Het is een stuk drukker dan de openingsavond, deze tweede avond van 5 Days Off in Paradiso. Wellicht is het een goede keuze geweest de kleine zaal boven vanavond niet te gebruiken. Deze zaal heeft een nieuwe bestemming gevonden: mensen laten het sfeerloze hok waar zij normaal hun sigaret opsteken links liggen en waarderen de kleine zaal op tot rookhok deluxe. Althans, tot de rokers doorhebben dat hun normaal zo verketterde bezigheid in de gehele Paradiso gedoogd wordt vanavond. Het past in het gevoel van vrijheid dat de avond tekent: al vanaf de openingsbeats schudden de festivalbezoekers de spieren los en wordt er volop gedanst. Muzikale vrijheid, ook. De avond is geprogrammeerd met excentrieke dj's, die over grenzen heen durven te kijken en zich niet gemakkelijk in een hokje laten stoppen. Het leidt tot een muzikaal hoogstaande en vooral afwisselende avond.
Krampfhaft mag het spits afbijten en doet dat met verve. De Utrechter zet meteen de toon voor de rest van de avond: met moeilijk te plaatsen beats en onvoorspelbare breaks. Old-school dubstep gaat moeiteloos over in electro, bubbling of hiphop. De muziek van Krampfhaft is vernieuwend: zonder mee te gaan in het geweld van dubstep producers anno nu (denk bijvoorbeeld aan TB6K die voor vrijdagavond gepland staat), weet hij juist de oorspronkelijke variant op te poetsen tot iets origineels. Het publiek weet zich vroeg op de avond al goed raad met de onvoorspelbare maar dansbare ritmes van Krampfhaft: tot achterin de zaal dansen de vanavond veelal jonge bezoekers.
Van de eclectische muziek van de tweede dj die het podium bestijgt, Jameszoo, weten de feestgangers helaas minder goed wat ze ermee aanmoeten. Jammer, want de Bossche producer speelt een razendknappe experimentele set met veel jazz. De beats, hoe wazig en freaky ook, staan als een huis. Vooraan in de zaal pikken de mensen het beter op, waarschijnlijk door Jameszoo zelf te volgen die volledig opgaat in zijn muziek. De door de muziek gemixte natuurgeluiden (eerder deze week verklaarde Jameszoo zich te laten inspireren door de natuur en vooral zijn papagaai Roberto) maken het geheel tot een uiterst originele genre-overstijgende set die muzikaal tot grote hoogtes reikt. Toch is het niet iedereen zijn meug, zo blijkt. De zaal doet wat leger aan, en velen onder de bezoekers trekken naar de kelder (Red Light Radio Basement) waar Faberyayo & Cinnaman het thema van de avond doortrekken en de hele nacht house, hiphop, reggae en hiphop-hits loslaten op de clubbers voor wie het boven wat al te experimenteel wordt.
En experimenteel blijft het, daar in de grote zaal. Daar zorgt Kutmah wel voor, die het experiment echter combineert met zeer dansbare en bij vlagen keiharde dubstep waardoor de zaal goed in zijn element raakt. De lage tempo's en de diepe bassen worden begeleid door een onwaarschijnlijk divers palet aan samples, die elkaar in een onnavolgbaar tempo opvolgen. Naast dubstep komen ook hiphopbeats vaak naar voren in de set. De zaal gaat later tijdens het optreden hard: de eerste moshpits ontstaan voor het podium. Een paar mensen proberen ze te ontvluchten door op het podium te klimmen, hetgeen een tijdje gedoogd wordt door de security die na enige tijd evenwel ingrijpt. Een man getooid met afrokapsel en een indrukwekkende baard treedt tijdens Kutmah's optreden enkele malen op als mc, door het publiek met gejuich ontvangen.
Deze man is namelijk geen doorsnee toerist in Amsterdam, hoewel het geen enkele moeite kost je hem in een coffeeshop in te beelden, chillend als iemand die geen wervelende show in Paradiso neer hoeft te zetten. Deze man is echter in alle opzichten de hoofdact van de avond. Met de woorden “It's the motherfuckin' Gaslamp Killer!” kondigt hij zichzelf aan en vanaf dat moment ontploft Paradiso. De kolkende mensenmassa is vanaf het balkon indrukwekkend om te zien, net als het optreden van The Gaslamp Killer an sich. De energieke performance (zou Henkjan Smits zeggen) draagt hieraan bij: The Gaslamp Killer laat zelf zien hoe je danst op zijn rare dubstep, en elk apart sampletje met een ander lichaamsdeel uitbeeldt. Een stroboscoop die belicht hoe de dj uit Los Angeles zijn boxershanddoek met wilde slagen om zich heen slingert leidt eveneens tot visuele psychedelica die de muziek perfect ondersteunt. Naast werk van Hudson Mohawke, Dorian Concept en Dimlite is de set opgebouwd met minder voor de hand liggende artiesten: Black Sabbath, Led Zeppelin en zelfs de Beatles worden geëerd en kregen een plek in de opzwepende show.
Omdat Hudson Mohawke wegens ziekte moest afzeggen is Lunice, eigenlijk bedoeld als afsluiter, naar voren gehaald. Met zijn diepe hiphop beats houdt de Canadees de aandacht van het publiek vast. Toch is het geen dankbare taak om na Kutmah en The Gaslamp Killer te moeten draaien. Na de eclectische mafheid van deze twee producers doet de muziek van Lunice wat minimaal aan. Af en toe mixt hij gangsta-rap (niet live) over zijn beats heen; op de momenten dat hij dat niet doet mis je het eigenlijk. Op zichzelf is de muziek niet interessant genoeg om zonder dit onderdeel door te kunnen. Ondanks dit gebrek doet de rechttoe rechtaan set het goed op de dansvloer, en lijkt het publiek blij te zijn om met iets straight forwards aan de slag te kunnen. Maar zo hard als bij The Gaslamp Killer gaat het bij lange na niet.
Hudson Mohawke moest zoals gezegd helaas passen, zijn plek wordt ingevuld door Emalkay. De Engelsman sluit de avond af met dubstep zoals het ooit in lekkende Londense kelders bedoeld is. De old-school van Emalkay wordt nergens zo inventief of bijzonder als de cross-over van Kutmah en The Gaslamp Killer, maar is heerlijk om nog een uur lang op los te gaan. Een remix Split the Atom van Noisia vormt alvast een opmaat naar zaterdag wanneer de Groningers hun eigen avond in de Melkweg geprogrammeerd hebben. Net als de andere resterende 5 Days Off avonden zullen zij er een zware kluif aan hebben die van vanavond in Paradiso te overtreffen: muzikaal was het een hoogstaand geheel.