Er is een subtiele verschuiving zichtbaar in het programma van Awakenings Festival. De linker vleugel - om het zo maar even te noemen - is licht gekrompen. Er is minder ruimte voor zonnige 'minimal', flirts met house en eigenwijze Border Community producers. De rechter vleugel - van 'echte' techno tot harde schranz - is natuurlijk nooit verdwenen, maar snoept wel weer wat terrein terug. Tussen de grote namen als Dave Clarke, Adam Beyer en Ben Sims is er ook ruimte voor Joseph Capriati, een nog altijd jonge dj die de laatste jaren niet meer weg te denken is. "Ik vind het een goede ontwikkeling", zegt Capriati. "We gaan terug in de tijd, terug naar de echte techno. Cleaner, maar zeer groovy."

De afgelopen jaren stoomt Joseph Capriati zelfverzekerd op in de technowereld. Amper 19 was hij toen Rocco Veenboer hem liet debuteren in de Rotterdamse Maassilo. Inmiddels heeft hij diverse EP's, 12 inches en zelfs een album uitgebracht. Tracks als C'est La Vie en The Gallery brachten hem faam op de dansvloer, terwijl Save My Soul, dat album uit 2010, laat horen dat Capriati geen purist is. "Ik kreeg een compliment van Dylan Hermelijn (2000 And One, red.) over de laatste track op mijn album, een soort drum 'n bass nummer. Dat was me veel waard, want ik heb Dylan hoog zitten. Juist omdat hij zich in zijn carrière met allerlei stijlen bezig heeft gehouden, van breakbeat tot techhouse tot house. Mijn album is diep vanuit mezelf gekomen. Ik heb er zeven maanden aan geschaafd, en je hoort verschillende buien terug. Johana bijvoorbeeld - een meer breakbeat-achtige track gaat over de enige echte liefde die ik in mijn leven gehad heb. Het is gebroken-harten-muziek."

Capriati zette zijn eerste voetstappen op de dansvloer in wat hij zelf 'het Detroit van Italië' noemt. Napels, stad onder vulkaan Vesuvius, dat machtige symbool dat voor de inwoners een haast spirituele betekenis heeft, stelt de zelfverklaard niet-spirituele Capriati. Een stad met historie, maar ook een stad in verval. "Het is echt een undergroundstad", zegt Capriati. "Er zijn tientallen dj's hier, en iedereen kent elkaar. Veel bekende techno-dj's uit Italië komen uit deze stad. Marco Carola, Markantonio, Rino Cerrone. Ik voel een speciale band met sommige van hen. Markantonio en Rino Cerrone waren de eersten die mij steun gaven toen nog niemand in mij geloofde. Met Marco Carola werk ik binnenkort voor het eerst samen, op een avond die hij host in de Amnesia op Ibiza. Wie goed luistert hoort wel een overeenkomst tussen de verschillende dj's uit Napels. Het is echte techno, maar wel funky en met een latin basis. Geen commerciële funky stuff, maar wel iets dat ik de Napoli Groove zou noemen."

De producer kent de historie van zijn stad maar al te goed. Zelf was hij veel te jong om er begin jaren negentig bij te zijn toen techno voet aan Italiaanse grond zette. "Maar ik vraag er veel naar bij oudere jongens. Ik wil alles weten. Wat er vroeger gedraaid werd, hoe dat ging. Toen techno voor het eerst overwaaide naar Italië gebeurde dat in Napels en Rome. In kleine clubs in de stad draaiden grote namen als Jeff Mills, Sven Väth en Richie Hawtin. Niemand kende ze toen, nu zijn er grote feesten in bijvoorbeeld de grote openlucht club Old River Park en indoor clubs als Golden Gate en Metropolis. Het zijn clubs met geschiedenis."

Capriati zelf wist al op jonge leeftijd wat hij wilde. Geen nieuw genre stichten of een revolutie starten, maar in de voetsporen van deze mannen treden. De machine die al meer dan twintig jaar draait een nieuwe slinger geven. "Producers als Adam Beyer, Chris Liebing en Marco Carola zijn de tweede generatie, na de echte uitvinders van het genre, ik behoor tot de derde generatie. Ik ben in de muziek gedoken toen ik elf was. Ik had een pc met twee speakers, meer niet. Internet had ik pas vanaf mijn zestiende. Toen ik een jaar of dertien was wilde ik een eigen set om mee te draaien. Na school waste ik auto's, of ik bezorgde drankjes bij restaurants. Dat mag natuurlijk niet op die leeftijd, en je hebt er eigenlijk ook de spierkracht niet voor, maar ik was bereid hard te werken. Het is illegaal, maar wie in Napels zwart wil werken heeft daar alle mogelijkheid toe."

Volgens Capriati schuilt daar een deel van de Napolitaanse techno-identiteit. Hard werken, geen gekke dingen, flink aanpoten. En vooral met een zeker mannelijk eergevoel. "Er zijn dj's die anderen geld betalen om tracks voor ze te maken. Dat kan in Napels absoluut niet. Veel jongens doen zelfs hun eigen mix en mastering. Pas als je iets echt helemaal zelf gemaakt hebt, kun je er trots op zijn." Het is een mentaliteit die goed past binnen het segment waar Capriati opereert. Want waar hij zich op zijn album frivole uitstapjes veroorlooft, heeft hij toch vooral naam gemaakt onder die-hard technoliefhebbers. Dat deed hij vooral met een EP op het CLR label en releases bij Drumcode, het label van de Zweed Adam Beyer. "Ik de laatste jaren harder gaan produceren, minder lief. Minimalistischer, minder geluiden, hardere kicks en bassen."

En zo is de cirkel weer rond, want Adam Beyer ontwierp zo'n beetje de huisstijl van Awakenings. Geen enkele dj - ook geen Nederlander - draaide vaker op Awakenings dan Adam Beyer. "Mijn samenwerking met Drumcode is erg belangrijk voor me geweest. Mijn debuut in de Gashouder was op een Drumcode avond, ik heb met Adam back to back gedraaid en releases op zijn label hebben me veel promotie gegeven. Op dit moment werk ik aan mijn tweede album, dat volgend jaar uit moet komen bij het label. Ik wil de diversiteit van mijn eerste album verdiepen en perfectioneren. Het mag pas uitkomen als ik zeker weet dat dat me gelukt is."