DAG 9
MAANDAG 19 MAART
DINSDAG 20 MAART
LOS ANGELES / MIAMI

Het is nu acht uur in de ochtend maar het voelt als vier uur in de nacht. Ik ben net aangekomen in ons hotelappartement in het Viceroy Hotel ergens tussen de glazen wolkenkrabbers in downtown Miami. Gisteren vloog ik om half elf in de avond weg uit Los Angeles. Ik heb een vlucht van een kleine vijf uur overleefd en met drie uur tijdsverschil weet ik ondertussen niet meer hoe ik me voel. Vaag, verward, vreemd, twijfelend of ik gewoon de dag zal meemaken of zo ga slapen. Ik weet dat ik moet slapen anders red ik de nacht niet, maar mijn hoofd zegt iets anders.

Het is warm en klam, enorme stapelwolken schieten voorbij, een restant van een storm waarschijnlijk. Het weer wordt gelukkig een stuk beter deze week, misschien zelfs te goed, te warm en te benauwd. Ideaal als je langs een zwembad ligt of op een strand, wat minder geriefelijk als je je op je tandvlees van festival naar feest naar feest moet haasten. Eén ding is zeker: ik heb er zin in en ik ga er voor als nooit te voren. SXSW viel eigenlijk voor mij iets tegen, te weinig gezien wat ik kan boeken. New York was goed, maar ik kende alles en iedereen al. Los Angeles was een beetje vreemd. Het eerste plan was om eventueel muziek te maken met Junkie XL, maar de kans was groot dat hij te druk was. En dat bleek ook zo te zijn. Het tweede plan was om de stad in te gaan en leuke dingen te doen, dat liep anders af.

Ik werd opgehaald door Mevrouw Holkenborg, de beeldschone en geweldig leuke vrouw van meneer Holkenborg, die hier sinds en half jaar woont. We hebben het op een kletsen gezet en verdwaalden al snel op de wegen rond het vliegveld. De Tomtom was in de war en onze andere navigatie systemen die reageerden constant te laat. Dan wordt het moeilijk in LA; voor je het weet zit je op een snelweg die je niet moet hebben, kom je in een file en ben je pas uren later op je bestemming. Maar Mevrouw Holkenborg kent het hier inmiddels redelijk en we arriveerden uiteindelijk bij hun nieuwe huis in Venice. Voor de mensen die LA niet kennen, het is geen stad maar een woestijn vol laagbouw, waar je woont in wijken en niet in een stad. Je zet geen Los Angeles op de adressering van een brief maar Topanga, Hollywood of Santa Monica. Elke wijk is anders qua sfeer en niet één heeft een echt centrum. Meestal zijn het shoppingmalls die de spil zijn van het sociale leven. Qua grootte schat ik het in als de Randstad. Autoritten van een uur om ergens te komen zijn geen uitzondering. Venice ligt aan de kust, tussen Marina Del Rey (een soort 70’s badplaats) en Santa Monica (een soort model dorp waar je van de grond kan eten). Venice is arty en alternatief, het loopt er over van de surfcultuur. Een tijd terug was het er gevaarlijk, vol met junkies en gemeen getatoeëerd boevenvolk. Tegenwoordig is het er een stuk gemoedelijker en opgeknapt, alhoewel er nog steeds veel vreemde types kunnen rondscharrelen in de nacht.

Ik ben met Mevrouw Holkenborg gaan shoppen op Abbot Kinney, de straat die de slagader van de wijk is. Maar veel kon ik er niet vinden. De winkels waren al gesloten of het was een beetje te yuppen-alternatief voor me; winkels vol geurkaarsen, verwassen kleding met een prijskaartje. En gelukkig maar, de kilo’s overgewicht gaan straks nog een probleem worden. Op straat zie je van alles en nog wat rondlopen. Een grote mengelmoes aan mensen; arm, rijk, patserig, hippie, jong, oud. We zagen ook de typische Venice bewoners, oude afgeknipte spijkerbroek, op blote voeten, ontblote borst of verwassen T-shirtje, het Californische blonde haar al weken niet gekamd. De echte Venice surfer bestaat nog steeds. Boven ons cirkelden helikopters. Ik dacht eerst aan nieuwszenders of verkeerspolitie, maar het bleek paparazzi te zijn. Lindsey Lohan en nog wat anderen wonen in de buurt, en zodra Lindsey de voordeur open doet gaat de roedel hyena’s haar achterna. Lindsey heeft natuurlijk allemaal trucs om van hen af te komen, maar de helikopters vinden haar altijd. Kan je nagaan hoeveel geld er met die foto’s gemaakt wordt, de hele dag helikopters laten vliegen... Wat moet het afschuwelijk zijn om Lindsey Lohan te heten.

Ik heb een uurtje slaap gepakt en ben heerlijk Koreaans gaan eten met Meneer en Mevrouw XL. Het was fijn hem weer te zien. Hij is echt een goeie vriend geworden. Tom Junkie XL Holkenborg zag er wonderbaarlijk goed uit voor iemand die gemiddeld drie tot vier uur slaapt per nacht en zeven dagen in de week doorwerkt. Want de filmindustrie is meedogenloos, als je ergens ‘nee’ op zegt laat je zien dat je zwak bent en dus niet kan meespelen in de absolute wereldtop. Ik kan hard werken, maar denk dat ik dit nooit zou kunnen volhouden. Tom dus wel, die gaat ervoor, werkt soms twintig uur op een dag en klimt zo langzaam maar zeker steeds hoger in de hiërarchie van Hollywood. En hij vindt het geweldig, dat zie je aan hem. Dit past bij hem en hij doet het fantastisch goed. Gelukkig heeft hij een geweldig team en natuurlijk die super Mevrouw Holkenborg die zijn steun en toeverlaat is. Het was gezellig bij die Koreaan. We hebben menig glas geleegd en zijn naar huis gelopen langs brede lege straten, stoplichten waar je moet rennen om veilig de overkant te halen, langs portieken met zwervers in hun kartonnen huisjes voor de nacht.

