Awakefest12: De diepte in met Donato Dozzy

De meest fascinerende zweeftrip van het festival

Marco Muhring ,

De line-up van Awakenings lijkt dit jaar weer ouderwets stevig. Waar vorig jaar dj’s als Pantha Du Prince en James Holden het experiment opzochten, is het dit jaar zoeken naar de verrassing. Voor wie er goed naar zoekt, is die te vinden in de sterke programmering van Area A (onder andere Stimming, David August en de live-set van Laurent Garnier) en in de vorm van Donato Dozzy & Neel.

Donato Dozzy vormt sinds eind vorig jaar samen met de minder bekende Neel (echte naam: Giuseppe Tillieci) het duo Voices From the Lake. Hun eerste wapenfeit was de EP Silent Drop, begin dit jaar verscheen langspeler Voices From The Lake. Centraal op deze platen staat bijna ambient-achtige techno en ultradiep. Meer gericht op sfeer dan op dansen. Muziek voor op de afterparty van de afterparty. Op het eerste gehoor nauwelijks geschikt voor de dansvloer. Zou je zeggen, want in de lelijkste tent van het festival, de zogenaamde Starclub, kreeg het duo een plekje.

Waar het bij een dj als Len Faki allemaal om de groove draait, is hier de constante kickdrum slechts de verbindende factor. Het zweverige knoppendraaien van het duo is waar het hier om gaat. Dozzy neemt de beat voor zijn rekening, die zo subtiel verandert dat je het alleen doorhebt wanneer je er op gaat letten. Neel legt hier een dik tapijt ambient overheen: spookachtige, echoënde soundscapes. Een groep Italianen in het publiek, die vermoedelijk zonder voorkennis een kijkje komen nemen bij hun landgenoten, staart een paar minuten lang verbijsterd naar Neel en Dozzy, om uiteindelijk al snel te vertrekken. Zware kost.

Tijdens dit uurtje is er niet elke paar minuten een climax. Het is een constante zweeftrip die qua intensiteit alleen maar toeneemt, om daarna weer subtiel af te bouwen. Pas na twintig minuten krijgt de kick een maat rust, en daar gaan ze weer. Iets daarna volgt pas de eerste echte climax. Drie keer slechts, permitteren ze zich om de kick een of twee maten weg te laten. Na drie kwartier is er dusdanig opgebouwd dat na een bijna acid-achtige track het duo langzaam afbouwt, steentje voor steentje.

Nadat de dubtechno-beat al een paar minuten is verdwenen en de nevelige, ongrijpbare melodieën na-ebben staat Marcel Fengler, die na hen zal draaien, al ruim tien minuten ongeduldig te wachten. Het duurt hem te lang, nou wil hij wel een keer. Deze saaie meuk, zie je hem denken. Nee, echt ‘tracks’ hebben we niet gehoord, wel een van de meest fascinerende sets van het festival.