Ze zingen niet in harmonie, maar allemaal hetzelfde. De saxofonist speelt weinig opvallende licks, en zelfs als hij soleert hoor je hem eigenlijk nauwelijks. Scoren met zulke retropop kun je alleen maar doen als je toch iets nieuws toevoegt, of als de uitvoering simpelweg heel erg goed is.

Los Angeles producer en multi-instrumentalist Adrian Younge heeft een heel bijzondere plaat gemaakt met de titel Something About April. Een album waar internationaal verdacht weinig mee gebeurt, maar die toch echt op een heel knappe manier 70s soul combineert met oude soundtrackmuziek en een Portishead-achtige feel. Van die vibe blijft helaas heel erg weinig overeind op het krakkemikkige podium van Barbarella Patio. Dat komt deels door het podium (het slechtste soundsystem van de stad), deels ook doordat de band aan het begin te graag hard wil spelen. Het is vooral de drummer die zijn rol overschat, je zou hem er haast voor achter zijn kruk vandaan trekken. De gitarist is het type dat liefst met zijn gitaar achter zijn rug speelt, en dat soort show-off gedrag is dodelijk. De fluiten en extra percussie ontbreken, het speciale toetsinstrument (ergens tussen een modern keyboard en een ouderwetse klavecimbel in) dat de plaat zo nadrukkelijk kleurt is er wel, maar hangt scheef in de mix. De subtiliteit verdwijnt, en wat overblijft is een inwisselbare soulpap, die tot overmaat van ramp op zeker moment ook nog eens overstemd wordt door Blitzen Trapper, dat een tuintje verder aan zijn set begint. Aan het slot is veel meer ruimte voor details, met nummers als It's Me, Turn Down The Sound en het titelnummer van de plaat, met operazangeres, maar magie ontstaat niet meer. Misschien moeten we het niet erg vinden dat dit live niet werkt, in elk geval niet in deze setting, en gewoon die plaat nog maar eens opzetten.