Het gaat al jaren goed met de Canadese muziek. Acts als Feist, Arcade Fire, Fucked Up en Patrick Watson doen het goed bij critici en publiek. De laatste tijd is daar een bloedgroep bij gekomen: elektronische indie, met acts als Austra en Grimes en aanstormend talent als Trust en Dolldrums. Ook Purity Ring heeft een eigenzinnig elektronisch geluid. "Het lijkt wel alsof iedereen ineens de gitaar zat is", zegt Corin Roddick, die verantwoordelijk is voor alle producties op Purity Ring's debuutalbum Shrines (oftewel 'altaren', opnieuw een toevallige religieuze verwijzing). Hij woont in muziekstad Montreal, zangeres Megan James aan de oostkust, in Halifax. Roddick: "Ik denk dat blogs een grote invloed hebben op de cross-over van genres, waaronder elektronische muziek en indie. Op blogs vind je alles door elkaar, naar elkaar. Je ontdekt er nieuwe muziek."

Purity Ring kan het weten, want hun carrière begon op de blogs. De twee kenden elkaar al uit de band Gobble Gobble. Roddick speelde er percussie, James tourde een tijdje mee als achtergrondzangeres. Het was voor beiden geen eigen project, en in zijn vrije tijd zat Roddick wat te klooien met eigen producties. James zong. Het leidde tot een track: Ungirthed. Begin 2011 verscheen het nummer op de blogs, en pardoes stond Purity Ring her en der in alle '25 bands to watch' bij onder meer Gorilla Vs Bear, Pitchfork en Stereogum. Het geeft maar weer eens aan hoe vluchtig de blogwereld is. Serieuze indicaties van succes op lange termijn zijn geen voorwaarde, een enkele goede track is genoeg om tot belofte uitgeroepen te worden. Er was nog niets. Geen album, geen live show.

Dat is er nu wel, eindelijk. In tegenstelling tot veel andere bloghypes wist Purity Ring de verleiding te weerstaan om de bloghype direct te kapitaliseren. De groep liet zich tekenen door het toonaangevende label 4AD en werkte vervolgens rustig aan een debuutalbum. "Het gaat vaak mis", zegt Roddick. "We hebben het zelf ook overwogen: in de zomer van 2011 een album uitbrengen. Maar dan ben je net als al die andere acts die halve liedjes en slechte remises uitbrengen. Het was moeilijk om geduld te hebben, maar uiteindelijk wel het beste. Mensen die ons toen interessant vonden, vinden dat heus nu nog steeds wel."

Roddick stak veel tijd in de live visuals, die er in de juiste setting eenvoudig maar indrukwekkend uitzien. Op SXSW speelde Purity Ring in een stijlvolle kerk - verdomd, weer een religieuze setting. In Amsterdam deed de groep dat in juni ook, in de Vondelkerk. Het lijkt een ideale combinatie, maar het zijn tot nu toe de enige twee heilige gebouwen die het duo aandeed. In die Texaanse kerk maakte de groep indruk, met die mysterieuze maar niet ontoegankelijke sound, en met de lichtpanelen die Roddick zelf ontwierp. "Het idee was simpel, de uitvoering viel me vies tegen", zegt hij. "Ik heb pads, die verbonden zijn met een computer, die weer verbonden is met een synthesizer. Het signaal dat terugkomt, vertaalt zich weer in licht."

In het creatieve proces komt Megan James pas laat in beeld. Zij krijgt een min of meer af geluidsbestand toegestuurd, met de taak om met woorden en melodieën te komen. Die woorden, dat zijn stuk voor stuk breinbrekers. Ungirthed, Lofticries, Obedear, het zijn songtitels die je even op je tong laat rusten voor je ze inslikt. "Het voelt alsof ik aan mijn eigen woordenboek schrijf", zegt Megan James. "Mijn teksten beginnen vaak bij een vaag idee of een gevoel, iets dat ik probeer te omschrijven." Met wat associëren en goed luisteren komt de betekenis vanzelf boven drijven. Belispeak bijvoorbeeld gaat over een klein meisje dat met buikpijn in bed ligt bij grootmoeder thuis. "Straighten out the pots and set them close outsider, for when my little belly steaks."

Het is een sinistere, koortsachtige tekst, die door Roddick op karakteristieke wijze ingekleed wordt. Zijn belangrijkste wapen: hij samplet James' stem en gebruikt die als een soort synthesizer. "Ik gebruik kleine fragmentjes, waarmee ik een heel nieuw klankenpalet maak. Het geeft de liedjes een ongrijpbaar menselijk element, die veel elektronische muziek mist. Mensen vinden het soms koud of steriel klinken, door Megans stem in de productie te verwerken voorkom ik dat."

De meeste tracks op Shrines zijn traag, maar met heel uitgesproken beats, die onmiskenbaar afkomstig zijn uit de hiphop. Populaire hiphop wel te verstaan, met niet zelden een hoog machogehalte, dat bij Purity Ring dan weer volledig ontbreekt. Het is een rare combinatie van stijlen, met elementen uit hiphop, chillwave, shoegaze. Als een vis met poten, maar toch voelt het natuurlijk aan. Het is ook geen ongewone combinatie voor volgers van de hipsterblogs, die het herkennen bij acts die we categoriseren als 'witchhouse'. Witchhouse is een subsubsubgenre van de elektronische muziek, met acts Salem en oOoOO. Acts die het moeilijk hebben het blogcircuit te ontgroeien. Purity Ring - zeker geen volbloed witchhouse act - lijkt die potentie wel te hebben.

Roddick noemt hiphop-producer Jim Jonsin als belangrijke inspiratiebron. Jonsin's meest bekende beat - Lil Wayne's Lollipop - heeft inderdaad die harde, elektronische snares, zeer opzwepend. "Hij heeft ook Motivation van Kelly Rowland gemaakt, een monsterproductie, en een van mijn favoriete Soulja Boy tracks. Ik houd erg van moderne southern hiphop, met veel 808 snares. Het klassieke 1993 spul draai ik ook graag, maar ik raak er minder door geïnspireerd. Er zijn veel belangrijke mensen achter de schermen in de hiphop, die al die geweldige tracks voor de grote sterren maken. Zonder een goede beat gaat het nergens heen, hoe goed de rapper ook is. Een goede track is voor 70 procent productie."

Shrines van Purity Ring verschijnt op 4AD/V2 en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.