5 Days Off: powervrouwen bij Charli XCX en Sleigh Bells

Jonge Britse heeft nog veel te winnen, Sleigh Bells komt prijs innen

Erik Zwennes ,

Een gigantische volle maan, Internationale Vrouwendag, 5 Days Off en twee powervrouwen in de Oude Zaal van Melkweg, dat kan allemaal geen toeval zijn. Inderdaad komen de freaks naar buiten, maar dit zijn geen harige dames. Charli XCX en Alexis Krauss van Sleigh Bells hebben hooguit haren op de tanden. Modern feminisme zal goed uit de voeten kunnen met zoveel jeugdig empowerment. Beiden dames combineren hun vrouwelijkheid met stoere taal, eigenheid en ze bezweren de zaal.

Al moet de negentienjarige Britse Charli XCX hier enorm hard voor werken. Stipt om negen uur begint ze aan haar set, dat is inderdaad nog vroeg. Té vroeg voor de passe-partout-houders zo lijkt het. Een voor een derde gevulde zaal kijkt haar de eerste twintig minuten schaapachtig aan. Zelfs de enorm sterke singles Stay Away en Nuclear Seasons lijken niet aan te komen. Toegegeven radio en tv lopen er vreemd genoeg nog niet warm voor en ook de toonaangevende BBC Sound of 2012 keek de andere kant op. En dat terwijl de combinatie van de ADHD-chick en producers/songschrijvers Ariel Rechtshaid (Glasser, Cass McCombs, Diplo) Patrik Berger (Robyn, Hilary Duff), Jocke Ahlund (Robyn, Teddybears) voor behoorlijk wat goud zou kunnen zorgen. En dan is Charli ook nog eens een natuurtalent en geen omhoog gevallen model. Op haar veertiende zong ze al eigen nummers op Londense kraakfeestjes. Haar band is gezichtsloos, maar niet in de muzikale begeleiding. Charli XCX combineert überpop ingrediënten à la Jessie J met pop-noir in de lijn van Zola Jesus, Grimes en Purity Ring. De tiener stuitert over het podium en weet ook nog zuiver, onderscheidend en krachtig te zingen. De gebaren zijn groot, de timing is er soms net niet maar dit is een goede introductie. Tijdens de laatste twee nummers lijkt ze de zaal toch nog mee te krijgen en geniet ze zichtbaar. Hier gaan we zeker meer van zien.

En dan loopt de Oude Zaal toch nog vol voor het Amerikaanse duo Sleigh Bells. Of duo, sinds de tweede plaat Reign of Terror heeft hardcore gitarist Derek Miller een net zo hardcore mattie gevraagd om hem live te helpen de overweldigende herrie van de albums op het podium te evenaren. Het zorgt er voor dat meer dan voorheen partijen live gespeeld worden. Nog steeds komen de drums uit een kastje, maar als je dat vervelend vindt, snap je Sleigh Bells niet. Dit is namelijk naast een hardrockband net zo goed een r&b act, een popgroep en een hiphopensemble. Wat wel ontbreekt is een backup-zangeres of hypedame, zo u wilt. Zangeres en schreeuwlelijk Alexis Krauss kan daarom maar één rol tegelijk vervullen. Dus als ze zich concentreert op de zang, missen de schreeuw-adlips en andersom. Op twee nummers na wordt het debuutalbum Treats gespeeld. Zeven nieuwe nummers complementeren de set. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen, iedereen geilt een beetje (boel) op Alexis. In plaats van hautaine zelfbevlekking is de houding van haar enorm warm en speels. Ze danst, springt, geeft vijf, laat het publiek meezingen, springt er zelfs middenin en omhelst een jonge fan. De zang is vast, het geluid vooraan erg goed, helaas achter in de zaal een rommeltje. Maar dan moet je maar mee vechten voor een plekje tegen het podium. De moshpit tegen het einde van de set zegt genoeg: dit is waar men voor kwam. Waar het tweede album in eerste instantie wat hits leek te ontbreken, valt Reign of Terror live helemaal op zijn plek. En dan blijkt dit een band met een geweldige setlist en een slim concept. Een one trick pony? Jazeker, maar wat een goed kunstje is Sleigh Bells. En nu allemaal huilen naar de maan.