De rij staat tot ver voorbij de hoek. Niet alleen staan de locals in de rij voor Santigold, ook de Amerikaanse hiphop hipster Theophilus London is hier mateloos populair. Maar eerst moeten we ons door nog twee voorprogramma's heen worstelen. Over de Britse zangeres Neon Hitch kunnen we kort zijn.
Haar kostuum doet denken dat ze net uit de Parijse nachtclub Moulin Rouge is onstnapt: veren, maar niet voor haar kont. Dan wordt ook meteen duidelijk waarom haar debuutsingle Fuck U Betta heet, en ze meezong op de internationale Gym Class Heroes hit Ass Back Home. Hoewel ze zelf haar liedjes schrijft, word je niet blij van haar vocoder bijdrages. De twee onversterkte en dus onhoorbare Afrikaanse trommelaars dragen ook niet bij tot enige credibilty. Snel in het vakje Nicki Minaj en Lady Gaga stoppen dus.
Wat er daarna op het podium komt, is zo mogelijk nog fascinerender. In Amerika is dance de afgelopen decennia afgeschilderd als muziek voor gayparties in de grote steden. Maar dit jaar is dat veranderd. Of dat komt doordat de hiphop langzaam klaar is met de samples uit de indiehoek en nu haar heil zoekt in dance crossovers, wie zal het zeggen? Maar vanuit de underground is een soort poppy hiphop opgekomen met producers als The Knocks, die in Europese ogen gedateerd overkomt. Maar Amerika heeft dan ook nog wel wat in te halen. Outasight is een nette blanke rapper uit New York, gekleed in een ballerig jasje. Zijn feestje slaat in alsof hij de Guus Meeuwis van de rap is, al is hij in Nederlandse ogen meer een MC Miker G. Maar schakel de hitgevoeligheid van nummers als Tonight Is The Night niet uit, net als een nieuw nummer dat meer de kant opgaat van Calvin Harris.
Dan is het de beurt aan vleesch-noch-visch act Theophilus London. Een rapper, die niet kan kiezen tussen rock en rap, tussen credible en plat. Het ene moment een tedere ballad one-on-one tegen een uit het publiek geplukt meisje, het andere moment hardcore rap om zelf te crowdsurfen. Er is geen touw aan vast te knopen. Dat is misschien dan ook wel zijn charme, want een performer is de lange Amerikaan wel. Hij heeft ook nog iets van een band bij zich, die het halve optreden met maskers op lopen, maar halverwege besluiten dat dat toch wat te warm is. Dan zijn ze ook opeens niet meer nodig, die bandleden, want het kan ook vanaf tape. Kortom een zootje - de songs kunnen ook beter uitgewerkt - maar als optreden is het best amusant.
Dan heeft Santigold haar zaken beter voor elkaar. Haar mix van hiphop, rock, reggae en pop heeft in ieder geval de juiste mengverhouding per nummer. Bij collegamuzikanten is ze inmiddels zo populair dat het opvolgen van haar debuutalbum langer duurde dan verwacht. Maar nu is er dan eindelijk de nieuwe single Disparate Youth, meteen een van de hoogtepunten van haar set. Om het optreden visueel aantrekkelijker te maken gaat haar band gekleed in een soort ehbo-kostuum en heeft ze twee staccato synchroondanseressen ingehuurd. Dat herinnert eraan dat Santigold net het laatste album van synthveteranen Devo heeft geproduceerd, zeg maar de Amerikaanse Kraftwerk.
Het is zeker niet slecht wat Santigold brengt, maar het mist live nog de wow-factor, die de rijen rond het block suggereren. Dat kan komen doordat het nog vroeg is in de toer, er teveel op tape staat, het tempo uit de show te vaak wegvalt en een groot gedeelte van haar set nogal mellow is. De soms briljante producersvondsten vertalen niet direct in een memorabele livebeleving.
Als de helft van het publiek na afloop van Santigold afdruipt, is het de beurt aan dj's om de avond uit te luiden. Eerst Nederlander Chuckie. Zijn inzet en energieke persoonlijkheid krijgen al snel de handen in de lucht. Het zijn al lang niet meer de vierkwartsmaten die zijn houseset bepalen. Beetje Swedish House Maffia-trucje hier, beetje We Are Your Friends van Justice vs. Simian verbouwen daar, dat geeft net dat extra beetje pit. En zijn geheime wapen is de microfoon ter hand nemen en daarmee het publiek de climax van tevoren aankondigen. Chuckie weet inmiddels wel hoe hij het feestje op gang houdt.
'Subtiel' is niet een term die in het woordenboek van Flux Pavillion voorkomt. De boomlange dubstep muzikant Joshua Steele is het Britse antwoord op Skrillex. Keiharde bassen beuken als onbarmhartige bliksems door de ruimte. Maar lekker is het wel. En het gaat erin als koek, ook bij een Amerikaans publiek, een hele ontwikkeling hier in het land van de classic rock en country. Ook vijfhonderd meter buiten de club zijn de lage tonen nog hoorbaar. Burengerucht staat deze SXSW-week blijkbaar niet op de lijst met strafbare feiten van de sheriff…