Een omgebouwde garage biedt plaats voor het bloggercentrum het Hype Hotel. In de rij artiesten die zowel 's middags als 's avonds de goedkeuring van de muziekbloggende gemeenschap weg kunnen dragen een indiepopbandje uit Denver, Tennis. Het getrouwde stel Patrick Riley en Alaina Moore maakt luchtige indiemelodietjes die het best bij warm weer gedijen. Hun melodieuze tweede album Young & Old kwam eerder dit jaar uit. Andere recensenten uit de 3voor12-gelederen hebben misschien een beter optreden gezien op een andere plek - sommige bands spelen deze week maarliefst tien keer… maar in het Hype Hotel bleef het een beetje spanningsloos en braafjes allemaal. Als 'Deuce' in tennis dus.
SXSW12: Bloggers Galore met EO-emo, Rivella-synthpop en een cartoonband
Breton, Tennis, Clock Opera, Sleigh Bells en Lights
Een belangrijke drijvende kracht achter het bekend maken van beginnende bands is tegenwoordig de verzameling bloggers. Deze smaakmakers voor nieuwe muziek vormen samen de zogenaamde blogosfeer. SXSW is bij uitstek een festival waar je de van de gehypete namen van bloggers kennis kunt nemen. Er is zelfs een sponsor die in zee gegaan is met een verzamelsite van muziekblogs, The Hype Machine.
Tennis (Hype Hotel)
Breton (Red 7 Patio)
Iedere open plek tussen de huizenblokken herbergt een band vanavond, echt waar. Dan noem je het gewoon 'patio' en Klaar Is Kees - de gemeente Austin neemt het vast minder serieus met het vergunningenstelsel deze week. Het Londense collectief Breton speelt op de Red 7 Patio, waar het best druk is. De buzz rond de single Edward The Confessor leeft blijkbaar ook in Amerika. Breton is een band met een heel eigen geluid. Een blanke rapper vervormt zijn zanglijnen, en een van de jongens op toetsen lijkt de nummers steeds te fukken met zijn ontregelende synthlijntjes. Maar uiteindelijk is hun Rivella-synthpop met een bite zeer behapbaar en zelfs dansbaar. Een van de beste bands van het festival.
Clock Opera (Hype Hotel)
De band rond bebaarde synthesizerspeler Guy Connelly is al een paar jaar aan het buzzen in de Britse muziekscene. Eind april moeten ze echt gaan vlammen, als hun debuutalbum Ways To Forget uitkomt. Ze maken repetitieve indierock, die af en toe ontploft in emotionele waanzin. Het beste voorbeeld is hun vorige single Lesson No.7, een heel spannend nummer. Helaas is de rest van het materiaal minder sterk, omdat ze steeds linksaf slaan, wanneer je rechts verwacht. Dat maakt het te nerdy voor de gemiddelde luisteraar, maar het is wel een interessante band om in de gaten te houden.
Sleigh Bells (Moody Theatre)
Het blad SPIN, zeg maar de Amerikaanse OOR maar dan hipper, heeft Sleigh Bells pontificaal op hun voorpagina gezet. Zangeres Alexis Krauss heeft dan ook de looks. Het jongen met luide gitaar/meisje met rapneigingen duo brak in 2010 door met het snoeiharde Tell' Em. Inmiddels is er het tweede album Reign Of Terror, waarop ze weer hetzelfde trucje uithalen, allerlei harde variaties op Queen's We Will Rock You. Ze mogen vanavond openen in een van de grootste zalen van de stad, het Moody Theatre, waar 2700 man in kunnen als voorprogramma van rapper Nas. De rapfans trekken het lawaaiige optreden kranig. Maar Alexis Krauss haalt dan ook alle crowdmennende trucs uit de kast om het een beetje boeiend te houden en af te leiden van de eendimensionale riffs. Ze stort zich nog net niet in het publiek. Al met al een cartoonact, die een kwartier leuk blijft, maar niet drie kwartier lang.
LIGHTS (Elysium)
Het is een godswonder dat LIGHTS nog niet breed is doorgebroken. De Canadese synthpop zangeres heeft de looks en de songs en de uitstraling. Misschien komt het, omdat ze zich in christelijke emo kringen begeeft, een subcultuur die maar weinig aansluiting heeft met de mainstream. Ze sluit het festival ook af in een donkere emotent. In haar thuisland won ze al diverse muziekindustrieprijzen en het kan niet anders dan een kwestie van tijd zijn voor LIGHTS op ieders lippen ligt. Jonge indiemeisjes hebben in ieder geval een nieuw lichtend voorbeeld. Heel knap blijft deze 24-jarige Valerie Anne Poxleitner frontaal naar het publiek zingen terwijl ze haar keyboadlijntjes zijdelings zonder te kijken speelt. Haar songs liggen bijzonder makelijk in het gehoor, op het gladde af. De christelijke Pink van de emo-indie, je moet het zien om te geloven. Lowlands, please…loop niet te suffen, LIGHTS is een hit…