Thuis aangekomen ging Meneer XL meteen naar bed, Mevrouw wilde nog wel één wijntje doen. Dat werden drie flessen geloof ik. We hebben country & western gedraaid, een route uitgestippeld voor de dag erop en ik heb geen idee meer hoe laat we gingen slapen. Ik werd om half negen wakker met verschrikkelijke hoofdpijn en heb zelfs boven het toilet gehangen als een puber na een schoolfeestje. Was het alleen de drank? Nee, onmogelijk, we hebben om het glas wijn een glas water gedronken, en ik kan wel wat hebben. Ik denk dat het de vermoeidheid is geweest, die me de das om heeft gedaan. Ik ben maar weer gaan slapen en heb de wekker gezet op elf uur. Om half vier in de middag werd ik wakker. Daar gingen de plannen voor Los Angeles. Het is onmogelijk om tijdens de spits naar de andere kant van de stad te rijden (afstand Amsterdam – Rotterdam). Een bummer eerste klasse, maar aan de andere kant ook goed dat mijn lichaam gewoon ‘stop’ zegt en me dwingt te slapen.

We zijn in de vroege avond naar Remote gereden waar Tom zijn studio heeft tussen die van tien andere componisten. Het is het epicentrum van de filmmuziekindustrie met Hans Zimmer als absolute keizer aan top. Remote ziet er niet uit alsof het de belangrijkste filmmuziekstudio ter wereld is. Het zijn een aantal lage gebouwtjes zonder receptie en zonder schreeuwende logo’s op het dak. Er is een parkeerplaats met wat auto’s, rondom zwaarbeveiligde deuren die toegang geven tot een labyrint van studioruimtes. Christian, de trouwe assistent van Tom, had in de vorige studio een prachtige ruimte met uitzicht op de Stille Oceaan. Hier bij Remote zit hij in een bezemkast, zonder ramen. Hij vindt het er geweldig. Tom zelf heeft zijn enorme studio verruild tot een hok zo groot als een garage. Alle instrumenten staan op elkaar gestapeld, elke centimeter wordt gebruikt. Ook hier geen ramen, geen daglicht, geen frisse lucht. Maar hij is als een kind zo blij en vertelde dat het vanaf nu alleen maar beter kan worden. Ik mag helaas niet zeggen voor welke film hij aan de slag was, maar als je weet dat hij de afgelopen tijd gewerkt heeft aan de muziek voor de Oscars, Kung Fu Panda 2, Mega Mind en Sherlock Holmes begrijp je dat het iets is waar vele honderden miljoenen mensen naar gaan kijken.

Ik ben met Mevrouw Holkenborg naar een organic hamburgertent gereden, heb me vol gestopt voor ik naar Miami moest vliegen (er is immers geen eten aan boord). Ik zag op de parkeerplaats van de shoppingmall auto’s met grote plastic opplakwimpers en winkels vol lelijke kleren in fletse kleuren met glimmende steentjes. Mevrouw Holkenborg heeft me op het LAX vliegveld afgezet. Ik ga haar missen. De vlucht naar Miami zat vol met gespierde sportschoolslachtoffers, Louis Vuitton verslaafden, meisjes met nagels volgeplakt met strass-stenen, en veel, heel erg veel jongens met hoofdtelefoons op hun hoofd. Het is duidelijk dat de bestemming Miami was.

En nu zit ik hier in op de negentiende verdieping te tikken in de vroege ochtend. Het meubilair rond de zwembaden (we hebben er drie!) vliegt onder ons door de lucht. De wind is spookachtig hard. Vliegtuigen scheren dreigend over alsof ze zo in een van de torens hier kunnen vliegen. Het lawaai is onheilspellend hard. Ergens klinkt een soundcheck van een soulband met veel stemmen. Het lijkt door de weerkaatsing op het glas en staal van de flats alsof het oproepen tot gebeden zijn, alsof we in Saoedi Arabie zitten. Aan de glazen tafel in onze woonkamer zitten mijn drie huisgenoten voor deze week druk te tikken, te telefoneren, te sms’en en te overleggen. Het zijn Clayton, Anais en Olga, de muziekprogrammeurs van ID&T. Alle drie super leuke mensen. Ik hoor niet wat ze zeggen. Het is allemaal informatie die me niets aangaat en als het écht sappige kost is, stoot Olga me wel aan. Zo is er een uitnodiging voor de verjaardag van Eric Morillo ergens deze week. Geen idee of ik meega, misschien uit antropologische overwegingen? Maar ik heb er niets te zoeken en daar rondlopen tussen inhuurmodellen in een ‘sunset chic’ outfitje is nu ook niet helemaal mijn ding. Ik ga zo maar eens douchen en proberen te slapen. Vanavond eten met een bups door de wolgeverfde managers en agenten, dan zeker naar Hard Moombah Massive in Grand Central met onder andere Diplo en dan door naar het Bromancefeest met Brodinski en Gesaffelstein. En misschien nog veel meer. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in, welterusten.