Drie categorieën muziek zijn er in Mohawk, die op een vreemde manier met elkaar verbonden zijn: indiepop, hiphop en elektronica. In die laatste categorie vinden we Shlohmo, een beatproducer uit Los Angeles die al eens werkte met onze eigen Jameszoo. In die categorie moeten we hem ook zoeken: zeer ondansbare beats, vaak opgebouwd uit samples waar je net de vinger niet achter kunt krijgen. Soms r&b vocalen, bijvoorbeeld geleend uit Aaliyah's One In A Million of The Weeknd. Die lichtere laag countert hij met de zware synthsound zoals we die kennen van witch house acts als Salem. Zijn live set zit knap in elkaar, doordat hij steeds een ander element op de voorgrond laat treden. Opwinding en euforie zijn geen doel in zijn set, maar tegen het einde van zijn set slaagt hij er wel in een gigantisch schilderij van een gesnorde oude heer met een prachtige hoge hoed van de muur af te spelen, rakelings langs het hoofd van ondergetekende.

Maar niet alle elektronica is raak. Openingsact Teengirl Fantasy probeert met een aantal synthesizers, elektronische percussie en kleurrijke visuals een soort chillwave versie van Animal Collective te zijn. Helaas zonder uitstraling, zonder groove en zonder iets dat ook maar lijkt op een liedje. En dan is er de Britse dj Star Slinger, die met macbook en iPad veel hippe muziek draait - van Amerikaanse hiphop tot opzwepende Zuid-Amerikaanse baile tot Afrikaanse kuduro tot oude en nieuwe house. Zo erg van de hak op de tak dat het uiteindelijk nergens toe leidt.

Beter is Trust, een elektronische band uit Canada, met onder meer de drumster van Austra. Officieel is het een duo, op het podium is er een derde bandlid dat de synthesizers bedient. Frontman van de band is Robert Alfons, die zich ongetwijfeld wel eens heeft afgevraagd hoe New Order eruit zou zien met Ian Curtis als frontman. Het lijkt het basisidee van Trust: diep donkere elektronica (ook in het pikdonker gespeeld), met veel pathos gebracht (maar niet met de zweverigheid van Austra). Soms is het ineens verrassend dansbaar, in de stijl van Crystal Castles. Alfons wisselt een gekweld, laag stemgeluid af met hogere, opgewektere passages, en dat geeft de set genoeg dynamiek om te blijven boeiend. Echt heel sterke hitsongs lijken er zo op het eerste gehoor niet tussen te zitten.
 

Tot slot: hiphop. Bij ons nauwelijks te vinden in het indielandschap, hier naadloos verweven. SXSW is de afgelopen jaren een ongelofelijk belangrijk platform geworden voor de hiphop. Maandag gaf Jay-Z een prestigieuze showcase voor American Express, aanstormende namen als Big K.R.I.T., Danny Brown en Kendrick Lamar presenteren zich hier. Uit dezelfde stal van de laatste (Top Dawg Entertainment) - zij het nog iets onbekender - komt Schoolboy Q, een rapper uit Los Angeles die hier vorig jaar een nachtje in de cel doorbracht vanwege wietbezit. Daar herinnert hij ons vanavond trots aan, want dat hij daar wel pap van lust, is geen geheim. Volgens kennis heeft hij met Habits & Contradictions de beste rapplaat van het jaar tot nu toe op zijn naam staan. Schoolboy Q is een zeer vermakelijke, scherpe rapper. Hij heeft een dj bij zich die ook wat backing vocals doet, maar feitelijk draagt hij de set helemaal zelf, en met gemak. Zijn beats zijn soms bombastisch elektronisch, soms niet meer dan een drumbreak en een minimale baslijn. Maar het meest onderscheidt hij zich met zijn timing. Heel regelmatig begint hij, stopt hij weer, wacht hij net langer dan je verwacht, om vervolgens in razend tempo door te pakken.

Concentratie is het toverwoord, en dat ontbreekt bij de andere hiphop act van de avond, Mr. Muthafuckin' Exquire uit Brooklyn. Bij hem staat het podium overvol hangers-on, die stuk voor stuk hun momentje krijgen maar dat lang niet allemaal waarmaken. Ook hun tracks gaan voornamelijk over meisjes en alcoholproblemen - niet van het diepzinnige - maar ze moeten het vooral hebben van hype en opwinding.